Έχω την τύχη να δουλεύω με ανθρώπους οι οποίοι κάθε φορά που αποφασίζουν τα γράψουν το μακρύ τους και το κοντό τους, παίρνουν μια μεζούρα και αρχίζουν να μετράνε. Κάθονται στο πληκτρολόγιο, ξέροντας ότι αυτό είναι η αιτία που κάποιοι αντιφρονούντες τους χαρακτηρίζουν “τζάμπα μάγκες πίσω από μια οθόνη”, στύβοντας το μυαλό τους για κάποιο αστείο που θα γραφτεί σε ένα κείμενο, με μόνη ελπίδα να διαβαστεί από έναν κόσμο που ίσως γελάσει ακόμη και αν διαφωνεί, μιας και είναι γραμμένο με τη σκέψη μιας αποδεκτής αισθητικής που δεν προσβάλλει, δεν λαϊκίζει και δεν παραπληροφορεί.

Η τύχη αυτή δεν είναι δεδομένη, μιας και δεκάδες άνθρωποι ατύχησαν να βρεθούν στις καρέκλες ενός θεάτρου, πληρώνοντας εισιτήριο για να ακούσουν φθηνό πατριωτικό παραλήρημα, από έναν αυτοπροσδιοριζόμενο κωμικό που αγαπήθηκε για τα άπταιστα ελληνικά του καθώς και για την εφευρετικότητα του στο να συνδυάζει συλλαβές, δίνοντας μας άρτιες προτάσεις, όπως “Α χα χου χα” και “Α χα καλο ε;;;”.

Ο Μάρκος Σεφερλής λοιπόν, που έσπαγε πλάκα φορώντας παπιγιόν με αγόρια που φύλαγαν τα μπράτσα τους μέχρι να φύγει ο τοίχος, αποφάσισε ότι η κοινωνία περνάει μια τρομερή κρίση αξιών και ότι τον χρειάζεται. Έτσι, παραστάσεις επαναστατικής, σχεδόν αριστοφανικής προσέγγισης όπως οι “50 Αποχρώσεις to Greece” (για μπόλικο εμετό εδώ), “Πήρε τοστ το Σαββατόβραδο”, “Σουλεϊμάρκ ο Μεγαλοπρεπής” και άλλες πολλές, έκαναν στην μπάντα για λίγο εκπαιδευτικό θέατρο.

Το “άξιων συγχαρητηρίων σκετς”, όπως το αποκάλεσε δημοφιλής σελίδα που νοσταλγεί τις Ελληνικές Δραχμές και παρηγοριέται με το να έχει άποψη από τις πλαστικές σακούλες μέχρι το φόρεμα συζύγου γνωστού δημάρχου, συμπεριλαμβάνει τον ανοιχτόμυαλο καλλιτέχνη, ντυμένο Δία πλαισιωμένο από ένα κιτς γεμάτο θεούς, Όλυμπο.

Έξαλλος ο τιτάνας της κωμωδίας, αποφασίζει να χειροκροτηθεί για έναν σκασμό ανακρίβειες ανακατεμένες με εμπάθεια και κινδυνολογία, αδιαφορώντας για τη σημαντικότητα του δημόσιου λόγου. Προειδοποιεί ότι θα μας τα πει έξω από τα δόντια, μη και σοκαριστούμε ανοίγοντας μας έτσι ξαφνικά τα μάτια. Μας θυμίζει για όσους από εμάς το ξεχάσαμε, ότι οι απέναντι στο Αιγαίο είναι εχθρός και ότι τους νικήσαμε επαναστατώντας στην Αγία Λαύρα που του έβγαινε η ομοιοκαταληξία και όχι στη Μάνη, που η ιστορία μας δίδαξε ότι έγινε το μπαμ.

Γενικά, ο Μάρκος δεν αγχώνεται για την ιστορία που δεν τον συμφέρει να προσεγγίζει αντικειμενικά, ούτε ότι τα παιδιά φτάνουν Γ΄ Λυκείου για να διδαχθούν τον Εμφύλιο και αν… Ο Μάρκος είχε άριστα μόνο στα θρησκευτικά. Αθεόφοβους χαρακτηρίζει ο ταλαντούχος ηθοποιός τους νέους κυβερνήτες, αποδεικνύοντας ότι ξέρει πολύ καλά πότε και πώς να χρησιμοποιήσει τις λέξεις που θα δημιουργήσουν εντυπώσεις όταν χρειάζεται. Μας παίρνουν το σταυρό λέει, να τους πάρει ο διάολος ξαναλέει. Σίγα Μάρκο μας, μην πνιγείς από την τόση αγιοσύνη. Καλά, μετά μολογάει κάτι κουλαμάρες ότι τα σύνορα ενώνονται με την κυριακάτικη καμπάνα και γενικά προς βύθιση και το 2018…

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο τότε Υπουργός που υπονοώντας τον, τον χαρακτηρίζει μαλάκα, είχε μιλήσει για “Μάθημα γνώσης των θρησκειών και βεβαίως της Ορθοδοξίας και όχι ομολογιακό, κατηχητικό”. Δεν είπε ποτέ για κατάργηση των θρησκευτικών, αλλά για μετατροπή τους σε θρησκειολογία.

“Για ιστορικούς λόγους το μάθημα των θρησκευτικών στη χώρα μας έχει ομολογιακό χαρακτήρα. Αυτό, συνιστά έναν αναχρονισμό που τον αντιλαμβάνονται και φωτισμένοι ιεράρχες και θεολόγοι. Είναι αναγκαία η αναμόρφωση των θρησκευτικών, ώστε, να γίνει μάθημα θρησκειολογίας, γνώσης των θρησκειών, με την ιδιαίτερη παρουσίαση του πολιτισμικού ρόλου της ορθοδοξίας στη χώρα μας”.

Τι σε πείραξε τόσο, μεγάλε Δία; Ότι θα μάθαιναν τα παιδιά να μη φοβούνται; Ότι θα γνώριζαν καλύτερα πως δεν υπάρχει μόνο μια πλευρά του νομίσματος; Γιατί αγχώνεσαι αν είσαι τόσο σίγουρος ότι η δική σου θρησκεία είναι η καλύτερη;

Παραλήρημα Ορθοδοξίας σε κρίση, ντυμένος Δωδεκάθεο, του γυρίζει το μάτι που έρχονται να του πάρουν τα Αρχαία μας. Τα Αρχαία που τα μιλούσαμε ενώ σοβατίζαμε τον Παρθενώνα, όταν οι άλλοι ήταν στις σπηλιές. Θερμό το χειροκρότημα στην πλατεία, μιας και όποιον και να ρώταγες εκείνην την ώρα στο θέατρο ήξερε να σου κλίνει ένα “εἰμί, εἶ, ἐστί, ἐσμέν, ἐστέ, εἰσίν”.  Μίλησε όμως στα αλήθεια για κατάργηση των Αρχαίων, ο τότε Υπουργός;

“Στο γυμνάσιο, η μείωση των ωρών στα Αρχαία αφορά αποκλειστικά τη διδασκαλία από το πρωτότυπο και στην Α΄ τάξη συνοδεύτηκε με αύξηση ωρών στα Νέα Ελληνικά. Η επιλογή αυτή απορρέει από μια παιδαγωγική αντίληψη και υπηρετεί τον στόχο να μάθουν να μιλούν τα παιδιά καλύτερα ελληνικά. Επεξεργαζόμαστε την αναμόρφωση των προγραμμάτων διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας. Αλλωστε το θέμα των Αρχαίων διαχρονικά έχει αποτελέσει κεντρικό ζήτημα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων”.

Ο ρατσιστικός μονόλογος, διακόπτεται αραιά και που από άλλες θεότητες που ίσως και αυτές δεν πιστεύουν αυτό που ζουν μέσα στα ευφάνταστα κουστούμια τους. Χωρίς πολύ λογική κάνει το χατ τρικ και μετά το πατρίς – θρησκεία, βάζει στο παιχνίδι και τον Γερμανικό λαό, τον οποίο χωρίς το παραμικρό φίλτρο κατηγορεί σήμερα, για λάθη του χθες. Κάνει λόγο για σαπούνια, μιας και αυτό γκελάρει καλά σε μια τρας παρωδία, όπως αυτή που πρωταγωνιστεί και δεν φέρει καμία ευθύνη όπως λέει, που είχαν ναζί μπαμπάδες. Αγνοεί μάλλον την ευθύνη του να έχει κανείς στον θίασο του τον Γιώργο Πετρόχειλο, ανοιχτά δηλωμένο υποστηριχτή ενός νεοναζιστικού κόμματος που δεν ξέρει να μιλάει ούτε αρχαία, ούτε νέα ελληνικά.

Μας μισούν λέει οι Γερμανοί, γιατί έχουμε πορτοκάλια, ενώ αυτοί φορούν καπαρντίνα τον Αύγουστο. Πετάει και 2-3 αρχαία ονόματα παραδίδοντας μαθήματα για “Τρόπους που κάνεις σαν να γνωρίζεις τα πάντα, ενώ δεν ξέρεις τίποτα”.

Ψέματα μην πω και τη νέα χρονιά, η αλήθεια είναι ότι γέλασα στο σκετσάκι ξέπλυμα κάθε φοβισμένου ρατσιστή, που τρέμει μην του πάρουν τη θεοφοβία και τη γλώσσα. Γέλασα όταν ο σύγχρονος Αριστοφάνης απογοητευμένος ομολόγησε ότι κάποιοι άλλοι λαοί δεν έχουν κουλτούρα. Γέλασα τόσο που όταν καταχειροκροτήθηκε η σπουδαία αυτή διαπίστωση, έκλαψα από απελπισία…

Ας πέσει μέσα έστω και ένα προγνωστικό για την καταστροφή του κόσμου. ΈΣΤΩ ΚΑΙ ΈΝΑ!