Σαν σήμερα πριν 64 χρόνια γεννήθηκε ένας μεγάλος αντι-κομμουνιστής, ένας σπουδαίος τρομοκράτης, ένας σουλτάνος της διαφθοράς και της παρανομίας. Σαν σήμερα γεννήθηκε -μιας και μας έλειπε ένας ακόμη παρανοϊκός-, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και τι δεν έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια ο Πρόεδρος που έχει καταφέρει να συγκεντρώσει στις γενναίες πλάτες του αν όχι όλες, τις περισσότερες νομοθετικές και εκτελεστικές εξουσίες. Στρογγυλοκάθοντας πάνω στο απολυταρχικό πολίτευμα, που το έδωσε το συντριπτικό 51,4 (!) του δημοψηφίσματος, το οποίο στάθηκε αρκετά μικρό όσο και εξευτελιστικό, ώστε η Τουρκία να περάσει ακόμη έναν κοινωνικό μετασχηματισμό, με ολοκληρωτικό εξισλαμισμό του δημόσιου βίου, καταργώντας μια και καλή τα διαχωριστικά όρια μεταξύ Ισλάμ και πολιτείας.

Γενικά, μετά την ίδρυση την Τουρκικής Δημοκρατίας το 1932, η ξελογιάστρα γειτόνισσα έχει περάσει ζόρια που πιαθανότατα δεν θα πολυγούσταρε να τα γράψει στο ρομαντικό της ημερολόγιο, φυσώντας ανέμελα τουφάκια από τα μαλλιά της. Με το Ισλάμ να μπουρδουκλώνεται σε κάθε πιθανό διαφορετικό μονοπάτι, η Τουρκία απομονώθηκε από τον δημόσιο βίο, βρισκόμενη κατηγορούμενη για προσήλωση της στον μεσαίωνα. Έπειτα, προσπάθησε να παίξει πιο κοσμική μπάλα και εκεί ακριβώς κεμαλοποιήθηκε και γενικά “πίσω Γιάννη τα καράβια”. Κεντροδεξιά κόμματα τα έκανα όλα μούτι και τώρα ξέμειναν και αυτοί και εμείς με κάτι τύπους σαν τον Ερντογάν, που υπό άλλες συνθήκες ούτε να μας συμπληρώσει το καρέ σε μπιρίμπα δεν θα μας έψηνε.

Ο φιλοπόλεμος εχθρός από τη φιλική μας χώρα, δεν μασάει τα λόγια του και γιατί να το κάνει άλλωστε; Με τακτικές που ζήσαμε και εμείς στο πετσί μας σα χώρα, έφτιαξε δρόμους και επένδυσε σε δημόσια έργα, παραπλανώντας πρόστυχα τον κόσμο για ένα “μετριοπαθές” πολιτικό Ισλάμ. Ένα Ισλάμ που στην πραγματικότητα είναι παντελώς αδιάλλακτο, ανελεύθερο και αλαζονικό.

“Πιστεύω ότι Θεού θέλοντος θα γίνει ό,τι είναι απαραίτητο για επιστροφή της θανατικής ποινής. Όσον αφορά εμένα θα υπογράψω την εντολή χωρίς δισταγμό”.

Ναι, γιατί είχαμε αμφιβολία! Η ψύχραιμη αυτή δήλωση που με το ζόρι παλεύω μη μου ξεφύγει καμιά βλασφημία για τον όποιο θεό και με διαολοστείλει η μάνα μου, ήρθε μετά το πραξικόπημα από γνωστό γερμανικό σούπερ μάρκετ. Παρμένος όπως ήταν με δημοσιογράφους, διανοούμενους και λοιπούς αντιφρονούντες, σκέφτηκε ΜΑΛΛΟΝ να ρίξει άδεια και να πιάσει γεμάτα. Σκάρωσε ΜΑΛΛΟΝ αυτήν την αηδία που κάμποσοι βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν με τη μέθοδο ανεμιστήρα, για να ξεπαστρέψει όσους λανθασμένα του γλίτωσαν από την πλατεία Ταξίμ.   

Επαναφορά λοιπόν της θανατικής ποινής, κατάλυση του όποιου κράτους δικαίου, όρεξη να έχεις για διώξεις αντιφρονούντων και έως ανύπαρκτη ελευθερία λόγου. Σιγά μην του είναι αρκετά όλα αυτά του σουλτάνου, που η μαντίλα του έχει πνίξει κάθε σκέψη προς λογική κατεύθυνση. Να ποινικοποιήσει ξανά τη μοιχεία θέλει ο Ταγίπ, μιας και τη χώρα αυτή μόνο εκείνος δικαιούται να την πηδάει παράνομα. Προφανώς και μιλάμε μόνο για τις γυναίκες που γουστάρουν δεν γουστάρουν τους άντρες τους, είναι δεν είναι ευτυχισμένες, είναι δεν είναι εγκλωβισμένες, οφείλουν να μένουν πιστές στο κέρατο που τρώνε. Από αυτές τις ηθικές αξίες δεν κινδυνεύει κανείς ε Ταγίπ;

Τα 64 έφτασε και μυαλό δεν έβαλε, πιο φασίστας όμως μπόρεσε και έγινε. Βγήκε να μας φοβερίσει ότι υψηλές θερμοκρασίες θα ζήσουμε και αυτό το καλοκαίρι, οπότε να ξεγυμνωθούμε από τώρα μπας και πάρουμε χρώμα, χωρίς να καούμε. Έντυσε και ένα κακόμοιρο πλάσμα με στρατιωτική στολή να συμπληρώσει τον σαδισμό, που χτίζει επιμελώς στο φαντασιακό του. Προφανώς και δεν σάστισε με τα δάκρυα του μικρού κοριτσιού. Τι είναι κανένας νορμάλ τύπος για να το κάνει;

“Αυτοί που φορούν μπορντό μπερέ δεν κλαίνε. Έχει τη σημαία στην τσέπη της, και θα καλυφθεί με αυτή, αν γίνει μάρτυρας. Είναι έτοιμη για όλα, έτσι δεν είναι;”.

Γενικά, καθόλου σαλεμένο μυαλό ο Πρόεδρος που παλεύει να εδραιώσει ένα “νέο-οθωμανικό” καθεστώς κατευθυνόμενο όλο και πιο μακριά από τις όποιες αξίες της Δύσης.

Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις που μου ήρθαν όταν είδα ότι σήμερα έχει γενέθλια αυτός ο τιτάνας της προόδου και άντε να του ευχηθώ χρόνια πολλά όταν ξέρω ότι θα τα κάνει για όλους δυστυχισμένα…