Πριν ακόμα ξεκινήσεις να διαβάζεις τα όσα λίγα σκοπεύω να τοποθετήσω εδώ γι’ αυτό το θέμα, να σου ξεκαθαρίσω κάτι. Αυτό το κείμενο δεν έχει να κάνει με μια μεμονωμένη ομάδα, μ’ έναν σύλλογο ή μια διοίκηση. Έχει να κάνει με τη νοοτροπία μιας ολόκληρης χώρας που στο άθλημα – στολίδι της, φροντίζει να συμπεριφέρεται με λογικές νηπιαγωγείου. “Κερδίζεις κι όλα είναι καλά, χάνεις κι όλα σου φταίνε”. Αυτή είναι μια τακτική που στην Ελλάδα κυκλοφορεί σε κάθε χρώμα, ηλικία και κοινωνικό στρώμα. Τελευταίο της θύμα, ο Βασίλης Σκουντής.
Ο Σκουντής λοιπόν, δεν μας καλωσόρισε με την κλασική, “γρεζάτη” φωνή του για τον 5ο τελικό του εφετινού πρωταθλήματος της Α1′. Το έκανε ο αντί γι’ αυτόν, ο συμπαθέστατος Ρήγας Δάρδαλης. Και φυσικά, αυτό δεν θα ‘ταν καθόλου πρόβλημα, αν αποτελούσε μια εσωτερική απόφαση του καναλιού στο οποίο εργάζονται οι δύο δημοσιογράφοι. Μια απόφαση που θα ‘χει παρθεί για λόγους εξίσου εσωτερικούς, που μονάχα το κανάλι οφείλει να γνωρίζει. Όμως δεν έγινε έτσι…
Και μπορεί κανείς με σχετική βεβαιότητα να ισχυριστεί ότι δεν έγινε έτσι, αφού πρόλαβε η δημόσια ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός να ξεκαθαρίσει πως…
…”Ο κύριος Σκουντή, στο ΟΑΚΑ είναι ανεπιθύμητος!“.
Θα μου πεις, δικαίωμά της δεν είναι, της (όποιας) ΚΑΕ να βγάζει ανακοινώσεις; Φυσικά. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζει το βάρος αυτών των ανακοινώσεων.
Εν προκειμένω, το ν’ αναφέρεσαι σ’ έναν δημοσιογράφο με τη στάση και την ιστορία του Σκουντή, χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς όπως “τσιρλίντερ”, σε κάνει αγενή. Όμως στο τέλος-τέλος, κι αυτό δικαίωμά σου είναι. Το να τον χαρακτηρίζεις όμως “οπαδό” του αιωνίου σου αντιπάλου, ενώ τον περιμένεις τρεις μέρες μετά σ’ ένα γήπεδο γεμάτο απ’ τους δικούς σου οπαδούς, είναι σαν ν’ αποζητάς το κεφάλι του “επί πίνακι” που θα ‘λεγε κι ο ίδιος ο Βασίλης. Αυτό λοιπόν, έχει πολλές, μεγάλες προεκτάσεις.
Το “Σκουντή or not Σκουντή” του καναλιού.
Πρακτικά οι επιλογές που υπήρχαν μετά από μια τέτοια ανακοίνωση, ήταν δύο. Ή στέλνεις τον Σκουντή να περιγράψει ένα ματς “under the gun” κι εύχεσαι να μη στραβώσει τίποτα εντός παρκέ (για να μη “στραβώσει” και κανένας οπαδός έξω απ’ αυτό), ή στέλνεις κάποιον άλλο. Προφανώς (ξαναλέω πως δεν έχω καμιά πληροφορία, κάνω μονάχα μια εκτίμηση) στο συνδρομητικό κανάλι επέλεξαν το δεύτερο. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ καλά έκαναν, αφού είχαν έτσι κι αλλιώς να διαχειριστούν ένα δίλημμα χωρίς σωστή απάντηση. Το ζήτημα ωστόσο, είναι πως αυτό το δίλημμα δεν έπρεπε να υπάρχει εξ αρχής.
Με πιο απλά λόγια, το να “οδηγήσεις” ένα μέσο επικοινωνίας σ’ ένα τέτοιο σταυροδρόμι, είναι πρόβλημα για την ίδια την ελευθερία του λόγου. Κι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το να οδηγήσεις τον επόμενο Σκουντή, Παπαδογιάννη, Καρύδα, Συρίγο που σήμερα κάνει τα πρώτα του βήματα (μικρά για τη δημοσιογραφία – τεράστια για τον ίδιο!) σε μια λογική τύπου: ή είσαι μαζί μας κι όλα καλά, ή εναντίον μας και… σε περιμένουμε!
Δεν αμφιβάλλω πως ο Σκουντής κι η παραπάνω παρέα των “περπατημένων” (δυστυχώς χωρίς τον σπουδαίο Φίλιππα εδώ και μερικά χρόνια, αλλά με άξιο γιό στο πόδι του) δεν μασάνε από τέτοια. Ο πιτσιρικάς όμως; Γιατί να μπει στον κόπο να ρισκάρει για μια αμεροληψία που καμία ασφάλεια δεν του προσφέρει, την ώρα που μπορεί να διαλέξει στρατόπεδο και να ΄χει το κεφάλι του ήσυχο; Θα μου πεις, “για να ‘χει καθαρή συνείδηση”. Κι εδώ κρύβεται όλο το ζουμί αυτού που παλεύω να πω εδώ και τόσες λέξεις.
Θέλουμε στ’ αλήθεια δημοσιογράφους που θα ΄χουν καθαρή τη συνείδησή τους;
Η εύκολη απάντηση είναι “φυσικά και θέλουμε, αλλά είναι όλοι τους αλήτες και ρουφιάνοι”. Η σωστή απάντηση ωστόσο, είναι πως, για πολλούς ανθρώπους (επαναλαμβάνω, κάθε χρώματος, αθλήματος, ιδεολογίας και κοινωνικής κατάστασης) το “καλός δημοσιογράφος” σημαίνει “δημοσιογράφος που συμφωνεί μαζί μου”. Οπότε μήπως τελικά είμαστε εμείς οι ίδιοι που ζητάμε έναν κόσμο δικών και αντιπάλων, γιατί δεν τη σηκώνουμε την μπόλικη αμεροληψία;
Εύχομαι η απάντηση στο παραπάνω να ‘ναι αρνητική. Ελπίζω πως, οποια κι αν είναι η πραγματική απάντηση, Σκουντήδες θα συνεχίσουν να υπάρχουνε γιατί τους χρειαζόμαστε. Όμως μεταξύ μας, μακάρι η ελπίδα μου να μην πεθάνει (ούτε τελευταία!) γιατί από ευχές… δεν μας βλέπω καλά!
Υ.Γ. Σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή ο Κώστας Πολίτης. Κόουτς, καλό ταξίδι και σ’ ευχαριστούμε που είδες μια ομάδα, εκεί που εμείς βλέπαμε τον Γκάλη, το Γιαννάκη, τον Φάνη κι έναν “Τίμιο Γίγαντα”…
