“Πριν ένα χρόνο, έπειτα από σκληρή, πολύμηνη μάχη με την κατάθλιψη, προσπάθησα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Στα πέντε λεπτά, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που είχε καμφθεί σε μια στιγμή απελπισίας, επανήλθε βρυχώμενο, και κάλεσα ασθενοφόρο. Στο νοσοκομείο, υποβλήθηκα σε πλύση στομάχου […]

Μαζί με τον Τάσο – ο οποίος, χάρη στο σύμφωνο συμβίωσης, μπορούσε να συναποφασίζει για την πορεία της υγείας μου – αποφασίσαμε ότι έπρεπε να νοσηλευθώ, οπότε και πέρασα δύο βδομάδες στο Αιγινήτειο, όπου έλαβα πολύτιμη βοήθεια και στήριξη: η διάγνωση της διπολικής διαταραχής ετέθη οριστικά, και άρχισα να παίρνω την αγωγή που χρειαζόμουν για χρόνια, και χάρη στην οποία – σε συνδυασμό με την ανεκτίμητη συμπαράσταση και την απέραντη αγάπη του συζύγου, του πατέρα και των φίλων μου – σύντομα κατέκτησα μια πρωτόγνωρη ψυχική ευρωστία.

Ωστόσο, για καιρό, απέφευγα να μιλήσω για την απόπειρα, και δεν τολμούσα να αντικρίσω τη φωτογραφία του σακατεμένου μου εαυτού – γιατί με κατέτρυχε η ντροπή που επί αιώνες τυραννούσε (κι εξακολουθεί να τυραννά) τους ψυχικά νοσούντες: το στίγμα κι η σιωπή, η αίσθηση ότι ευθύνεσαι για την αρρώστια σου, η άδικη, παράλογη, απάνθρωπη ενοχή για μια πράξη που δεν ήταν παρά ένα δραματικό σύμπτωμα μιας νόσου πέρα από τον έλεγχό σου.

[…] Θέλω να ζητήσω μια χάρη από κάθε άνθρωπο που υποφέρει από κατάθλιψη, που βρέθηκε (ή φοβάται ότι μπορεί να βρεθεί) στη θέση μου:

Μιλήστε για την αρρώστια σας. Ζητήστε τη βοήθεια φίλων, γνωστών, συγγενών – πάνω απ’ όλα, τη βοήθεια γιατρού. Η κατάθλιψή σας, η υπομανία, η ψύχωση, ο αυτοκτονικός ιδεασμός, δεν είναι παρά συμπτώματα μιας ψυχικής νόσου. Θα ντρεπόταν ποτέ ένας καρκινοπαθής για τη νεοπλασία του, ένας διαβητικός για το ασθενικό πάγκρεας με το οποίο γεννήθηκε; Καμιά ντροπή: ό,τι νοσεί, είναι ζωντανό – κι άρα μπορεί να ζήσει καλύτερα […]”.

Αυτή είναι η ανάρτηση που έκανε ο Αύγουστος Κορτώ, μέσα από την προσωπική του σελίδα στο Facebook, και δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια δήλωση θάρρους και αγώνα. Αγώνα, απέναντι στην εξάλειψη του στίγματος που αφορά την ψυχική νόσο, στο κατάλοιπο της πατριαρχικής κοινωνίας, που θέλει άντρες αλύγιστους που υπερπηδούν κάθε εμπόδιο.

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι οι πιθανότητες να νοσήσει ένας άντρας ή μια γυναίκα είναι αντίστοιχες, με τον πρώτο να δυσκολεύεται πολύ περισσότερο να ζητήσει βοήθεια, μιας και εκλαμβάνεται σαν αδυναμία. Καθώς φαίνεται, η κοινωνία μας καλοβλέπει πολύ περισσότερο ακόμη και σήμερα, τις ταμπέλες που αφορούν γυναίκες σε υστερία με εύθραυστη ψυχική υγεία.

Σε μια εποχή που μηνύματα κατάθλιψης στέλνονται ακόμη και από παιδιά 9 ετών, κάποιοι φτηνομποντελικοί και τάχα οργισμένοι νάρκισσοι, κάνουν πλακίτσα που γίνεται viral επειδή είχαν την τύχη ή την ατυχία, να είναι γόνοι ιερών τεράτων του νεοελληνικού πολιτισμού. Ο λόγος φυσικά για τον “διανοούμενο” Θανάση Χειμωνά, γιο της Λούλας Αναγνωστάκη και του Γιώργου Χειμωνά, που θέλησε να εκκολάψει λίγη ακόμη αηδία στο ήδη σεξιστικό και ομοφοβικό προφίλ του. Με δικά του λόγια: “Αγαπητοί φίλοι. Πριν λίγο έκανα απόπειρα αυτοκτονίας επειδή ήμουν χάλια κι έτσι. Θα ποστάρω σχετική φωτό στις 26 Μαΐου για να με ψηφίσετε στις εκλογές. Σας μερσώ”.

Ο κύριος Χειμωνάς, που μάλλον δεν ένιωσε ποτέ τον χρόνο να παγώνει και την ψυχή του να βυθίζεται σε μια “φρικτή αιωνιότητα”, μέσα σε ένα ασάλευτο λουτρό οδύνης όπου μπορεί κάποιος να πνίγεται ατελείωτα, μα ποτέ οριστικά, έχοντας ολοκληρώσει (μάλλον) τη θητεία του στο ΠΑΣΟΚ, βάζει υποψηφιότητα για την ευρωβουλή, στο πλευρό του Σταύρου Θεοδωράκη. Ο επικεφαλής του Ποταμιού, καταδίκασε την ανάρτηση του υποψήφιου του κόμματος του, ως εξής: “Είναι στενάχωρο αλλά πρέπει να απευθυνθώ δημοσίως στον Θανάση Χειμωνά. Οι αναρτήσεις του για τον Αύγουστο Κορτώ ήταν ατυχείς. Δεν πρέπει ζητήματα που αφορούν την ψυχική υγεία να αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα. Ζητάω συγνώμη από τον Αύγουστο Κορτώ για την αναστάτωση που προκλήθηκε μετά τη γενναία, κατά την άποψή μου, προσωπική του εξομολόγηση”.

Ωραία τα είπε ο Σταύρος, όμως θα θέλαμε να μας ορίσει με κάποιον τρόπο, το κριτήριο με το οποίο επέλεξε να δώσει πολιτικό καταφύγιο στον Χειμωνά, που δεν μπορούμε παρά να του αναγνωρίσουμε τη συνέπεια του στην κενολογία και στην επιλογή ενός ανόητου και πρόστυχου λεξιλογίου.

Φρεσκάρουμε τη μνήμη όλων μας, με την ευγενική του απεύθυνση προς την Μαρία Καψή όταν αυτή διαφώνησε μαζί του: “Το λέω στη δική σου μάνα όταν την γαμάω από τον κώλο και ακούσει Πάριο”. Και λες ok, άνθρωποι είμαστε, έχουμε και μια ζορισμένη στιγμή. Άντε δύο, αφού τον προκάλεσε και αυτή η Ντέπυ η Γκολεμά: “Άντε γαμήσου, κήτος, πήγαινε να κοιτάξεις τα χάλια σου στον καθρέφτη”. Άντε τρεις, όταν τον πίκραναν μερικοί από το κόμμα της καρδιάς του: “Προς κάτι ανθυποστελέχη, που κάνουν πλακίτσα. Συντροφάκια, αυτήν τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ. Όχι εσείς. Και σας έχω για τον πέολα. Φιλάκια.”.

Έντονη ερωτική διάθεση από τον συγγραφέα με τις σημαντικές σπουδές, που δεν χάνει ευκαιρία να μας δηλώνει ότι θα ήθελε να είναι ποπ σταρ, κάνοντας κανέναν να μην πέφτει από τα σύννεφα, μιας και κάθε του εμφάνιση ή φωτογραφία, είναι μια στιγμή έρωτα με τον φακό.

Ο Θανάσης Χειμωνάς, δεν είναι η πρώτη φορά που τα βάζει με τον Κορτώ, μιας και όταν ο τελευταίος έπεσε θύμα ξυλοδαρμού, ο πρώτος τον υποστήριξε, χαρακτηρίζοντας τον: “Ξεπουλημένο συγγραφέα που γράφει για την αγάμητη νοικοκυρά, καυλωμένο με τη Νουτέλα, σκατόψυχο, γλοιώδη, θλιβερή νοικοκυρά”. Αν κάτι πραγματικά αξίζει να σχολιαστεί από το συγκεκριμένο παραλήρημα είναι το: τι κακό έχει το να καυλώνεις με τη Νουτέλα;

Τουλάχιστον, ο ψύχραιμος έφηβος, αγαπάει τη μουσική εκφράζοντας την απογοήτευση του στο θάνατο του Bowie: “Πέθανε ο Bowie και ο μαλάκας ο Τσίπρας ζει ακόμη”.

Το πιθανότερο είναι ότι Θανάσης γελάει σατανικά κάθε φορά που ξαμολάει την καμουφλαρισμένη με δήθεν σαρκασμό, απελπισία του. Επειδή όμως, αυτό το σενάριο φαντάζει αρκετά τρομακτικό, θα προτιμήσω εκείνο ενός σχολίου που αναφέρει πως: ο Χειμωνάς μάλλον βρέθηκε σε κάποια εγκεφαλική κατάσταση όπου συνείδηση, υπευθυνότητα και ικανότητα για καταλογισμό, είχαν προσωρινός εξουδετερωθεί.

Επίσης, θα ήθελα να πω ότι αν τύχει και διαβάσεις Θανάση αυτό το άρθρο, ας αφήσουμε τις μάνες και τους πατεράδες απ’ έξω. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να γίνεις πολύ εφευρετικός και χωρίς αυτούς.

Τέλος, για να κλείσω με αυτά που πραγματικά έχουν αξία και αφορούν όσα έχουν χρέος να λέγονται και να γράφονται ξανά και ξανά, στηρίζοντας κάθε άνθρωπο που παλεύει να ισορροπήσει τη ζωή του, θα παραθέσω αυτό που ο Λακάν έγραψε και δεν μας αφήνει ούτε ένα περιθώριο διαφωνίας:

“Απ όλες τις διαγνώσεις η κανονικότητα είναι η πιο βαριά γιατί είναι χωρίς ελπίδα”.