Είμαι ο Νίκος, είμαι καλά (λέμε τώρα) και παίζει να είμαι ένα από τα πολύ πολύ λίγα παιδιά αυτής της χώρας που δεν έχουν βγει στη γύρα για να ασκήσουν το ξετσίπωτο έθιμο που ακούει στο όνομα “κάλαντα”. Όχι ότι μου το απαγόρευσε κανένας, το αντίθετο θα έλεγα. Όντας ο μεγάλος αδελφός, πολλές φορές αντιμετώπισα τη γκρίνια της αδελφής μου γιατί από τη στιγμή που δεν ψηνόμουν να πάρω τους δρόμους, η μπάλα έπαιρνε κι εκείνη και δεν έβγαινε να ζητιανέψει πει κάλαντα. 

Αυτή η δόλια χώρα που μας έλαχε να κατοικήσουμε για όσο διαρκέσει το πέρασμα μας από τον μάταιο τούτο κόσμο, έχει ένα κάρο έθιμα. Άλλα ωραία, άλλα όχι τόσο, άλλα χαζά, άλλα με εξαιρετικούς συμβολισμούς, άλλα ακατανόητα. Μόνο ένα και μοναδικό έθιμο φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και τα δύο συμβαλλόμενα μέρη της διαδικασίας. 

Γιατί τα κάλαντα είναι το πιο άθλιο έθιμο της Ελλάδας.

Περνούν τελείως λάθος μηνύματα

Προσπαθώ να θυμηθώ για ποιον λόγο δεν μου άρεσαν τα κάλαντα όταν ήμουν παιδί, που το πιθανότερο για έναν μπόμπιρα είναι να θέλει να μπει στη φάση. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι μου φαινόταν άσχημη η εικόνα του να εισβάλλω σε ένα ξένο σπίτι και να ζητάω χρήματα. Μαλάκα μου δεν μπορεί να το βλέπω μόνο εγώ. Και ειδικά τώρα που είμαι από την άλλη πλευρά της πόρτας. Δηλαδή πας και κάνεις παιδιά για να τα καμαρώσεις να βγαίνουν στη γύρα, να βαράνε κουδούνια στο μαύρο χάραμα, να τραγουδάνε και μετά να ζητάνε λεφτά από κάποιον που δεν κάλεσε ποτέ τα παιδάκια σου να υποδυθούν τη ρεμπετική κομπανία; Αυτό ονειρευόσουν όταν έκανες παιδιά; Όχι μπράβο. 

Σε φέρνουν σε τρομακτικά δύσκολη θέση

Η 24η Δεκεμβρίου είναι η μέρα που στις 8 το πρωι (στην καλύτερη περίπτωση) θα χτυπήσει το κουδούνι και σε καμία περίπτωση δεν θα σκεφτώ ότι είναι πιτσιρίκια που θέλουν να πουν τα κάλαντα. Οπότε θα τους ανοίξω την πόρτα με το σώβρακο αφου θα είμαι από τον ύπνο και εκείνα μάλλον δεν θα χαρούν στη θέα του ημίγυμνου κορμιού μου. Θα πουν τα κάλαντα κι εγώ θα τους δώσω ένα δίευρω (και μάλλον λέω πολλά) δημιουργώντας τους μάλλον άσχημα συναισθήματα. Πόσο καλύτερη θα ήταν η ψυχική υγεία τόσο η δική μου όσο και των παιδιών που θα έρθουν για κάλαντα, αν δεν συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά; Για ποιον γαμημένο λόγο να μπουν και οι δύο πλευρές σε μια εκ των πραγμάτων lose lose situation που λέμε και στα Τζουμέρκα; 

Ανεβάζουν την εγκληματικότητα στα ύψη

Την ημέρα που οι δρόμοι γεμίζουν με παιδάκια που βγαίνουν για τα κάλαντα τα δελτία ειδήσεων κατακλύζονται από δύο είδη ειδήσεων. Η πρώτη αφορά τα παιδάκια με τα τριγωνάκια στα χέρια και η δεύτερη τα μεγαλύτερα παιδάκια που κόβουν βόλτες στους δρόμους για να βουτήξουν τα λεφτά των παιδιών. Πάντα. Κάθε χρόνο. Δεν θυμάμαι ούτε μία χρονιά να μην υπάρχουν περιστατικά κλοπών ή και ξυλοδαρμών σε πιτσιρίκια που είχαν μαζέψει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά από το πανηγυράκι. Γιατί λοιπόν το συνεχίζουμε όλο αυτό; Γιατί ρίχνουμε νερό στον μύλο της εγκληματικότητας;

Τα μόνα κάλαντα που αναγνωρίζουμε και επικροτούμε, είναι τα ακόλουθα…