Ξέρεις τι σημαίνει ελευθερία; Ελευθερία σημαίνει να μπορείς να διαλέξεις ποιος θα σ’ ενημερώσει, και ποιος θα σε ψυχαγωγήσει, και τίνος την άποψη θ’ ακούσεις. Ελευθερία θα πει να ‘χεις την δυνατότητα να διαβάσεις όλες τις απόψεις και να μπορείς να λες χωρίς κανένα φόβο πως: “αυτός ο δημοσιογράφος είναι λόγιος ή είναι αγράμματος”, “είναι ιδιοφυής ή παντελώς ηλίθιος”, “είναι τίμιος και θαρραλέος, ή είναι αλήτης και ρουφιάνος”. Αυτό θα πει ελευθερία.
Ξέρεις τι δεν είναι ελευθερία; Ελευθερία ΔΕΝ είναι να απειλήσεις τη ζωή αυτού που δεν σ’ αρέσει. Ελευθερία να σκοτώσεις δεν έχεις. Ούτε να απειλήσεις να σκοτώσεις (δεν έχει σημασία αν δεν υπάρχουνε νεκροί, φτάνει που θα μπορούσαν να υπάρχουν). Και δεν την έχεις, ακριβώς για να μην έχει και κανείς την ελευθερία να σε σκοτώσει. Για να μην το κουράζουμε πολύ…
… σε μια δημοκρατία ο τρομοκράτης είναι εγκληματίας κι η πρόταση αυτή δεν παίρνει “αλλά”. Παίρνει τελεία.
Ωστόσο, μια τόσο σταράτη κι απλή παραδοχή, έχουμε βρει τον τρόπο να την κουκουλώνουμε κάτω από διάφορες ασάφειες κι αφορισμούς. Ο πιο συνηθισμένος: “Μα στην Ελλάδα κύριοι, δεν έχουμε δημοκρατία!“. Κάπου εδώ λοιπόν το πράγμα αρχίζει και γίνεται στ’ αλήθεια επικίνδυνο.
Ζεις σ’ ένα κράτος που ο ίδιος του ο νόμος του στερεί τη δυνατότητα να εκτελεί κατάδικους. Εγκληματίες. Και πολύ καλά κάνει! Το ποιος θα ζει και θα πεθαίνει, κανείς δεν πρέπει να ‘χει το δικαίωμα να το αποφασίζει. Όμως μπορεί μ’ αυτό να μη συμφωνείς – δικαίωμά σου. Βρες επιχειρήματα, χτίσε την άποψή σου, πάλεψε να αλλάξεις τον “λάθος” νόμο, πείσε την κοινή γνώμη. Δεν θες να πείσεις την κοινή γνώμη;
…Λυπάμαι, όμως έτσι λειτουργεί η δημοκρατία!
Το ξέρω, θα μου πεις για μπόνους έδρες, και θα μου πεις για ενισχυμένες αναλογικές, και θα μου πεις για κυβερνήσεις που άλλα λένε κι άλλα κάνουνε κι έχουν στα χέρια τους πεπόνι και μαχαίρι. Έχουμε το λοιπόν δημοκρατία προβληματική; Έχουμε. Παρόλα αυτά δημοκρατία. Και να σου πω ποια είναι η πιο μεγάλη δύναμη σ’ αυτό το σύστημα; Ότι τα λάθη του μπορεί να τα διορθώνει. Δεν τα διορθώνει όμως με βόμβες σε κανάλια, δεν τα διορθώνει με βόμβες σε αυτοκίνητα, δεν τα διορθώνει με βόμβες. Τελεία.
Ξέρεις εσύ κανέναν Έλληνα να μπήκε σε βουλευτικό γραφείο για ν’ ανταλλάξει την ψήφο του με την “προεδρική δημοκρατία”, με την παύση του “μπόνους των εδρών”, με την “απλή αναλογική”, με την αλλαγή όσων οδηγούν στο συμπέρασμα πως “δεν έχουμε δημοκρατία”; Ξέρεις εσύ κανέναν άνθρωπο να βγήκε στο δρόμο απαιτώντας την αλλαγή που θα εξυπηρετήσει το ίδιο το πολίτευμα και όχι απλώς τα προσωπικά του συμφέροντα; Και φυσικά δεν κατηγορώ τον εργαζόμενο που κατεβαίνει στη διαδήλωση για να κρατήσει το μισθό του ή το ωράριο. Θεός φυλάξει! Κατηγορώ όμως στα ίσια αυτόν που χειροκροτά εκρήξεις, ενώ δεν σηκώνεται του να βγει στο Σύνταγμα για να κερδίσει ειρηνικά και άμεσα μια καλύτερη μορφή αντιπροσώπευσης. Παρά μονάχα, αν πάει μέχρι την πλατεία, πάει και στήνει κρεμάλες…
…λες κι όσοι είναι μέσα στη Βουλή μπήκανε μόνοι τους εκεί!
Ή, για να επιστρέψω πίσω στους δημοσιογράφους, λες και δεν κρατάς τηλεκοντρόλ στα χέρια σου. Ε λοιπόν, κρατάς. Κι είναι η πιο μεγάλη δύναμη στα χέρια σου το τηλεκοντρόλ, το ποντίκι, το κουμπί στο ραδιόφωνο. Αν κάποιος δεν αξίζει το χρόνο σου, μην τον ακούς, μην τον διαβάζεις. Ή γράψε τη διαφωνία σου από κάτω, καν’ τον ρεζίλι, δείξε στον κόσμο πως εσύ έχεις το δίκιο. Και να σου πω ένα μυστικό; Αν κάποιος όντως δεν αξίζει και πάψουν όλοι να τον βλέπουνε, δυο δρόμους θα ‘χει: ή θα αλλάξει, ή θα βουλιάξει! Άμα τον βλέπουνε και τον στηρίζουν, αυτό σημαίνει ότι κάποιους ανθρώπους τους εκφράζει. Δεν συμφωνείς; Διαφώνησε! Διαφώνησε μαζί του, διαφώνησε μαζί τους, ζήτα, φώναξε, μίλα, ο διάλογος στηρίζει τον πολιτισμό! Αλλά μην πυροβολείς.
Αν αρχίσουμε να βάζουμε βόμβες ο ένας στον άλλο κάθε που κάτι δεν μας αρέσει, τότε στ’ αλήθεια δεν θα ‘χουμε δημοκρατία. Γιατί ξέρεις, η δημοκρατία που “όλοι συμφωνούν πάντα μαζί μου”, η δημοκρατία του “φιμώνω και τρομοκρατώ όποιον δεν τα λέει όπως μ’ αρέσουν”, δεν είναι και πολύ… δημοκρατική. Να το πω πιο καθαρά; Η δημοκρατία ΜΟΥ, απ’ τη χούντα ΜΟΥ, δεν απέχουνε σχεδόν καθόλου. “Σχεδόν”, τρόπος του λέγειν.
