Ο Κώστας Κατσίκης, είναι άλλη μια προσωπικότητα που θα την ξεχάσω μέχρι να κλείσω τον υπολογιστή, πετάξω την τσίχλα στον κάδο δίπλα από το γραφείο και κλείσω τα φώτα μιας και η μέρα μεγάλωσε για να χωράει και αυτούς που σχολάνε μετά τις επτά. Χρησιμοποιώ λοιπόν συνειδητά έναν άγευστο άνθρωπο, που ο πολιτικός του λόγος εξαντλείτε στη διαστρέβλωση όχι του τι σημαίνει ομοφυλοφιλία και πόσο πρόστυχα επιμένουν αυτός και διάφοροι άλλοι φωστήρες του διαφωτισμού να την τοποθετούν δίπλα στην παιδοφιλία, αλλά στην ευτελή έννοια που αποδίδει στο τι είναι η αγάπη.
“Οι θιασώτες της ομοφυλοφιλίας λένε ότι η αγάπη δεν έχει σύνορα. Φυσικά και δεν έχει σύνορα. Το ζήτημα όμως είναι το που κατευθύνεται. Η αγάπη στο χρήμα που οδηγεί σε απληστία είναι αμαρτία. Η αγάπη ενός πατέρα προς την κόρη που είναι διαφορετική της πατρικής είναι έγκλημα. Η αγάπη στην παιδοφιλία είναι έγκλημα, γιατί να είναι διαφορετικό ή αγάπη στην ομοφυλοφιλία;“.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτό το παραμύθι πριν προλάβει να τελειώσει ο Κυριάκος με τα Εξάρχεια και μας κάνει τη μούρη πελτέ από την ειρηνική καταστολή. Η αγάπη λοιπόν, όχι φίλε μου Κώστα, πράγματι δεν έχει σύνορα και όταν μιλάμε για σύνορα δεν εννοούμε αυτά που ντυμένος στο χακί περιεργάζεται από ελικόπτερα ο αρχηγός του κόμματος σου. Η αγάπη η δική μας ξεκινάει από την καρδιά και χύνεται σε μια άλλη καρδιά και εκεί διπλασιάζεται, μέχρι να στάξει στην επόμενη έχει τριπλασιαστεί και μην τρομάξεις, αλλά ξέρεις πόσο μπορεί να πάρει αυτή η διαδικασία. Μπορεί και όχι βέβαια…
Ενώ λοιπόν φλυαρώ για να καταλήξω στη σημασία που έχει να απομακρυνθούμε από τη ρητορική μίσους που εκτοξεύεται χωρίς να βγάλει καν φλας και για το πόσο σπουδαίο είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα στη βουλή και αφορά το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης για τα “Μέτρα για την προώθηση του θεσμού της υιοθεσίας και αναδοχής”, που βάζει στο τραπέζι το δικαίωμα αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια, έγινε το αυτονόητο. Η υπερψήφιση του άρθρου 8, είναι ένα ακόμη βήμα που έκαναν 161 άνθρωποι, μέσα σε έναν χώρο που δεν μας έχουν συνηθίσει να χειροκροτάμε ενέργειες τους.
Αναδοχή λοιπόν, όταν δηλαδή ένας ανήλικος τον οποίο οι κοινωνικές υπηρεσίες παιδικής προστασίας έχουν απομακρύνει από τους βιολογικούς γονείς λόγω ακαταλληλότητας, τοποθετείται από το κράτος υπό την προστασία ενός πιστοποιημένου φροντιστή, του ανάδοχου γονιού. Οι βιολογικοί γονείς στην περίπτωση της αναδοχής δεν παρακάμπτονται, μιας και με το νέο νομοσχέδιο εξασφαλίζεται η επικοινωνία με το παιδί και τους ανάδοχους γονείς.
Η παραπάνω διευκρίνιση δυστυχώς κρίνεται απαραίτητη, μιας και η ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται να διακρίνει τη διαφορά αναδοχής και υιοθεσίας, με την τελευταία να αφορά ένα άτομο ή ένα ζευγάρι που λαμβάνουν τον ρόλο γονιών σε ένα άλλο άτομο. Στην υιοθεσία μεταφέρονται μόνιμα και αμετάκλητα όλα τα δικαιώματα και οι ευθύνες, αλλά και η συγγενική σχέση από τους βιολογικούς στους θετούς γονείς.
Σήμερα λοιπόν, ο δρόμος για αναδοχή ανηλίκου ανοίγει και για τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Από σήμερα δεν μπορεί μόνο ο κυρ Γιάννης να μεγαλώνει ένα παιδί στο δίπλα δωμάτιο που μελανιάζει τη γυναίκα του. Δεν μπορεί μόνο η Μαιρούλα που έκανε παιδί από σπόντα να του τραβάει τα μαλλιά για να το σύρει από την παιδική χαρά στο σπίτι. Μπορούν και άνθρωποι που συνειδητά επέλεξαν να ζουν με αυτούς που τους κάνει κέφι, όχι μόνο για να κοιμούνται μαζί το βράδυ, αλλά κυρίως για να ξυπνούν μαζί τους το πρωί. Άνθρωποι που ένα παιδί δεν είναι αυτοπροσδιορισμός της δικής του ύπαρξης, ούτε η εκπλήρωση κάποιου οικογενειακού φαντασιακού που τους φορέθηκε.
Όχι, δεν είναι ο σκοπός κάθε γυναίκας η μητρότητα, ούτε κάθε άντρα η συνέχιση του επώνυμου του. Δεν είναι νορμάλ οι φράσεις που έχουν ποτίσει την πατριαρχική, ανάπηρη κοινωνία μας: “να προλάβω να δω ένα εγγόνι”. Μόνος σκοπός βουλευτή Κατσίκη, είναι η αυθόρμητη, πηγαία, η υπεράνω όλων λυτρωτική αγάπη. Αν δεν έχει αυτά και άλλα τόσα παρόμοια χαρακτηριστικά, δεν είναι αγάπη. Το συναίσθημα για το οποίο μιλάτε εσείς είναι κοπτοραπτική. Τα κομμάτια που δεν σας κάνουν τα πετάτε, ενώ εμείς τα κάνουμε τσέπες να κρυφτεί η ντροπή των λεγομένων σας, μην και ακουμπήσει τα παιδιά που τόσο αγχώνεστε πώς θα μεγαλώσουν, που θα προτιμούσατε να τα δείτε σε ιδρύματα παρά στην αγκαλιά δυο ανθρώπων που έχουν το ίδιο φύλο.
Ξέρετε βουλευτή Κατσίκη και κάμποσοι δυστυχώς ακόμη, η αγωνίες ενός γονιού που περιμένει να γυρίσει το παιδί του το χάραμα δεν γνωρίζει φύλο. Το καρδιοχτύπι όταν αυτό πέφτει και ματώνει δεν αλλάζει αν τρέξουν να το σηκώσουν δύο άντρες ή δυο γυναίκες. Τα δάκρυα χαράς όταν αυτό κάνει τα πρώτα του βήματα και πει “σ’ αγαπώ” δεν αλλάζουν ανάλογα με τη σύνθεση που ξαπλώνουν δύο άνθρωποι πάνω σε ένα κρεβάτι.
Αν οι παραπάνω το πιθανότερο γλυκανάλατοι για εσάς λόγοι δεν σημαίνουν τίποτα, αν επιμένετε να στέκεστε απέναντι σε ένα νομοσχέδιο που μπορεί να βγάζει ένα παιδί από το ίδρυμα ή από ένα ακατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον και να το μεταφέρει σε ένα σπίτι που το περιμένει με τρυφερότητα ένα ομόφυλο ζευγάρι το οποίο έχει κριθεί από εντεταλμένο κοινωνικό λειτουργό ότι πληροί τις οικονομικές και υγειονομικές προϋποθέσεις, έχει θεωρηθεί ότι παρουσιάζει ψυχική σταθερότητα και ότι μπορεί να παράσχει ένα περιβάλλον ασφάλειας, ενώ έχει παρακολουθήσει και τα υποχρεωτικά μαθήματα γονεϊκότητας και έχει δώσει μάλιστα γραπτές εξετάσεις πάνω σε συγκεκριμένη ύλη και εξακολουθεί να λαμβάνει περιοδικές επισκέψεις από κοινωνικούς λειτουργούς, τότε το τραίνο έχει περάσει χωρίς εσάς μέσα.
Στο αφοπλιστικό ερώτημα για το τι πρότυπο θα έχει αυτό το παιδί μεγαλώνοντας, η απάντηση είναι ότι σίγουρα κάποιο καλύτερο από εκείνα τα παιδιά που βλέπουν τον μπαμπά τους να μιλάει σεξιστικά από το βήμα της βουλής ή την τηλεόραση, κάνοντας εκπομπές που προσκυνούν μαμάδες με έξω τα στήθη που μπαίνουν σε ριάλιτι και μας δείχνουν το εσώρουχο τους. Σίγουρα καλύτερα από εκείνα τα κακομαθημένα που τους καλύπτουν τα συναισθηματικά κενά με χαρτονομίσματα ή εκείνα που εγκλωβίζονται για πάντα στα απωθημένα γονιών που τα ακρωτηριάζουν προκειμένου να τα δουν όπως δεν είδαν τους εαυτούς τους.
Ελπίζουμε σε αύρια που θα διώξουν τα σήμερα και θα ξημερώσουν παιδιά που ξεκαρδίζονται, που δεν ζορίζονται, που ονειρεύονται και δεν προσκυνάνε τις κοινωνικές κατασκευές σας. Παιδιά που βγάζουν τη γλώσσα σε όσους δεν τους παίρνουν παγωτό “γιατί θα πονέσουν τα λαιμά τους”, παιδιά που τρέχουν σε αγκαλιές γονιών που το λέει η καρδούλα τους και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην και καταλάβουν από νωρίς σε τι σκατένιο κόσμο ζούνε…
