Δυσλεξία. Κάτι που έχεις και δεν αποκτάς στην πορεία. Κάτι που πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί της για το υπόλοιπο της ζωής σου, μιας και δεν πρόκειται να σου πέρασει με ένα παυσίπονο και αν ξαπλώσεις λίγο. Αυτό που πρέπει να κρατήσεις και στο λέω από την αρχή, είναι ότι η δυσλεξία δεν είναι ΝΤΡΟΠΗ.

Αν ψάξεις στη Google, τον όρο δυσλεξία θα δει ότι ο επίσημος ορισμός, έχει ως εξής:

“Η δυσλεξία είναι μορφή μαθησιακής δυσκολίας, κατά την οποία το άτομο, παρουσιάζει δυσκολίες στην ανάλυση των λέξεων, σε ακουστικές μονάδες συλλαβικής βάσης και στη σύνθεση συλλαβικών ακουστικών μονάδων σε λεκτικά σύνολα με εννοιακό περιεχόμενο. Παρατηρείται σε όλους τους πολιτισμούς που έχουν γραπτή γλώσσα και δεν έχει σχέση με τη νοητική καθυστέρηση, λόγω του ότι τα άτομα αυτά είναι πιο δημιουργικά με κυρίαρχη την δεξιά πλευρά του εγκεφάλου.” .

Διαβάζοντας τον παραπάνω ορισμό, είμαι σίγουρος ότι και εσύ που δεν έχεις δυσλεξία όπως εγώ, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 

Είμαι λοιπόν και εγώ ένας από αυτούς και πολλές φορές δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής με τις λέξεις που χρησιμοποιεί.

Θυμάμαι στο σχολείο, ήταν ταμπού να έχει κάποιο παιδί δυσλεξία. Οι γονείς του δεν το έλεγαν παραέξω. Φαντάσου και οι δικοί μου, δεν το είχαν πει… ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ. Για τον λόγο αυτό, τα πράγματα κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων, ήταν αρκετά δύσκολα. Ήμουν παιδί με μαθησιακές δυσκολίες κι έπρεπε να διαβάζω και να εξετάζομαι όπως ακριβώς όλα τα υπόλοιπα “κανονικά” παιδιά της τάξης.

Τα βιβλία τα έβλεπα σαν εχθρούς και τα απέφευγα όσο περισσότερο μπορούσα. Μπορείς να καταλάβεις, φαντάζομαι τι γινόταν και με τους βαθμούς μου. ΧΑΛΙΑ! Μπορεί να μην έμεινα ποτέ στην ίδια τάξη, όμως στο τσακ τη γλίτωσα  στην Α΄ Γυμνασίου. Είναι η φάση που τα πράγματα σοβάρευαν, μετά την ανεμελιά του δημοτικού.

Όποτε προσπαθούσα να διαβάσω (βιβλίο, περιοδικό ακόμα και υπότιτλους στις ταινίες), τα γράμματα “έφευγαν” από τη θέση τους, οι λέξεις άλλαζαν σειρά και νόημα έβγαινε με πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία. Τα πράγματγα γίνοντας χειρότερα όταν προσπαθούσα να γράψω. Το γραπτό μου έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη. Βελάκια, αστεράκια, μουντζούρες και πολλά λάθη τόσο ορθογραφικά όσο και συντακτικά. Πολλές φορές μάλιστα, έλειπαν ολόκληρες προτάσεις που νόμιζα ότι είχα γράψει, αλλά ήταν απλά μόνο στο μυαλό μου και όχι στο χαρτί.

Βλέποντας το παρακάτω βίντεο, θυμήθηκα πώς ήταν στο σχολείο τα πράγματα και πραγματικά πώς αισθανόμουν για τα βιβλία και το διάβασμα.

Για να διαγνωστεί κάποιος με δυσλεξία, πρέπει να περάσει κάποια τεστ, τα οποία γίνονται σε ειδικά κέντρα. Άπαξ και έχεις, τότε σου δίνουν ένα χαρτί το οποίο στη συνέχεια το δίνουν στον διευθυντή του σχολείου. Εάν οι γονείς, θελήσουν να επικοινωνήσουν τα νέα δεδομένα τότε τα πράγματα θα πάνε σίγουρα καλύτερα. Οι καθηγητές, οφείλουν να σε βοηθήσουν τόσο στη νέα σχέση σου με το διάβασμα, όσο και με τον τρόπο εξέτασης.

Δεν έχεις ιδέα πόσο σημαντική φάση είναι αυτή. Γονείς και καθηγητές, μπορούν να καθορίσουν πόσο καλή ή τραυματική θα είναι η σχολική σου εμπειρία. Αν έχεις την τύχη και βρεθείς στον δρόμο κάποιου καθηγητή που ξέρει να χειρίζεται τέτοια θέματα, τότε μπορεί και να καταφέρει να σε κάνει να αγαπήσεις το διάβασμα και το γράψιμο, όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται στην αρχή.

Επίσης, σκέψου ότι η δυσλεξία δεν αφορά ένα πολύ μικρό κομμάτι του κόσμου. όπως ίσως κάποιοι πιστεύουν. Έρευνες έχουν δείξει ότι συναντάται στο 10-15% των παιδιών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ το 1/3 των παιδιών έχει διαταραχές στο γραπτό λόγο. 

Ότι ένα παιδί έχει δυσλεξία, δεν σημαίνει ούτε ότι είναι χαζό, ούτε ότι πρόκειται να καταστραφεί η ζωή του. Στην περίπτωση μου, ένας ψυχολόγος μου το εξήγησε στη γλώσσα που καταλαβαίνω καλύτερα (της τεχνολογίας δηλαδή)  και πραγματικά τότε μόνο κατάλαβα ποιο είναι το “πρόβλημα μου”. Με απλά λόγια είπε:

“Δεν έχεις κάποιο πρόβλημα, απλά το σύστημά σου δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως τον αλγόριθμο της ελληνικής γλώσσας. Αν το εκπαιδεύσεις με τον τρόπο που μπορεί να τον καταλάβει, τότε τα πράγματα θα σου φανούν πιο εύκολα”.  Και όντως με τον καιρό, έγιναν. 

Στην αρχή, είναι λίγο δύσκολο, όμως πραγματικά κατάφερα να βρω μία μέθοδο ώστε να μπορώ να διαβάζω, να καταλαβαίνω τι διαβάζω και στη συνέχεια να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα ΓΡΑΠΤΩΣ.

Μη λυπάσαι, ούτε να αισθάνεσαι άσχημα αν είσαι δυσλεκτικός ή το παιδί σου είναι δυσλεκτικό. Είναι μία υπερδύναμη (αυτή ήταν η εξήγηση που μου έδωσε ο κύριος που μου έκανε το τεστ της δυσλεξίας). Σου επιτρέπει να δεις το δάσος, πιο άνετα από τους υπόλοιπους που βλέπουν μόνο το δέντρο.

Σκέψου επίσης, ότι πολλοί επιτυχημένοι και φυσικά πανέξυπνοι άνθρωποι, έχουν υπάρξει δυσλεκτικοί. Μπορώ αν θες να ξεκινήσω να σου λέω με τις ώρες… Ντα Βίντσι, Αϊνστάιν, Ντίσνεϊ, Λένον, Πικάσο, Σπίλμπεργκ, Τζομπς, Μπράνσον και πολλοί πολλοί ακόμα. Η λίστα είναι πολύ μεγάλη…

Προσωπικά με βοήθησε πολύ η τεχνολογία. Καταλαβαίνω πολύ καλύτερα (πολλές φορές) τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί (όπως λέει και ο Μητροπάνος) και όχι οι άνθρωποι. Οπότε, με αυτά τα μπλιμπλίκια (όπως τα έλεγε ο παππούς μου όταν με έβλεπε να παίζω με τον υπολογιστή), βρήκα τρόπους να μαθαίνω νέα πράγματα, να εκφράζομαι και να μπορώ πλέον να γράφω άνετα για όλα όσα μου αρέσουν.

Αν μου το έλεγες πριν μερικά χρόνια, θα γελούσα και θα σου έλεγα “έλα ξεκόλλα”, όμως πλέον είναι η πραγματικότητα. Αφού μπορώ να διαβάζω με ευχαρίστηση και να γράφω με άνεση, όχι τόσο ακόμα στο χαρτί, (αλλά ποιος γράφει στο χαρτί πιά;), μπορεί ο καθένας αρκεί πραγματικά να βρει κάποιον που θα του δείξει τον τρόπο που θα του ταιριάξει.