Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς.
Βασικά… όχι, δεν μπορείς! Ή τέλος πάντων δεν μπορείς αν είσαι κάτοικος Παρισίων και λοιπής Γαλατικής Επικράτειας (ακόμη – ακόμη και κάτοικος Γαλατικού Χωριού). Το είχε υποσχεθεί προεκλογικά, το έκανε πράξη ο πρόεδρος Μακρόν: στη Γαλλία, από τούδε και στο εξής το “καμάκι” στο δρόμο είναι παράνομο.
Οκ, κόβω την πλάκα. Το θέμα φοράει εδώ και κάτι μέρες διάφορους “αστείους” τίτλους, όμως στην πραγματικότητα καθόλου αστείο δεν είναι. Για την ακρίβεια, η αιτία του είναι ενα μεγάλο πρόβλημα που δεν το κουβαλάνε μονάχα οι Γάλλοι. Βλέπεις, σε πάρα πολλές χώρες του “πολιτισμένου” κόσμου…
…οι γυναίκες, φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο!
Δεν ξέρω πώς είναι, και μάλλον δεν θα καταφέρω (ευτυχώς για μένα!) ποτέ να το μάθω. To να σκέφτεσαι δηλαδή τι θα φορέσεις, από ποιο δρόμο θα περάσεις και τι ώρα θα επιστρέψεις σπίτι σου. Και να τα σκέφτεσαι με φόβο όχι να σε κλέψουν (τους τα δίνεις, και καθάρισες), όχι να σε χτυπήσουν, αλλά κάποιος να σε σημαδέψει ανεπανόρθωτα μ’ ένα ανεξίτηλο σημάδι: τη μετατροπή της πιο υπέροχης πράξης, σε μια βίαιη παραβίαση του πιο προσωπικού σου δικαιώματος.
Αυτός λοιπόν ο φόβος, πρέπει να σταματήσει. Και καμιά κουλτούρα, καμιά παράδοση, κανένα φολκλόρ δεν είναι αρκετά δυνατό για να σταθεί απέναντι σ’ αυτό το πρέπει. Ναι, είναι σίγουρα συνδεδεμένο με τη “γαλλική γοητεία” το σφύριγμα στο δρόμο και το “άνετο” φλερτ του Ζαν Πολ Μπελμοντό – δεν θα το κρύψω, κι εμένα μ’ αρέσει. Όμως όχι, στο διάολο να πάει κι η γοητεία, κι ο Μπελμοντό, κι ολόκληρο το σινεμά της Ευρώπης, αν πρόκειται να γλυτώσουν μια και καλή απ’ αυτό το φόβο οι γυναίκες όλου του κόσμου.
Θα γλυτώσουν όμως;
Σ’ αυτή την κατεύθυνση η Μαρλέν Σαπά (υφυπουργός Ισότητας) προχώρησε το νόμο περί “καμακιού”, με στόχο να γεμίσει το “νομοθετικό κενό που υπάρχει ανάμεσα στη συναινετική αποπλάνηση που είναι νόμιμη, και τη σεξουαλική παρενόχληση που είναι παράνομη“. Και για να ξεκαθαρίσει ακόμη περισσότερο τι σημαίνει αυτό το “κενό”, η κυρία Σαπά πρόσθεσε: “Είσαι γυναίκα στο μετρό. Είμαι άνδρας. Σ’ ακολουθώ. Βγαίνεις απ’ το συρμό, βγαίνω κι εγώ. Μπαίνεις σ’ έναν άλλο συρμό, μπαίνω κι εγώ. Σου ζητάω το τηλέφωνο. Το ζητάω ξανά. Ξανά. Αισθάνεσαι καταπίεση. Αυτό είναι παρενόχληση στον δρόμο”.
Προφανώς η υφυπουργός έχει δίκιο. Καθαρό κι απόλυτο δίκιο. Υπάρχει όμως μια ένσταση που χαλάει όλη τη μαγιά. Το παράδειγμα που έφερε, έχει 10 προτάσεις. Σε ποια απ’ τις 10 ξεκινάει η παρενόχληση; Στο “σ’ ακολουθώ”; Στο “σου ζητάω το τηλέφωνο”; Στο “ξανά”; Φυσικά αυτό δεν γίνεται να το απαντήσει κανείς, γιατί στην πραγματικότητα, ως ένα σημείο δεν έχει σημασία το “τι κάνω”, αλλά το “πώς”. Μοιραία λοιπόν, επειδή δεν μπορεί κάποιος να βάλει ποιοτικά χαρακτηριστικά σ’ ένα φέρσιμο (δεν μπορεί να μπει σε καλούπι το τι σημαίνει “σου ζητάω ΕΥΓΕΝΙΚΑ το τηλέφωνο”, ή “σου σφυρίζω… αθώα”), ο νόμος θα πρέπει ν’ απαγορεύσει τα πάντα. Και μπράβο του, αν με κομένα “τα πάντα” θα λυνόταν το πρόβλημα. Αλλά δεν λύνεται…
“…και θα πιώ και δυο ποτήρια παραπάνω …και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω;”.
“Είμαι άντρας” έγραφε σατυρικά το ’50 ο Σακελλάριος, και χωρίς να το ξέρει έμπασε μέσα στο τραγουδάκι του μια σοβαρή αναλογία. Λοιπόν, το ‘χω ξαναγράψει και θα επιμείνω: το πιο επικίνδυνο πράγμα σ’ ένα νόμο, σε μια μόδα, σε μια άποψη της κοινής γνώμης, είναι η πιθανή μελλοντική τους απαξίωση. Και το καλύτερο παράδειγμα που έχουμε πάνω σ’ αυτό, είναι κλισέ αλλά είναι και πεντακάθαρο: η ποταπαγόρευση.
Σήμερα ακούς τον κόσμο να ωρύεται για ναρκωτικά, τσιγάρα, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (και πολύ καλά κάνει!) αλλά για το αλκοόλ δεν μιλάει κανείς. Θα δεις μανάδες να τρελαίνονται στην πιθανότητα το παιδί τους να καπνίζει – καμία δεν ανησυχεί (στον ίδιο βαθμό, τουλάχιστον) για την αντίστοιχη πιθανότητα το καμάρι της να ρίχνει κάθε τόσο αλκοόλ στο αίμα του. Το ποτό στη συνείδηση του κόσμου σκοτώνει μόνο αν οδηγείς πιωμένος. Και ξέρεις γιατί μας φαίνονται τόσο αθώα τα δυο ποτηράκια, σήμερα; Γιατί απαγορεύτηκαν χθες.
Ίσως έχω εγώ μεγάλη φαντασία, όμως άκου ένα σενάριο: Σε μια μελλοντική Γαλλία, 20 χρόνια μετά, οι άντρες δεν “φλερτάρουν” στο δρόμο γιατί φοβούνται, οι γυναίκες θέλουν (υγιές) φλερτ και δεν το έχουν. Η (διαχρονικά επαναστατική) νέα γενιά των Γάλλων, διαμαρτύρεται για το δικαίωμά της στο ελεύθερο φλερτ. Ο νόμος αλλάζει. Και μαζί του, με τα μονίμως θερμόαιμα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης, αλλάζει για πάντα κι η άποψη του κόσμου για την παρενόχληση. “Έλα μωρέ, την ακολουθούσε, της σφύριζε πρόστυχα, την πίεσε λιγάκι… Ε και τι να γίνει, να τον εκτελέσουμε; Τι είμαστε, γραφικοί, όπως το 2018;”. Και τότε, θα ‘χουμε επισήμως αποτύχει παταγωδώς!
Καθαρά πράγματα: ο μόνος τρόπος να μην έχεις παρενοχλήσεις στο δρόμο, είναι να μεγαλώσεις παιδιά που δεν θα θέλουν να παρενοχλήσουν. Να διαμορφώσεις γιούς που θα ξέρουν ότι μαγκιά είναι να σέβονται κάθε γυναίκα όπως την αδερφή τους. Φτιάξε μια κοινωνία μορφωμένων ανθρώπων, κι εκείνη θα πετάξει τέτοιες συμπεριφορές στα σκουπίδια από μόνη της. Όσο δεν έχεις τέτοια κοινωνία, οι “μάγκες” θα συνεχίζουν να παρενοχλούν. Και θα το κάνουν “παράνομα” και θα αισθάνονται ακόμα πιο “μάγκες”…
Υ.Γ. Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς; Το ψωμί δεν είναι στο “μπορείς”, είναι στο “χαρούμενα”.
Υ.Γ. 2 Στο Θεό σας, δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά για έναν αρθρογράφο απ’ το ν’ ανοίξει κουβέντες το κείμενό του. Μόνο, όχι μπινελίκια ρε σεις. Σκοπός είναι γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι, όχι να ξεχάσουμε εντελώς ότι είμαστε τέτοιοι…
