Δεν είναι εύκολο να είσαι τηλεθεατής σήμερα. Δουλεύεις ώρες ατελείωτες, κολλάς στην κίνηση, τσακώνεσαι με τη μάνα σου ενώ βγάζεις τον σκύλο βόλτα και μπαίνεις στο ψιλικατζίδικο να πάρεις γάλα 0%. Ανεβαίνεις τις σκάλες, ξεκλειδώνεις όλες τις κλειδαριές λες και βρίσκεσαι στο Αλκατράζ, γδύνεσαι ενώ ανάβεις να ζεστάνει νερό και κάπου εκεί συμβαίνει το μοιραίο. Ανοίγεις την τηλεόραση και την αφήνεις να παίζει ενώ ψάχνεις τους φορτιστές συσκευών που εξαντλήθηκαν. Το σπίτι γεμίζει φαγητό που δεν μπορείς να μυρίσεις ούτε να δοκιμάσεις και κορίτσια που παλεύουν να αυτοπροσδιοριστούν μέσω εντυπωσιακών χτενισμάτων, προτείνοντας 10+1 τρόπους να δέσεις το λευκό σου πουκάμισο. Ένα σπίτι αγάπης ζωντανεύει μέσα στο δικό σου, με κακοπαιγμένους παρουσιαστές να ηθικολογούν, συντονίζοντας ανθρώπους σε θλίψη. Παράφρονες πολιτικοί και δασκαλεμένοι δημοσιογράφοι, μεγαλώνουν την εξάντληση σου και κουτρουβαλώντας ψάχνεις από πού κλείνει αυτό το ρημάδι, που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που την άνοιξες, την αγόρασες και ποιος φταίει γι’ αυτό το τερατούργημα;

Εκεί λοιπόν, που δεδομένα αναγνωρίζεις για ακόμη μια φορά ότι όσο και αν καθαρίζεις το σκουπίδι παραμένει στο σαλόνι σου, ακούς τον Ζαχίρ, που ταξίδεψε απ’ το Αφγανιστάν, να σου λέει ανάμεσα σε πουρέ γλυκοπατάτας και ψαρονέφρι, ότι στα 11 του αναγκάστηκε να πάει στο Ιράν όπου τον έστειλαν οι γονείς του, αυξάνοντας του έτσι τις πιθανότητες να μείνει ζωντανός.

“Οι αστυνομικές αρχές με βασάνιζαν και μου έγδερναν το σώμα. Από τα 11 του αναγκάστηκα να δουλεύω σε οικοδομή, χωρίς να έχω καν τα προς το ζην”.

Στο βίντεο, που κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και παρακολούθησε το, ο Ζαχίρ εξηγεί σε όσους αναρωτιούνται τι κάνει εδώ, τους λόγους που έφυγε από την πατρίδα του, που δεν είναι άλλοι από αυτούς που του στέρησαν πατέρα και αδερφή. Ο άνθρωπος αυτός, έχει 9 χρόνια να δει τη μάνα του, τη μόνη του οικογένεια. Δεν ξέρω πόσο κατανοητό είναι αυτό για όλους εμάς, αν έχουμε χρόνο να αναρωτηθούμε όσο γκαρίζουμε για το όνομα ενός γεωγραφικού τόπου, ότι τα σύνορα καίγονται και αφήνουν πίσω ανθρώπινες στάχτες.

Κοιμόταν σε παγκάκια και όταν αναζητούσε δουλειά βρέθηκε κάποιος ενδιαφέρον για τα επιχειρήματα του τύπος, να του πειι: “Δεν είμαι μαλάκας να πάρω στη δουλειά μου έναν Αφγανό”. Δεν υπάρχει λόγος να σχολιάσουμε κάτι για τον κάθε ανθρωπάκο εκεί έξω, που αντέχει να περιφέρει τη ζωή του, χωρίς να κατανοήσει τίποτα μέχρι το τέλος της.

“Το όνειρο μου ήταν να σπουδάσω μαγειρική. Ήμουν άστεγος και κοιμόμουν σε ένα παγκάκι, το πρωί δούλευα και το βράδυ πήγαινα σχολείο“.

Ο Ζαχίρ, πήρε τρία ΝΑΙ από τους κριτές ζητώντας τους φτερά να πετάξει, να σταματήσει να εύχεται να είχε σκοτωθεί στον πόλεμο, να μην ταλαιπωρείται άλλο.

Για τον Ζαχίρ! Για τον κάθε άνθρωπο εκεί έξω που δραπετεύει από τον θάνατο και έχουμε το θράσος να τον ρωτάμε γιατί στριμώχνεται δίπλα μας στα λεωφορεία. Για όλα εκείνα τα παγκάκια που επέτρεψαν τα όνειρα μέσα σε εφιαλτικές νύχτες, για όλα εκείνα τα πρόσωπα που χαράχτηκαν με δάκρυα και ενώθηκαν με χαμόγελα. Για εκείνους που κουβαλούν μέσα τους πατρίδες, που δεν υψώνουν σημαίες, που φοβούνται χωρίς να δειλιάζουν.

Η τηλεόραση εξακολουθεί να είναι ένα σκουπίδι που εκπέμπει το μίσος, τον σεξισμό και την ομοφοβία ταΐζοντας μας θρησκεία και φυλή. Περιπτώσεις σαν του Ζαχίρ, μπορούν να σε κάνουν να μυρίσεις το δενδρολίβανο, να καταλάβεις ότι το αλατοπίπερο κρύβεται στις διαφορές μας, που αγκαλιάζουμε με αγάπη.

Καλή ευτυχία Ζαχίρ. Αν σε ανακουφίζει, να ξέρεις ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν ποτέ ειρήνη στην ψυχή τους.