Για πολλούς -όπως και για ‘μας- ο τεράστιος Νίκος Καζαντζάκης δεν “έφυγε” ποτέ, καθώς τα έργα του θα είναι εις τους αιώνας, των αιώνων (αμήν!), αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας. Και όχι μόνο της ελληνικής. Ε, ναι διάβολε, βιβλία όπως “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται“, “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά“, “Ασκητική” και πολλά ακόμα θα ‘ναι για πάντα τα προσωπικά μας “Ευαγγέλια”. Τελεία και παύλα. Δεν είναι απλά νουάρ βιβλιαράκια για να περνάμε ευχάριστα την ώρα μας, αλλά στάση ζωής.
Ωστόσο, όσο κι αν αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι δεν ζει ανάμεσά μας (βλέπεις, μόνο 60 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ έχουν περάσει από τη μέρα που απεβίωσε!) πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αργά ή γρήγορα. Γρήγορα θέλουμε να πιστεύουμε για να μην έχουμε περιστατικά σαν τα χθεσινά. Οφείλουμε να ζήσουμε, να τον θυμόμαστε και να τον τιμάμε συχνά πυκνά. Και όχι να του ευχόμαστε στα social media, με την ελπίδα ότι ο ίδιος θα το δει και θα μας απαντήσει εντός ολίγων λεπτών.
Το χθεσινό (και κουλό) περιστατικό, λοιπόν, όπου πλήθος κόσμου ευχήθηκε στη σελίδα “Νίκος Καζαντζάκης” στο Facebook «Χρόνια Πολλά» για την ονομαστική του εορτή (μια σελίδα που εννοείται ότι δεν την έφτιαξε, δεν έχει ιδέα και δεν θα μάθει ποτέ γι’ αυτήν ο Κρητικός λογοτέχνης) μόνο μια ιδιαίτερη πικρία μπορεί να μας αφήνει στο τέλος της ημέρας. Αφού, όπως άφησε να εννοηθεί και ο διαχειριστής της, αρκετοί απ’ αυτούς που ευχήθηκαν, πίστευαν ότι στ’ αλήθεια ο ίδιος ο Νίκος ο Καζαντζάκης κρύβεται πίσω απ’ αυτήν τη σελίδα. Ω, ΘΕΟΙ.
Θλίψη. Και μόνο θλίψη.
Αν από την άλλη σου “κόβει” και ξέρεις ότι έχει φύγει απ’ τη ζωή, το καταλαβαίνουμε ότι με κάποιον τρόπο θες να τον τιμήσεις. Λογικό. Κι εμείς σε κάθε επέτειο γέννησης ή θανάτου, ξαναποστάρουμε παλιά μας κείμενα (ή γράφουμε και κάποια καινούρια) για τον Καζαντζάκη. Νοσταλγούμε το μεγαλείο του και κρατάμε τα σημαντικά πράγματα απ’ τη ζωή και το έργο του. Πολύ θα το θέλαμε να ζούσε σήμερα και να είχε facebook στα 134 έτη της ζωής του, αλλά είναι κάπως δύσκολο. Επομένως, το να μπούμε στη διαδικασία να του ευχηθούμε προσωπικά, όπως και να το κάνουμε είναι ακραίο, μακάβριο και creepy.
Δηλαδή πιστεύεις ότι αν ο Καζαντζάκης είχε Facebook θα ευχόταν Χρόνια Πολλά στην ονομαστική εορτή του Κολοκοτρώνη ή του Φεραίου; Μεγάλων ανδρών δηλαδή, οι οποίοι έφυγαν απ’ τη ζωή αρκετά χρόνια προτού έρθει στη ζωή ο εμπνευστής του Αλέξη Ζορμπά; Φυσικά και όχι!
Ας το δούμε και από μια άλλη οπτική τώρα. Μια οπτική λίγο πιο καθημερινή, που πλέον μόνο σπάνια δεν τη λες.
Δεν το ‘χεις δει στην καθημερινότητά σου, όταν φεύγει κάποιος γνωστός σου απ’ τη ζωή σε νεαρή ηλικία και τυχαίνει να ‘χει Facebook, πόσοι γράφουν RIP στον τοίχο του και πόσοι του στέλνουν προσωπικό μήνυμα, ξέροντας από πριν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δουν απάντηση;
Κάτι παρόμοιο συνέβη και χθες.
Οι σκόρπιες σκέψεις πάνω στο «Χρόνια Πολλά» είναι πολλές. Η βασική όμως σκέψη είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη μας. Είναι απλό. Ή δεν ξέρουμε να χειριζόμαστε τα social media (αυτό θέλω να πιστεύω) ή πολύ απλά έχουμε χάσει λίγο τον μπούσουλα και μέσα στο χάος του Facebook χαθήκαμε κι εμείς.
Ειλικρινά. Συγγνώμη Νίκο Καζαντζάκη, γιατί εσύ μας έδειξες τον σωστό δρόμο κι εμείς συνεχίζουμε να πηγαίνουμε απερίσκεπτα απ’ τον παράδρομο.
