Η εκκλησία των τελευταίων 30 χρόνων της ζωής μου, κατάφερε με εντυπωσιακή ομολογουμένως επιτυχία, να σχηματίσει μια αποκρουστική εικόνα για το πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ανακούφιση της ψυχής του. Ακόμη και αν δεν έφταναν οι γεμάτες χρυσαφικά εικόνες που υποδέχονται γονατισμένους πιστούς και τα χιλιάδες κεριά που κοστολογούν το φυτίλι τους, δεν ξέρω αν τα πράγματα στη δική μου ψυχή θα ήταν καλύτερα. Ακόμη δηλαδή και αν δεν υπήρχε εκείνος ο παπάς που στραβομουτσούνιαζε σε κάθε παιδί που έκλαιγε, ταΐζοντας το με πείσμα σώμα και αίμα Χριστού, ακόμη και αν κάποιες καρακαηδόνες δεν μετέτρεπαν τον οίκο του Θεού σε χωνευτήριό κουτσομπολιού, θα υπήρχαν πάντα οι γεμάτοι μούσια και μαλλιά άνθρωποι που το δημόσιο βήμα που τους δίνεται το εκμεταλλεύονται, προπαγανδίζοντας την προσωπική τους άποψη για το ποιούς αγαπάει και ποιους όχι ο Θεός και που κανείς δεν τους ρώτησε.

Τα πιο πάνω, δεν τα διαδέχεται καμιά ανατροπή. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι μια γυναίκα θεωρείται βρώμικη όταν αδιαθετεί και έτσι απαγορεύεται να φιλήσει ένα κομμάτι ξύλο και να ανάψει ένα κερί. Γυναίκες που δεν μπορούν να μπουν στο ιερό, έχοντας ακρωτηριαστεί για χάρη τους το ένα από τα τρία πόδια της Χαλκιδικής. Τις υπαρξιακές τούτες εντάσεις τις αγκάλιασε με το βλέμμα του ο Κλήμη Πυρουνάκης, γιος του Γεώργιου Πυρουνάκη, του παπά που αφιερώθηκε στην αγάπη, χωρίς να λερώσει σαν άλλους το ράσο του στο αίμα βασανισμένων στη Χούντα.

Θυμάμαι ακόμη εκείνο το μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, πάνω από αχνιστούς λαχανοντολμάδες, τον παπά Γιάννη Οικονομίδη να έχει φτάσει μόλις από τα Οινόφυτα και να μου εξηγεί γιατί δεν θα σταματήσει να μάχεται με τα συμφέροντα που επιτρέπουν τη μόλυνση του Ασωπού ποταμού, ποτίζοντας τους καθημερινά τον θάνατο.

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι η πιο ανακουφιστική μου σκέψη, στην περίπτωση που υπάρχει Θεός. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, που πέθανε την Κυριακή το βράδυ, ξαφνικά, στα 71 του χρόνια. Ο λόγος του πολλές φορές ήταν το αντίδοτο στο δηλητήριο που πότιζαν στις καρδιές των ανθρώπων κάποιοι ρασοφόροι που μας κάνουν να ελπίζουμε στον παράδεισο, μιας και μόνο έτσι θα υπάρχει κόλαση.

Σε περίπτωση που δεν ξέρεις τον λόγο που η απουσία του συγκεκριμένου ανθρώπου συγκινεί τόσο όσους συνδέονται καθημερινά με την ανθρωπιά τους, είναι γιατί δεν κώλωσε να απαντήσει στη διχαλωτή γλώσσα, που προέτρεπε τον κόσμο να φτύνει τους ομοφυλόφιλους: “Ἡ κάθετη άρνηση της Εκκλησίας στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας δεν σημαίνει την απόρριψη, ούτε την περιφρόνηση, ούτε περισσότερο το φτύσιμο κανενός ανθρώπου. Αυτός ο λόγος που ακούστηκε από ιερωμένο πρόσωπο ΔΕΝ έχει σχέση με την Εκκλησία γιατί δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Ο Χριστός δεν μίλησε ΠΟΤΕ με τέτοιο τρόπο για τους αποτυχημένους και τους αμαρτωλούς”.

Όταν ρωτήθηκε για τη φιλοξενία μεταναστών στο στρατόπεδο Μιλτιάδη Πόρτη, ο Μητροπολίτης απάντησε ότι η διαχείριση του όλου θέματος δεν έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο: “Δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια χωματερή ανθρώπων. Το στρατόπεδο αυτό δεν έχει καμιά υποδομή, είναι μέσα στην πόλη. Κάποια παιδιά μέσα στα κάγκελα και κάποια έξω;“.

“Αλληλέγγυος δεν είναι αυτός που βοηθάει και πληρώνεται, αλληλέγγυοι είναι αυτοί που έρχονται καθημερινά στη σιάτιστα και μαγειρεύουν εδώ και δέκα χρόνια χωρίς να πληρώνονται”.

Τέλος, από το 2012 δέχθηκε επανειλημμένες απειλές για τη ζωή του, μιας και σε κάθε ευκαιρία δήλωνε ότι η Χ.Α. δεν έχει καμία σχέση με τον χριστιανισμό, μιας και οι ναζιστικές και ρατσιστικές της αντιλήψεις σε συνδυασμό με βίαιες πρακτικές, είναι αντίθετες προς τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Πιο συγκεκριμένα έγραψε:

“Άφησα τελευταία τη Χρυσή Αυγή που στην πραγματικότητα είναι “μαύρη νύκτα” .Είναι θλιβερό ότι κάποιοι “χριστιανοί αγωνιστές” ταυτίστηκαν με τη Χρυσή Αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό. Τον Χριστό που η “Χρυσή Αυγή” τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών. Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού “εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;”. Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού; Δεν είναι ο “πλησίον” της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν “καλός”. Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού ή πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή, δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης. Κανείς δεν μπορεί να παίζει “εν ου παικτοίς”. Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος. Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου. Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.”.

Και συμπληρώνει:

“Χρησιμοποιεί την Εκκλησία ή επιχειρεί να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να κάνει τη δουλειά της. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που είναι θρησκευόμενος να εκπαιδεύεται ως εγκληματίας. Ακούσατε και τον ακούσαμε όλοι μας τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής να παίρνει την πολιτική ευθύνη για μια δολοφονία και προσπαθώ να καταλάβω τη λέξη πολιτική ευθύνη. Ο πιο απλός τρόπος να την καταλάβω είναι ότι εκπαιδεύουν δολοφόνους“.

Αυτά τα λίγα για εμάς τους δύσπιστους, που μας κλείνουν το μάτι κάτι ωραίοι άνθρωποι που φοράνε το ράσο και που ελπίζουμε να μας κρατήσουν μια θέση δίπλα τους στον παράδεισο, αν διαψευσθούμε.