Το μπλοκάρισμα των πορνοσάιτ, δεν είναι ηθική. Είναι λογοκρισία!

Ήταν μια φήμη που προκαλούσε γέλια. Έγινε ανέκδοτο με δόσεις αλήθειας. Τελικά, αυτό που κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά, το έφερε πολύ σοβαρά στο τραπέζι των συζητήσεών της η κυβέρνηση της Βρετανίας. Και κάπως έτσι, ένα αστικός μύθος του διαδικτύου έγινε γεγονός: “Κυρίες και κύριοι, απ’ τον Απρίλιο που έρχεται, τέρμα το ελεύθερο πορνό στο διαδίκτυο“. 

Οι προθέσεις πίσω απ’ αυτήν την κίνηση είναι (;) αγαθές. “Πρέπει να προστατευθούν οι ανήλικοι απ’ την έκθεση σε ανεξέλεγκτα θεάματα”. Ακούγεται (και είναι!) παλιομοδίτικο, αλλά έχει τη λογική του. Μόνο που, το πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς δεν ξεκινάει απ’ το γιατί. Ξεκινάει από το πώς. Κι εν προκειμένω, το “πώς” των Βρετανών είναι απλό: Τέλος η ελεύθερη πρόσβαση σε σελίδες με “ενήλικο περιεχόμενο” – κάθε χρήστης θα πρέπει να έχει λογαριασμό με τα στοιχεία της πιστωτικής του κάρτας (ώστε να επιβεβαιώνει την ηλικία του) – όποια σελίδα δεν εναρμονίζεται μ’ αυτό το σύστημα θα δέχεται πρόστιμο ή θα “μπλοκάρεται” η λειτουργία της. The End. 

Δεν ξέρω αν ακούγεται και στα δικά σου αυτιά προβληματικό, εγώ πάντως είμαι σίγουρος. Ναι, πρέπει ίσως να μπει ένα φρένο στα “ελεύθερα θεάματα” των ανηλίκων, αλλά όχι έτσι. Καταρχάς γιατί…

…Κανένας ορισμός (στην Αγγλία, και σίγουρα όχι στην Ελλάδα) δεν έχει ξεκαθαρίσει τι σημαίνει “ενήλικο περιεχόμενο”.

Ξέρεις τι σημαίνει τσόντα; Σίγουρα ξέρεις. Οπότε μάλλον θα σου είναι πολύ ξεκάθαρο το ποιες σελίδες έχουν ενήλικο περιεχόμενο και ποιες όχι, σωστά; Σωστά και με το δίκιο σου απαντάς, όμως το δικό σου (και το δικό μου) το “ξεκάθαρο”, δεν είναι σίγουρα ξεκάθαρο και για μια νομοθετική ρύθμιση. Διότι εμείς απαντάμε βλέποντας το κέντρο, όχι τις άκρες. Και για να το κάνω πιο λιανά, απάντησέ μου σ’ αυτό: Η παρακάτω φωτογραφία, είναι ή όχι, “ενήλικο περιεχόμενο”;

Προφανώς και είναι. Αλλά ταυτόχρονα, δεν είναι “τσόντα”. Και καλώς ή κακώς, την παραπάνω εικόνα δύσκολα θα τη συναντήσεις σε κάποια “ροζ” σελίδα (εκτός κι αν κάνει το Youporn αφιερώματα στον Μπερτολούτσι!). Με το καινούριο σύστημα που θέλουν να εφαρμόσουν τα φιλαράκια στην Αγγλία, ωστόσο, το σάιτ που χρησιμοποίησε την παραπάνω φωτογραφία, μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί σάιτ “ενήλικου περιεχομένου” και, έτσι απλά, να μπλοκαριστεί. Ειδικά αν δεν είναι και πολύ του γούστου της εκάστοτε κυβέρνησης, αν με πιάνεις…

Μπορείς να εμπιστευτείς “τέτοια” στοιχεία σ’ ένα σάιτ;

Όμως, ας αφήσουμε στην μπάντα τη λογοκρισία στα σάιτ. Ας πάμε σε κάτι πιο προσωπικό. Ας πούμε (ας πούμε, λέω…) πως είσαι χρήστης ροζ σελίδων. Και δίνεις τα στοιχεία της πιστωτικής σου για να κάνεις λογαριασμό πρόσβασης. Που πάει να πει πως, εύκολα κι επιβεβαιωμένα πια, μπορεί κάποιος να συνδέσει το όνομά σου με τις “προτιμήσεις” σου. Τι σημαίνει αυτό; Ίσως τίποτα, αν ζούσαμε σε μια μορφωμένη, καταδεκτική κοινωνία.

Ρίξε τώρα μια ματιά απ’ το παράθυρο και πες μου, βλέπεις καμιά τέτοια; Ούτε κι εγώ. Οπότε, ξέρεις τι μου μυρίζει όλο αυτό εμένα; Χακάρισμα, εκβιασμούληδες, φέρε λεφτά για να μη σε κάνω ρόμπα με στοιχεία και ντοκουμέντα! Κι επιπλέον, μιλάμε για στοιχεία ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ, έτσι; Πόση ασφάλεια μπορεί να εγγυηθεί σ’ αυτά τα στοιχεία ένα σάιτ; 

Για το “γυμνό” ρε αλήτη Όργουελ, δεν είπες τίποτα!  

Η MindGeek (η εταιρεία που κατέχει κολοσσούς όπως το Pornhub, το Youporn κ.α.) ορκίζεται πως το σύστημά της είναι απροσπέλαστο. Γνώμη μου: Σε μια εποχή που χακάρονται τα κεντρικά της CIA, μάγκες, τίποτα δεν είναι απροσπέλαστο. Όμως ακόμη κι αν δεχθούμε ότι απ’ τους χάκερ θα σε προστατέψει η MindGeek, αλήθεια, ποιος θα σε προστατέψει απ’ τη MindGeek;

Υπόθεση εργασίας: Ένα δροσερό, ξάστερο βράδυ, ανάμεσα σε ποτά και σε τραγούδια, δυο τύποι δίνουν τα χέρια. Ο ένας, πρωθυπουργός. Ο άλλος, χαρτογιακάς CEO. Απ’ το επόμενο πρωί, η κυβέρνηση κρατάει στα χέρια της μια λίστα με τις ερωτικές “προτιμήσεις” κάθε πολίτη. Θεωρία συνωμοσίας; Ναι. Απίθανη; Δεν ξέρω. Ξέρω ωστόσο πως τα προσωπικά δεδομένα, είναι “προσωπικά” για κάποιον λόγο. Κι αν κάποτε, το Watergate έριξε απ’ τα σύννεφα τους Αμερικανούς, η πιθανότητα το 2018 οι άνθρωποι να προσφέρουν μόνοι τους την κλειδαρότρυπα στο μάτι της όποιας κρατικής μηχανής, είναι αστεία μ’ έναν πολύ θλιβερό τρόπο. Αν το καλοσκεφτείς, τα (νόμιμα) “βίτσια” σου, ούτε ο Όργουελ δεν μπόρεσε να φανταστεί πως κάποτε θα παρακολουθούνται. 

Στο κάτω κάτω, γιατί να θέλει κάποιος πρόσβαση στη ζωή σου, αν μπορεί να έχει εύκολα τις πιο προσωπικές, μοναχικές, μύχιες στιγμές σου;