Λίγο καλύτερο απ’ το να ‘σαι τελευταίος, πολύ χειρότερο απ’ το να ‘σαι αδιάφορος μικρομεσαίος, σίγουρα χειρότερο απ’ το να ‘σαι τρίτος ή τέταρτος. Η χειρότερη, η πλέον γλυκόπικρη, η χειρότερη θέση όλων των εποχών, φίλε αναγνώστη, είναι να βγαίνεις δεύτερος.
Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που, το να ‘σαι δεύτερος σε κάνει αμέσως – αμέσως συμπαθητικό. Ή τέλος πάντων, μιας που εμείς εδώ στο Provocateur συμπαθούμε τόσο πολύ τους “καταϊδρωμένους” αυτής της ζωής, σου παρουσιάζω σήμερα 6 τύπους που είναι για πάντα δεύτεροι στο μυαλό του κόσμου, μα θα ‘ναι για πάντα πρώτοι στην καρδιά μας!
Τζ. Ρ. Ρ. Μάρτιν (1ος: Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν)
Σίγουρα βάζει κάτω όλους τους συγγραφείς μεσαιωνικής φαντασίας, μάλλον ακόμη και τον σπουδαίο Κ.Σ. Λιούις της σπουδαίας “Νάρνια”. Όμως παρά την εξαιρετική προσπάθειά του, ο κύριος Μάρτιν που μας χάρισε (και τηλεοπτικά!) αίμα – σεξ σε αξιόλογο λογοτεχνικό ένδυμα, θα είναι για πάντα δεύτερος, πίσω απ’ τον ΘΕΟ των κάστρων, των μάγων και των βασιλιάδων. Σόρρυ ρε Τζωρτζ, αλλά ο “θρόνος” θ’ ανήκει για πάντα στον Τόλκιν. Βλέπεις, η μεσαιωνική λογοτεχνία είναι γι’ ΑΡΧΟΝΤΟΥΣ…
Τζέρι Λι Λιούις (1ος: Έλβις Πρίσλεϊ)
Σου λέω λέξη, μου λες το πρώτο όνομα που σου ‘ρχεται στο νου. Ξεκινάμε; Ροκ εν ρολ! Έλβις δεν είπες; Ε, κι αν δεν είπες, είσαι ο 1 στους 100 που δεν σκέφτηκε τον “βασιλιά”. Κι ωστόσο, σίγουρα το ροκ εν ρολ χρωστάει πολύ (πολύ! ΠΟΛΥ) περισσότερα πράγματα στον κύριο Λιούις, απ’ όσα χρωστάει στον προκλητικό χορό και στ’ όμορφο μουτράκι του Έλβις. Όμως βλέπεις, ο Τζέρι ήταν διεστραμμένος, έφαγε φυλάκα, δεν “πέθανε” όταν έπρεπε… Θα μείνει για πάντα δεύτερος στο μυαλό όλων όσων δεν ακούνε στ’ αλήθεια ροκ εν ρολ. Ε, και στις μέρες μας, είναι πολλοί.
Κιτ Μάρλοου (1ος: Ουίλιαμ Σαίξπηρ)
Ο Μάρλοου θα ήταν ο μεγαλύτερος θεατρικός συγγραφέας της Ελισαβετιανής Αγγλίας, αν δεν συνέβαιναν δύο πολύ άσχημα γι’ αυτόν γεγονότα: 1ον αν δεν του παίρναν τη ζωή σε μια ταβέρνα στα 29 του, και 2ον αν δεν είχε γεννηθεί την ίδια χρονιά με τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Και μας απασχολεί πολύ ο συνδυασμός των παραπάνω γεγονότων, αφού ο Μάρλοου μέχρι τον θάνατό του ήτανε πρώτο όνομα στις πίστες στα θέατρα της Αγγλίας, ενώ ο Γουίλι ακόμα τότε έψαχνε τη γλώσσα και τη θέση του στον κόσμο. Όμως ό γέγραφε, γέγραφε, κι έτσι ο Μάρλοου έχασε τη ζωή του, έχασε και τον θεατρικό του θρόνο. Δεν πειράζει Κιτ παλιορεμάλι, θα ‘σαι για πάντα πρώτος στις καρδιές μας!
(Μια φήμη ότι ο Μάρλοου ήταν ο πραγματικός συγγραφέας κάποιων έργων του Σαίξπηρ, δεν την ασπάζομαι και γι’ αυτό δεν θ’ ασχοληθώ μαζί της ιδιαίτερα).
Μίκα Χάκινεν (1ος: Μίκαελ Σουμάχερ)
Το μεγαλύτερο ταλέντο της Φόρμουλα 1 τη δεκαετία του ’90, o πιτσιρίκος που κοίταγε στα μάτια τον σπουδαίο Άιρτον Σένα, ο Χάκινεν έμεινε στα 2 παγκόσμια πρωταθλήματα γιατί έπεσε πάνω στο τέρας του Μίκαελ Σουμάχερ. Τις πρώτες χρονιές του Μίκα στη “μεγάλη” Φόρμουλα, ο Σουμάχερ πήρε τα δύο πρώτα του πρωταθλήματα με τη Μπένετον. Και πάνω που επιτέλους, ο “ιπτάμενος Φινλανδός” βρήκε τη φόρμα του και βγήκε κι ελόγου του δύο σερί φορές πρωταθλητής, ο Σούμι “καβάλησε” Φεράρι κι άντε πιάσ’ τον. Προσωπικά πιστεύω πως ο Χάκινεν αδικήθηκε λόγω αυτοκινήτου, αλλά όπως και να ‘χει, μια ζωή θα τον θυμόμαστε ως τον πιο σπουδαίο οδηγό της εποχής του, πίσω απ’ τον πιο σπουδαίο πρωταθλητή κάθε εποχής. Κρίμα…
Κλεισθένης (1ος: Περικλής)
Πριν γίνει αποτυχημένο σχέδιο τοπικής αυτοδιοίκησης, ο Κλεισθένης ήταν ο τύπος που άλλαξε για τα καλά την αθηναϊκή δημοκρατία. Ο άνθρωπος που “έδωσε την πολιτεία στο λαό” σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, έκανε τόσα σπουδαία για να δει τελικά το όνομά του να γίνεται υποσημείωση κάτω απ’ τη λάμψη του Περικλή και του Χρυσού Αιώνα. Λογικό βέβαια, αφού γενικότερα στην Ελλάδα τη μεταρρύθμιση δεν την εκτιμάμε και πολύ, αλλά όπως και να ‘χει, ο Κλεισθένης θα ‘χε κάθε δίκιο να γκρινιάζει: “Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Αιγύπτιοι έχτιζαν πυραμίδες. Κληρωτούς βουλευτές είχε κάνας άλλος ρε;;;“. Ουδείς πλέον αχάριστος του ευεργετηθέντος, Κλεισθένη μου…
Γιώργος Καραϊσκάκης (1ος: Θόδωρος Κολοκοτρώνης)
Ο αρχηγός της ρουμελιώτικης επανάστασης, ήταν μια ζωή το δεύτερο όνομα που σου ερχόταν στο μυαλό όποτε σου ‘λεγαν για το ’21. Πάντα σπουδαίος αλλά πάντα στη σκιά του Μοριά και του Κολοκοτρώνη. Κρίμα κι άδικο βέβαια, αφού ο “γιός της καλογριάς” ούτε από “τζάκι” οπλαρχηγών κατάγονταν όπως ο Θόδωρας, κι άφησε πίσω του και μερικά απ’ τα πιο παλικαρίσια ελληνικά quote μπινελίκια όλων των εποχών. Τι τα θες; Μέχρι την Ωδή που του γράψανε κι έκανε πραγματική επιτυχία, βγήκε μετά από χρόνια ο Σαββόπουλος κι αποκάλυψε ότι την έγραψε για τον Τσε Γκεβάρα… Έλληνες ρε Γιώργη, μια ζωή αχάριστοι!
