Καλώς, δεν υπάρχει κάποιο ιλουστρασιόν manual που να εξηγεί σε άντρες και γυναίκες που γεννούν παιδιά, πώς θα γίνουν τουλάχιστον υποφερτά πρότυπα για αυτό που στερεοτυπικά επιμένουμε να θεωρούμε και πράγματι να είναι, το αύριο αυτού του κόσμου. Εκατοντάδες τόμοι εκδίδονται διαρκώς για το πώς μπορείς εύκολα και γρήγορα να γίνεις αποτελεσματικός γονιός. Οι περισσότεροι μάλιστα διαβάζονται και με έναν υστερικό τρόπο αποστηθίζονται. Έτσι, γεννάμε ανθρώπους για να εκπληρώσουμε τον λόγο για τον οποίο μας ενημέρωσαν ότι ήρθαμε και εμείς σε αυτόν τον στρογγυλό πλανήτη. Κοιλοπονάμε για τη διαιώνιση, για τον τελικό σκοπό…
Κανείς δεν ήρθε όμως να μας βάλει την παράμετρο “Δεν χρειάζεται”. Δεν χρειάζεται να κουβαλάς κάποιον στα σπλάχνα σου αν δεν έχεις καθαρίσει τον εαυτό σου από προσωπικά απωθημένα και εμμονές. Αν δεν έχεις σβήσει μουτζούρες, αν δεν έχεις φυσήξει μακριά τα ξύσματα από το μολύβι που σημείωσες τους δικούς σου στόχου. Δεν χρειάζεται να κάνεις παιδιά αν το μόνο που έχεις ανάγκη τελικά, είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης, που θα σε καμουφλάρει.
Ωφέλιμοι για τη ζωή μας γονείς είναι αυτοί που αναγνωρίζουν τη μητρότητα και την πατρότητα σε κάθε παιδί μέσα και έξω από το σπίτι τους, μέσα και έξω από τη γειτονιά τους, μέσα και έξω από τα σύνορα της πατρίδας τους. Ωφέλιμοι είναι εκείνοι οι άντρες και εκείνες οι γυναίκες που νιώθουν γονείς όλων των παιδιών του κόσμου, χωρίς να χρειάζεται να έχουν δικά τους βιολογικά παιδιά.
Δεν είναι απαραίτητα κακό να μη νιώθεις έτσι. Είναι όμως φρικτό ενώ το αναγνωρίζεις να συνεχίζεις να θεωρείς ότι και εσύ όπως και όλοι οι άλλοι μπορούν να δημιουργήσουν ζωή. Το ζητούμενο όμως εδώ, που με κάποιον τρόπο ήρθαμε, είναι να δημιουργούμε καταπληκτικές ζωές και ευτυχισμένα πλάσματα. Όταν δυστυχώς επαληθεύεται το πρώτο σενάριο, καταντάς σαν ένας από αυτούς τους γονείς στη Χίο σήμερα, στο Ωραιόκαστρο χθες, σε κάθε νοσηρό αύριο. Γίνεσαι ο “μεγάλος” που δεν γουστάρει τους “μικρούς”, γίνεσαι εκείνο το πρόσωπο που καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν γερνάς χωρίς να ξεφοβηθείς, με νοιάζει και με κόφτει όμως ότι κληρονομείς χωρίς διαθήκη τον φόβο σου .
Φοβούνται οι γονείς του πανέμορφου νησιού, που με άγχος διαβάζουν μέχρι αργά τα παιδιά τους μη και δεν πάρουν καλούς βαθμούς, τα προσφυγάκια. Προφανώς και αναγνωρίζουν προσποιητά το δικαίωμα των παιδιών αυτών στη μάθηση, κάτι που μάλλον φαντάζει ηρωική πράξη στα μάτια τους, αρκεί να μην κάθονται δίπλα στα δικά τους. Σαν να μην έχουν παρατηρήσει ποτέ οι τρομακτικοί αυτοί άνθρωποι πόσο ίδιο είναι το γέλιο και το κλάμα όλων των παιδιών. Σαν η σκατοψυχία τους να μην επέτρεψε ποτέ να δουν ότι όλα τα παιδιά ηρεμούν με ένα χάδι, στάζουν δάκρυα όταν πέφτουν και σκίζουν τα πόδια τους, λένε “ευχαριστώ” και “συγγνώμη” όταν έχουν μάθει να αγαπούν και να μη φοβούνται τα λάθη.
Αυτοί ακριβώς οι γονείς, που σηκώνουν τη μύτη τους μπροστά στον πόνο επιβεβαιώνοντας ότι ο ανθρωπάκος θα εξαντλήσει όλη τη δύναμη του στην πρώτη ευκαιρία, θα ξεγράψουν το παιδί που βγήκε από μέσα τους, όταν δεν καταφέρουν να τους μοιάζει. Θα θεωρήσουν ότι για να σκληρύνει το πιτσιρίκι τους, που γύρισε κλαμένο από το σχολείο γιατί κάποιο άλλο το χτύπησε, θα πρέπει να ανταποδώσει στα ίσα την επόμενη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπαίνουν σε ερμηνείες, δεν ψάχνουν αιτίες, διψούν μόνο για την αμορφή που θα εκτονώσει την πίεση τους. Δεδομένα όταν το ίδιο παιδί φέρει κακούς βαθμούς, θα το κλείσουν στο δωμάτιο και θα του πάρουν το ηλεκτρονικό που του αγόρασαν για να το ξεφορτωθούν, όταν ζήταγε την προσοχή τους. Οι γονείς αυτοί μπορεί να μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν πολλά, ξέχασαν όμως ότι μοναδικό χρέος τους είναι η αγάπη χωρίς όρους.
Με την ίδια ευκολία που απορρίπτουν ένα παιδί που τρέχει στο προαύλιο επειδή έχει διαφορετικό χρώμα, με την ίδια άνεση θα κλείσουν την πόρτα στο ίδιο τους το παιδί, όταν τους εμπιστευτεί ότι του αρέσουν άνθρωποι του ίδιου φύλου, άλλης θρησκείας που θέλει τα μαλλιά του ροζ και δεν του κάνει κέφι θα δώσει πανελλήνιες για να μπει στο Πανεπιστήμιο. Δεν χρειάζεται να κάνετε παιδιά όλοι εσείς που τη βρίσκεται με την ξενοφοβία, την ομοφοβία και κάθε μορφή βίας που ταΐζει τη νοσηρή καθαρότητα που δεν έχετε.
Καθαρά είναι τα παιδιά. Το τρέξιμο τους όταν δεν τα κυνηγάτε, τα μάτια τους όταν δεν κοιτάνε μέσα στη μαυρίλα της ψυχής σας. Δεν θέλουμε να κάνετε παιδιά που θα σας μοιάζουν, δεν χρειάζεται επιλεκτική αγάπη ο κόσμος που ονειρευόμαστε. Αν το μυαλό σας έχει τόση μεγάλη φαντασία που αντέχει στη σκέψη ανθρώπων ανάμεσα σε συρματοπλέγματα, κάντε μας τη χάρη και φύγετε από τον δρόμο μας.
Το έχω πει, το λέω ξανά ακόμη πιο δυνατά. Θέλουμε τα προσφυγόπουλα στα σχολεία μας. Θέλουμε να μεγαλώσουμε μαζί τους, να ερωτευτούμε και να κάνουμε παιδιά μαζί τους.
