Πώς γίνεται να μη στερεύει ο πόνος; Πώς γίνεται να αιμορραγούν διαρκώς λαοί με καμένη σάρκα; Πόσοι ορφανοί από παιδιά γονείς θα γεννηθούν ακόμη και πόσα δάκρυα ακόμη θα χρειαστούν για να ξεπλύνουν την ντροπή του κόσμου που διαρκώς σκοτώνει για ειρήνη;
Στη Γάζα αυτοκτόνησε ο Θεός και από τότε η κόλαση ανέβηκε στη Γη. Στοιβάζονται τα πτώματα χωρίς ονόματα, λιώνουν και γίνονται ένα. Το Ισραήλ βομβαρδίζει ανάμεσα σε τραγούδια και στα φώτα της Eurovision, αμάχους της Παλαιστίνης και ο κόσμος μας σβήνει. Κάθε άνθρωπος που χάνεται άδικα, καταπίνει ένα κομμάτι του κόσμου που ζούμε.
Όταν λες ότι δεν υπάρχουν λόγια, τότε υπάρχουν ποιήματα, υπάρχει ένα κομμάτι γης που δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Τα παρακάτω δεν γράφτηκαν για τη Γάζα, αλλά για κάθε Παλαιστίνη που φλέγεται…
1. Ναζίμ Χικμέτ
- Για τη ζωή
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σʼ έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στʼ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα ʽχεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απʼ τη ζωή δεν είναι.
- Κλαίουσα Ιτιά
Κυλούσε το νερό
και στον καθρέφτη του γιαλίζονταν ιτιές
τα πλούσια τα μαλλιά τους λούζαν λυγερές.
Και τα σπαθιά τʼ αστραφτερά τους
χτυπώντας στους κορμούς
καλπάζαν κατακόκκινοι μες στους δρυμούς
καλπάζαν προς τη δύση
μεθύσι!…Και τότε ξάφνου
σα το πουλί το λαβωμένο
το πληγωμένο
στο φτερό του
γκρεμίστηκʼ ένας καβαλάρης
απʼ τʼ άλογό του. Δε σκλήρισε
τους άλλους που ʽφευγαν δε ζήτησε
τα βουρκωμένα μάτια του εγύρισε
μονάχα για να δει
τα πέταλα που λάμπαν.
Το ποδοβολητό εσβούσε μες στη φύση
και τʼ άλογα εχάνονταν στη δύση!Καμαρωτοί εσείς καβαλαρέοι
Ω κόκκινοι κι αστραφτεροί καβαλαρέοι
καβαλαρέοι φτερωτοί
καμαρωτοί
ωραίοι!…
Μʼ ίδιες φτερούγες πέταξη η ζωή που ρέει!Ο φλοίσβος του νερού σταμάτησε
εχάθη
οι ίσκιοι εβυθίστηκαν στου σκοταδιού τα βάθη
τα χρώματα σβηστήκαν
στα μάτια του τα πένθιμα
τα πέπλα κατεβήκαν
και της ιτιάς η φυλλωσιά
χαϊδεύει τα μαλλιά του!Μη κλαις ιτιά μου θλιβερά
και μη βαριοστενάζεις
πάνʼ απʼ τα σκοτεινά νερά
το δάκρυ μη σταλάζεις
Ω μη στενάζεις
με σφάζεις.
2. Μπρεχτ
- Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου
Ο πόλεμος που έρχεται
δεν είν’ ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν ετελείωσε ο τελευταίος,
υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
πεθαίνει από την πείνα. Στους νικητές
ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.
3. Κατερίνα Γώγου
- Θα ΄ρθει ο καιρός
Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές: απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα – δύσκολοι καιροί. Και θα ‘ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά – τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: “Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος”.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ’ όλα αυτά Μαρία.
4. Μαχμούντ Νταρουίς
Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες
Τα γραπτά του Αισχύλου
Η αρχή του έρωτα
Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα
Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα
Αγαπημένη μου, μου δόθηκε
μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ
5. Εδουάρδο Γκαλεάνο
- Τα πόδια ψηλά. Το σχολείο του κόσμου ανάποδα
Θα είμαστε συμπατριώτες και σύγχρονοι όλων όσοι έχουν θέληση για δικαιοσύνη και θέληση για ομορφιά, όπου κι αν έχουν γεννηθεί και όποτε κι αν έχουν ζήσει, χωρίς να έχουν την παραμικρή σημασία τα σύνορα του χάρτη ή του χρόνου·
η τελειότητα θα συνεχίσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών· αλλά σ’ αυτόν τον χαοτικό και μπερδεμένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σα να ήταν η τελευταία και την κάθε ημέρα σα να ήταν η πρώτη.
τωχός λαός πέθαινε το ίδιο.
