Αρχικά, οφείλω να σου πω με πάσα ειλικρίνεια ότι το “Βινύλιο“, σε σχέση με άλλες εκπομπές που (δυστυχώς) παράγει η ελληνική τηλεόραση, είναι τιμιότατο! Είναι κάτι το διαφορετικό, και όσο κι αν έχουν “κουράσει” οι Αρβύλα με το πολιτικό τους χιούμορ, αυτή η εκπομπή (προσωπικά μιλάω πάντα) πιστεύω ότι αξίζει, αφού όλο και κάτι θα “πάρεις” αν μπεις στον κόπο να την παρακολουθήσεις.
Χθες ωστόσο, δεν ξέρω αν το έχουν ξανακάνει και σ’ άλλες εκπομπές βέβαια, δέχθηκα -και δεχθήκαμε- μια υπερβολική και clickbait νοσταλγία του τύπου “Αν θυμάσαι αυτό, τότε έζησες γαμάτα παιδικά χρόνια”, “Πού να θυμάσαι τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ ρε Κωστάκη, θα ‘σουν αγέννητος” και “Τι ωραία που ζούσαμε με το View Master κλπ κλπ”. Αλήθεια, προσπαθώ εδώ και αρκετές ώρες να το αντιμετωπίσω με ηρεμία, όμως δυσκολεύομαι. Ναι. Ναι. Και ναι. Δέχομαι την νοσταλγία από όπου κι αν προέρχεται, ωστόσο, είναι αδύνατον να δεχθώ την επιτηδευμένη νοσταλγία και όλη αυτήν την επίκληση στο συναίσθημα.
Δε λέω, είναι υπέροχο να αγαπάς το παρελθόν σου και όταν θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια να σπαράζει η καρδούλα σου. Και λογικό. Αλλά όχι και να ισοπεδώνουμε τόσο πολύ την τεχνολογία και να κατακρίνουμε/κοροϊδεύουμε τη νέα γενιά, επειδή τα έχει όλα στο πόδια της. Μακάρι να ‘μασταν κι εμείς τυχεροί και να βλέπαμε απ’ το νηπιαγωγείο 4K και 3D και όχι View Master για παράδειγμα. Και μακάρι να μεγαλώναμε με “Μπομπ Σφουγγαράκη”, “Πιγκουίνους της Μαδαγασκάρης” και να μην χρειαζόταν να δούμε “Χάιντι” και “Μικρή Λουλού”. Kαλά μέχρι εδώ; Γιατί είναι άλλο το να πεις “Βγείτε έξω και παίξτε καμιά μπάλα” ή “Αθληθείτε και μη λιώνετε στα Pc” κι είναι αλλιώς να μου συγκρίνεις τα ασύγκριτα.
Αποθέωσε όσο θες τη γενιά σου και τη ψυχαγωγία/τεχνολογία της εποχής σου, αλλά πίστεψέ με, αν σήμερα σου έκοβαν το Internet για μία ώρα, όχι μία μέρα, αλλά για μία ώρα, πάω στοίχημα ότι θα φρίκαρες περισσότερο και από το Κογιότ όταν του ξέφευγε ο Ροντ Ράνερ. Να μιλήσω και στη γλώσσα σου. Είμαι σίγουρος ότι αν σου έδιναν ένα View Master και σου έκοβαν το Netflix και τη συνδρομητική θα χτυπούσες το κεφάλι σου στον τοίχο.
Επίσης, δεν ψάχνει όλη η Ελλάδα τη διαφήμιση του Καρνέισιον, επειδή πολύ απλά δεν ξέρει όλη η Ελλάδα τη διαφήμιση του Καρνέισιον. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Πιστεύεις ότι αν πας σ’ ένα σχολείο και ρωτήσεις για την εν λόγω διαφήμιση, πόσα πιτσιρίκια θα γνωρίζουν τι ήταν ο Καρνέισιον; Μόνο αν ο πατέρας του είχε βγάλει τη Λόλα απ’ τη φωτιά ίσως και να ξέρουν.
Επομένως, μην τον ξενερώνεις τον πιτσιρικά που θέλει όντως κάτι να μάθει από σένα. Μην του λες συνέχεια γεροντίστικες ατάκες “Eγώ στην ηλικία σου”, “Eμείς στα χρόνια σου”, “Πού να τα δεις εσύ αυτά;” και τα ρέστα, επειδή εσύ περνάς μια κρίση ηλικίας και αποδομείς το σύγχρονο. Τον θέλεις σύμμαχό σου και όχι αντίπαλό σου. Αν του μεταφέρεις αυτό που ζούσες, πολύ απλά και πολύ κατανοητά, χωρίς φαμφάρες και συγκρίσεις εποχών, αυτός σίγουρα θα γουστάρει και θα κάτσει να σε δει μέχρι το τέλος. Άσε δηλαδή που παίζεις και στην prime time ώρα του. Τα “παππούδια” που βλέπανε ασπρόμαυρες διαφημίσεις του Kαρνέισιον έχουν κοιμηθεί από τις 10. Οπότε, αν τον διώξεις με μία και μόνο σου ξεπερασμένη ατάκα, τότε δεν σου περνάει απ’ το μυαλό πόσο γρήγορα θα αλλάξει κανάλι ο μπόμπιρας και θα βάλει Netflix ή με ό,τι άλλο καίγεται αυτήν την περίοδο.
Μην γίνεις σαν αυτά τα meme που βλέπουμε στο διαδίκτυο “ΑΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΤΣΙΧΛΕΣ, ΤΟΤΕ ΕΖΗΣΕΣ ΓΑΜΑΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ” και βγάζουμε αίμα από μάτια. Και μην γίνεις σαν τους θείους που αράζουν με τη νεολαία και η νεολαία γκουγκλάρει τρόπους για να τους αποφύγει. Αλλά για να λέμε την πικρή αλήθεια, η νεολαία τους έχει αποφύγει καιρό τώρα, αφού ποιος νέος βλέπει τηλεόραση στην εποχή μας; Μεγάλη κουβέντα που θα την αναλύσουμε στο επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε, απόλαυσε το τώρα, νοστάλγησε “με υγεία” το παρελθόν χωρίς συγκρίσεις και υπερβολικούς επιθετικούς προσδιορισμούς και καμαρώσε το νέο που έρχεται.
Υ.Γ: Μου λείπει ο Τζόνι Κας, μου λείπει ο Μάρκος Βαμβακάρης, μου λείπουν ταινίες του επιπέδου του “Νονού”, αλλά δεν μου λείπει ούτε το View Master, αλλά ούτε οι μπουγελόφατσες.
Γνώμη μου πάντα.
