Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που με τον όρο “δουλειά” αναφέρονται σε ένα γραφείο και οι υπόλοιποι που με την ίδια λέξη, μιλούν για πολύ περισσότερα πράγματα, όπως προσφορά υπηρεσιών ή απλό “υπαλληλίκι”. Σαφώς είναι και τα δύο δουλειές, σαφέστατα κάθε δουλειά έχεις τις δικές της δυσκολίες και δεν τίθεται κανένα θέμα σύγκρισης ανάμεσα στα επαγγέλματα. Αυτό όμως που διαχωρίζει τα επαγγέλματα γραφείου και όλα τα υπόλοιπα είναι το τι συμβαίνει στις γιορτές. 

Είμαι ένας από αυτούς τους τυχερούς που έχουν κάνει δουλειές τόσο εντός όσο και εκτός γραφείου. Αν και κάποιες φορές σκέφτομαι ότι δεν ήταν και τόσο χάλια η τότε εργασιακή μου εμπειρία, όσο πλησιάζουν οι γιορτές, συνειδητοποιώ ότι τέτοιες μέρες πριν από 4 χρόνια κούμπωνα βιταμίνες ακατάπαυστα και red bull σαν παλαβός για να αντέξω τη δουλειά.

Αν με ρωτούσε κάποιος ποια ήταν δυσκολότερη στιγμή σε δουλειά θα απαντούσα χωρίς πολλά πολλά, αυτές τις μέρες των εορτών. Κάθε χρόνο στρατιές εργαζομένων δοκιμάζουν τις αντοχές τους ώρα με την ώρα για να καταφέρουν να ανταπαξέλθουν στον παραλογισμό της έκρηξης της αγοράς για τα δώρα. Θα μου πεις, και τι θέλεις ρε φίλε, να μην ψωνίσει ο κόσμος να μη χαρεί; Να κάνει ό,τι γουστάρει ο κόσμος. Αλλά να σέβεται.

Οι ιστορίες με αγενείς πελάτες που θα σου πει ένας σερβιτόρος, ένας που κόβει τυράκια στο σούπερ μάρκετ ή ένας πωλητής παπουτσιών, δεν θα έχουν τελειωμό. Αλλά γι’ αυτό δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Αν ο άλλος έχει γεννηθεί (ή έχει γίνει) μαλάκας, πολύ δύσκολα θα μπει στη διαδικασία να αλλάξει τον εαυτό του. 

Μπες λίγο στο μυαλό του εργαζόμενου. 

Υπάλληλος Σούπερ Μάρκετ

Τα σούπερ μούρκετ ζουν όλο τον χρόνο περιμένοντας εκείνο το 15ημερο που αρχίζει λίγο πριν τα Χριστούγεννα και τελειώνει λίγο μετά τα Φώτα, για να ξεπουλήσουν και τα ράφια αν μπορούν. Οι εργαζόμενοι από την άλλη, ζουν όλο το χρόνο συζητώντας μεταξύ τους για το πόσο δύσκολα θα είναι τα Χριστούγεννα στη δουλειά. Οι παραγγελίες είναι τριπλάσιες από την μέση παραγγελία του υπόλοιπου χρόνου, οι πωλήσεις το ίδιο. Οι εργατοώρες είναι αδιανόητα περισσότερες και τα νεύρα των προϊσταμένων συνεχώς στην τσίτα. Οι παραγγελίες δεν χωράνε στις αποθήκες και στα ψυγεία οπότε συνήθως τις παρατάνε μέσα στο κατάστημα να εμποδίζουν και επικρατεί ένας πανικός. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να ψωνίσεις ρε φίλε. ΠΡΕΠΕΙ. Είναι Χριστούγεννα. 

Σερβιτόρος

Σέβομαι απεριόριστα τους ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην με τον δίσκο στα χέρια για έναν λόγο κυρίως. Επειδή είμαι κουλός, θεωρώ αυτή τη δουλειά πολύ πολύ δύσκολη. Σέβομαι διπλά αυτούς τους ανθρώπους τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά που είναι αναγκασμένοι να γίνονται πυραυλοκίνητοι για να σερβίρουν εμένα τον μπούλη που θέλω να πιω ή να φάω και έχω κλείσει τραπέζι 22 χρόνια πριν για να είμαι σίγουρος ότι θα βρω. Κάθονται και τα βγάζουν πέρα με όλους εμάς που κάνουμε το γιόλο μας, σε χώρους ασφυκτικά γεμάτους, καλούνται να μην σπάσουν, να μην χύσουν, να μην τους πέσει τίποτα και όλα αυτά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να βγεις, είναι Χριστούγεννα. 

Υπάλληλος σε οποιοδήποτε κατάστημα

Γιορτές = δώρα. Δώρα = χρήματα. Χρήματα = τα πάντα. Τόσο απλό. Κατά την περίοδο των εορτών θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα κάνεις διάλειμμα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα πληρωθείς υπερωρίες και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα γυρίσεις σπίτι σου με ένα κεφάλι καζάνι. Η δυσκολότερη στιγμή που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε εργαζόμενος εκεί έξω, είναι όταν αυτό που πουλάει έχει εξαντληθεί. Είναι η στιγμή που θα επινοήσει ό,τι μαλακία του έρθει στο κεφάλι για να δικαιολογηθεί στον πελάτη που έφτασε μέχρι το κατάστημα και δεν βρήκε αυτό που ήθελε. 

 Όπως εκείνος ο διευθυντής σούπερ μάρκετ που στεκόταν δίπλα μου και προσπαθώντας να ηρεμήσει μια ωρυόμενη γιαγια που μπινελίκωνε λόγω έλλειψης ζάχαρης στις 24 Δεκεμβρίου, επινόησε μια ιστορία. Σύμφωνα με αυτή, το καράβι που έφερνε τη ζάχαρη βυθίστηκε και έχουμε στείλει παιδιά με σφυριά και καλέμια να την σπάσουν επειδή έχει πετρώσει από το νερό. 

Και ναι η γιαγιά βρήκε αρκετά πειστική την απάντηση όσο εμείς κοντεύαμε να λιποθυμήσουμε από τα γέλια.