Θυμάμαι χωρίς να μπορώ να ξεχάσω, τον ήχο από το ξυπνητήρι, να με σηκώνει βάρβαρα και με συνέπεια στις 06:30 το πρωί, για χρόνια. Κουδούνιζε όλους τους νευρώνες του εγκεφάλου μου, τράβαγε το πάπλωμα ενώ κρύωνα και καθώς ντυνόμουν, έτρωγα και ταυτόχρονα σιχτίριζα. Πεταγόμουν κακήν κακώς στον δρόμο με ακουστικά στα αφτιά και από τύχη δεν με περιμάζεψε κάποιος επίσης νυσταγμένος οδηγός, μέχρι να φτάσω στο σχολείο την ώρα που τελείωνε η προσευχή, κάνοντας άλλοτε τον γυμνασιάρχη και άλλοτε τον λυκειάρχη, να πιστεύουν ότι με τον ίδιο τρόπο θα χάσω και το τραίνο της ζωής.
Πολλά πράγματα δεν μου άρεσαν στο σχολείο. Δεν γούσταρα κάτι ανθρωπάκια καθηγητές που εξαντλούσαν όλη την εξουσία της έδρας τους σε έφηβους που το αίμα τους έκαιγε σε αλάνες, βουνά, νερά και δρόμους με φωτιά. Σε αγριοκοιτούσαν όταν ξέχναγες μια λέξη από το 2σέλιδο που σου είχαν αναθέσει να παπαγαλίσεις και σου έβαζαν πρόχειρο διαγώνισμα όταν φαινόσουν πιο χαρούμενος από το κανονικό τους. Σε τσιμεντένια προαύλια και κακοφτιασιδομένους τοίχους, μιλούσαμε για την εξόντωση των μυαλών μας με τον πιο ύπουλο τρόπο. Κακογραμμένα βιβλία, παραποιημένες ιστορίες και ανεπιβεβαίωτες ερμηνείες σε έργα ποιητών. Οι τρείς αυτοί παράμετροι, θα μας οδηγούσαν σε κάποιο Πανεπιστημιακό ίδρυμα, ανάλογα με το πόσο καλά θα τις εκτελούσαμε.
Στα δικά μου μαθητικά χρόνια, στους παραπάνω προβληματισμούς ήρθε να προστεθεί ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που είχε σαν αίτημα να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί αμάχων στο Ιράκ. Πανό, κονκάρδες, συνθήματα και μπόλικο ξύλο σε 15χρονους μπροστά από την πρεσβεία των Αμερικανών. Στο σχολείο, μας περίμεναν αποβολές από καθηγητές, που κάθιζαν τους γονείς μας σε σκοροφαγωμένες καρέκλες και τους απαριθμούσαν έναν-έναν τους λόγους που θα μας στείλουν σπίτια μας για κάποιες μέρες. Μάλλον δεν είχαμε μετανιώσει στιγμή, μιας και συνεχίζαμε να σκαρώνουμε καταλήψεις και να φτιάχνουμε πανό, παρόλα αυτά δεν διώξαμε το ΝΑΤΟ.
Τα αιτήματα εκείνων των καταλήψεων μιλούσαν για αλληλεγγύη των λαών, για ανοιχτά σύνορα, για να σταματήσουν να αχνίζουν οι κάνες του πολέμου. Μιλούσαμε παράλληλα για τον ευνουχισμό των Πανελληνίων, το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, την ανάγκη για δημιουργία.
Σήμερα, κάμποσα χρόνια μετά, η εποχή έχει τις ίδιες ανάγκες με διαφορετικά συνθήματα. Στις τάξεις τα παιδιά εξακολουθούν να αποχαυνώνονται ενώ γυρνώντας σπίτι βλέπουν γονείς βουτηγμένους σε προβλήματα, αγκαλιά με λογαριασμούς και κρίσεις άγχους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προβάλουν προσιτά έναν κόσμο κατανάλωσης που δεν μπορούν να πλησιάσουν και η οργή τους δεν βρίσκει διέξοδο. Εκεί σκάει ο γαλανόλευκος δράκος του παραμυθιού βγάζοντας φίδια από το στόμα του, που αγκαλιάζουν τα παιδιά αυτά.
Με λίγα λόγια και ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη της Χ.Α., της εγκληματικής οργάνωσης που δολοφόνησε τον Φύσσα και δεν έχει σταματήσει να προκαλεί ενισχύοντας την παρακρατική της δράση, το διαδίκτυο γέμισε με φασιστικά παραληρήματα. Ξαφνικά, τα παιδιά πρέπει να παλέψουν για τη Μακεδονία, να φωνάξουν για τη Βόρεια Ήπειρο, χωρίς να έχουν σφαιρική γνώση της ιστορίας και να θρηνήσουν ένας χωρίς αιτία ήρωα, που η μόνη εικόνα που έχουμε απ’ αυτόν, είναι να τρέχει ανάμεσα σε πιτσιρίκια πυροβολώντας και μην ανοίξουμε τώρα αυτό το θέμα. Πάντως, για εσάς που τόση αξία έχει η σημαία της χώρας σας, καλό είναι να μάθετε να μην την κάνετε σεντόνι στον κάθε έναν που την καπηλεύεται.
Σε εθνικιστική φιέστα καλεί η ακροδεξιά που ανασαίνει και επίσημα ανάμεσα σε παιδιά που βιώνουν τη διαρκή λιτότητα, καθώς η πολιτισμική παρακμή ενισχύει την αμάθεια, χωρίς φυσικά να μπορούν να προσδιορίσουν τι σημαίνουν όλα αυτά, μιας και το μόνο που θέλουν είναι να ουρλιάξουν ένα σύνθημα που θα τα εκτονώσει. Ένα οποιοδήποτε σύνθημα, αρκεί να τους αυτοπροσδιορίσει, αρκεί να ακούσουν τη φωνή τους δυνατά.
Στις 29/11 λοιπόν, προγραμματίζουν το αποκορύφωμα των καταλήψεων που δεν προέκυψαν φυσικά από συνελεύσεις αλλά από πρωτοβουλία κάποιων τσαμπουκαλεμένων μειοψηφιών. Είναι εντυπωσιακή αν και αναμενόμενη η σιωπή των εκπαιδευτικών, της πολιτείας και φυσικά των Μ.Μ.Ε., σχετικά με αυτήν την αποκρουστική κίνηση ακροδεξιών στοιχείων απέναντι στα παιδιά. Προφανώς, οι θεσμοί δεν έχουν για κάτι να ανησυχούν όπως σε αντίστοιχες περιπτώσεις που μαθητές και φοιτητές ήταν οι αλήτες που έπρεπε να καταστείλουν τα ΜΑΤ.
Πρώτη φορά οι καταλήψεις δεν έχουν θέμα που άπτεται προβλημάτων του σχολείου ή μιας ολόκληρης εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά αυτό δεν μοιάζει να ανησυχεί κανέναν, με αποτέλεσμα γονείς και μαθητές που αντιστέκονται στον φασισμό και αρνούνται να εστιάσουν σε λάθος αιτία τους προβλήματος, να στοχοποιούνται. Καθόλου τυχαία και τα πρόσφατα περιστατικά με φασιστικές επιθέσεις σε δασκάλους που γιόρτασαν την επέτειο του Πολυτεχνείου, τη στιγμή που κάποια ιδιωτικά αποφάσισαν ότι η σύγχρονη ιστορία του τόπου καλό θα είναι να καταργηθεί, κρατώντας μας σε αγωνία για το πώς τη μεταφέρουν στις διδακτικές αίθουσες.
Στα μουλωχτά και με σημαία τον ψευτοπατριωτισμό τους, σπέρνουν το μίσος σε παιδιά που παρελαύνουν φωνάζοντας στρατιωτικά συνθήματα, για αλύτρωτες πατρίδες. Ξεχνούν όμως ότι υπάρχουν και τα άλλα παιδιά. Εκείνα που μάχονται ακόμη για την αλληλεγγύη, εκείνα που μόνος τους εχθρός είναι οι πλαστές ανάγκες του καπιταλισμού και τα χτυπήματα που δέχονται τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα.
Μας αφορούν όλα τα παιδιά. Θέλουμε να λυτρώσουν τα μυαλά τους και όχι να πεθαίνουν για πατρίδες που στην τελική δεν θα μπορέσουν ποτέ να πουν με σιγουριά αν είναι δικές τους. Θέλουμε καταλήψεις για ανοιχτά στη μάθηση και τη δημιουργία σχολεία. Να μη μουχλιάζουν τα μυαλά, να μην επιτρέπεται σε ανήθικους σκοπούς να τα ποτίζουν με φθόνο.
Τα παιδιά ανήκουν στο μέλλον…
