Μα γιατί το λευκό να μην αποτελεί "δημοκρατική επιλογή" στις εκλογές;

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από κάποιον που έπεσε καταρχάς ο ίδιος πολλές φορές στην τρύπα να στηρίζει λογικές επιλογές σ’ ένα εντελώς παράλογο κράτος!

Μια κάλπη, ένα παραβάν, ένας φάκελος και μια σειρά χαρτιά. Χαρτιά με σύμβολα, χαρτιά με ονόματα, χαρτιά με σλόγκαν και λίστες υποψηφίων. Και στο τέλος, ένα χαρτάκι ακόμα. Άσπρο. Λευκό.

“Σε τι χρησιμεύει αυτό;”. Κάμποσες ντουζίνες παιδάκια που ‘χουν πάει να “βοηθήσουν” τη μαμά τους να ψηφίσει έχουνε κάνει αυτή την ερώτηση. Και η απάντηση που παίρνουν, είναι πάνω-κάτω ίδια. “Το άσπρο χαρτάκι είναι η επιλογή που έχεις, αν βρίσκεις ανάξιους όλους τους υποψηφίους”. Η απάντηση αυτή λοιπόν, μπορεί να είναι λογική, μα είναι και πάνω-κάτω λάθος. Και είναι λάθος γιατί…

…το λευκό στις ελληνικές εκλογές, δυστυχώς ΔΕΝ αποτελεί επιλογή!

Η παραπάνω πρόταση δεν έχει τίποτα το συμβολικό ή μεταφορικό – είναι καθαρή κυριολεξία. Ο εκλογικός νόμος, όπως ισχύει απ’ το 2006 (το τι ίσχυε παλιότερα είναι ένα άλλο θέμα για κάποιο άλλο άρθρο), είναι ξεκάθαρος: η λευκή ψήφος δεν προσμετράται στις “έγκυρες”, αλλά βγαίνει εκτός εκλογικού μέτρου παρέα με τις άκυρες και τις… απούσες! Με απλά λόγια δηλαδή, το λευκό έχει σήμερα την ίδια ακριβώς σημασία που έχει το άκυρο ή η αποχή – δεν το μετράμε!

Αυτό πρακτικά (και όχι, καθόλου θεωρητικά!) σημαίνει πως ο εκλογικός νόμος αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο τρεις πολύ διαφορετικούς ανθρώπους:

Τον άνθρωπο που συνειδητά αποφάσισε να απέχει απ’ τις εκλογές. Αυτόν δηλαδή που ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΕ να συμμετάσχει στη δημοκρατία.
Τον άνθρωπο που αντιμετώπισε τη δημοκρατία σαρκαστικά ή την ψήφο του απρόσεκτα – και τα δύο οδηγούν στο άκυρο.
Τον άνθρωπο που αποφάσισε να συμμετάσχει κανονικά στη δημοκρατία, μα ζυγίζοντας τις επιλογές του αποφάσισε πως κανείς απ’ τους υποψηφίους δεν είναι κατάλληλος να κυβερνήσει τη χώρα του. Οπότε, ΕΠΕΛΕΞΕ κανέναν!

Αν με ρωτάς, δεν έχω την απόλυτη βεβαιότητα πως ο τελευταίος άνθρωπος έχει δίκιο καλά και ντε. Μπορώ όμως με σιγουριά να υποστηρίξω πως δεν έχει καμία σχέση με τους δύο προηγούμενους. Ο ψηφοφόρος του λευκού συμμετέχει, σηκώνεται απ’ το σπίτι του, υπηρετεί το δημοκρατικό του χρέος. Απλώς δεν θέλει να μπει και στο τρυπάκι που ορίζει το “μη χείρον” ως “βέλτιστο”. Απ’ το να ψηφίσει τον “λιγότερο κακό” (αλλά κακό!), αποφασίζει να πει: “χρειαζόμαστε καινούριους”. Ανεξάρτητα απ’ το αν έχει όντως δίκιο λοιπόν…

…γιατί να μην έχει καν τη δυνατότητα να το πει;

Για να καταλάβεις λίγο καλύτερα το πόσο παράλογη είναι η “συμπεριφορά” του νόμου προς τη λευκή ψήφο, σκέψου το εξής: Όταν κάποιος ψηφίζει λευκό, στην πραγματικότητα θέλει να “μαυρίσει” όλα τα κόμματα. Σωστά; Σωστά. Αν η ψήφος του θεωρούνταν “έγκυρη”, τότε (με απλά μαθηματικά) το σύνολο των λευκών θα έριχνε το ποσοστό όλων των κομμάτων. Δηλαδή:

Ας υποθέσουμε πως ψηφίζουν 100 άνθρωποι, σε εκλογές που δεν έχουν λευκό. Οι 50 ψηφίζουν τον Α, οι 45 τον Β, και οι 5 που δεν θέλουν κανέναν απ’ τους δυο (αλλά θέλουν να ψηφίσουν!) αναγκαστικά θα επιλέξουν “το μη χείρον”. Κάπως έτσι, ο Α καταλήγει με 52% κι ο Β με 48%.
Αν όμως επιτρέψουμε τα 5 αυτά ΕΓΚΥΡΑ λευκά, τότε ο Α βγαίνει πρώτος με 50% κι ο Β δεύτερος με 45%.

Τώρα που η λευκή πετιέται στο τσουβάλι με τις άκυρες:

Αν στους 100 ανθρώπους ο Α πάρει 50 ψήφους, ο Β 45 και τα “άκυρα” λευκά είναι 5, τότε το εκλογικό σώμα αποτελείται από 95 άτομα. Ο Α λοιπόν βγαίνει πρώτος με 52,5% κι ο Β δεύτερος με 47%.

Άρα κάποιος ψηφίζει λευκό και ΑΝΕΒΑΖΕΙ οριζόντια τα ποσοστά όλων των κομμάτων που θέλει ν’ αποδοκιμάσει!

Δεν είναι απλά παράλογο, είναι κι αντιδημοκρατικό. Στην πραγματικότητα η ίδια η ελληνική δημοκρατία, σπρώχνει έξω από την πόρτα της ανθρώπους που θέλησαν να βρίσκονται εκεί μέσα, και διάλεξαν ένα απ’ τα ψηφοδέλτια που τους δόθηκαν. Φυσικά τα διάλεξαν χωρίς κανείς να τους πει πως: “Τούτο δω, το λευκό, μην το παίρνεις! Δεν είναι δημοκρατική επιλογή!”

Μοιραία, λοιπόν…

…κι η ιστορία με το 51% των λευκών που ακυρώνει τις εκλογές, είναι μονάχα παραμύθι!

Είναι ένα λογικό παραμύθι; Ναι. Είναι πολύ λογική σκέψη πως, αν απ’ τους πολίτες που ενδιαφέρθηκαν και ήρθαν να ψηφίσουν, η πλειοψηφία επέλεξε για αρχηγό της τον “κανένα”, πρέπει να ακυρώσουμε τη διαδικασία και να αναζητήσουμε καινούριους υποψήφιους. Είναι ένα “πραγματικό” παραμύθι; Όχι. Για την ακρίβεια, όπως εύστοχα έχει ξαναγραφτεί στο ελληνικό διαδίκτυο (και πολύ εύκολα συμπεραίνει κανείς διαβάζοντας το νόμο): Ακόμη κι αν ΟΛΟΙ οι Έλληνες έριχναν λευκό, απείχαν ή έριχναν άκυρο στις εκλογές, και μονάχα ο Δελαπατρίδης έριχνε Δελαπατρίδη, τότε το κόμμα του θα κέρδιζε τις εκλογές με 100%!