Έχω την τύχη και τη συνταγογράφηση από ψυχίατρο, να βρίσκομαι σε μια παρέα από αυτές που επιμένουν σαδιστικά να διαφωνούν με την ίδια θεματολόγια ξανά και ξανά. Με μια αδικαιολόγητη πολυτέλεια, χαλαλίζουμε τον χρόνο μας, θέτοντας ερωτήματα για την άμεση δημοκρατία και για το πόσο εφαρμόσιμη δεν είναι, καθώς για το αν είναι υπερεκτιμημένη η Τζένιφερ Λόρενς. Και άντε πες αυτά είναι τα εύκολα, ειδικά όταν μιλάμε για σωτήρια πολιτεύματα. Το θέμα είναι τι συμβαίνει όταν η κουβέντα εκτροχιάζεται. Όταν δηλαδή ρητορεύομε για το αν μπορείς να εκφραστείς μέσα από τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη, που η φιλοσοφία ζωής του σε κάνει να βγάζεις σπυριά γεμάτα πύον που θες να σπάσεις, παράλληλα όμως σιχαίνεσαι και μόνο στην ιδέα να τα ακουμπήσεις.
Πώς μπορείς δηλαδή να λες “Ναι αλλά ό Νότης έχει πει κομματάρες”, όταν φορώντας πολύχρωμα γυαλιά και γδέρνοντας το μυαλό σου από το πως μασά τσίχλα, ανοίγει το στόμα του για να ξεράσει τις σκέψεις κάθε ομοφοβικού – φασίστα – μισογύνη. Πώς γίνεται να πετάς λουλούδια ανεξαρτήτως αισθητικής, σε γνωστό βαρύτονο θεσσαλονικιό καλλιτέχνη, όταν έχει την απαίτηση να γνωρίζει ποιος στη γειτονιά του είναι ομοφυλόφιλος, μιας και “Πρέπει να ξέρουμε ποιον έχουμε δίπλα μας”. Γιατί ρε Βασιλάρα; Να ξέρεις από ποιον θα ζητήσεις ζάχαρη, την κρίσιμη ώρα που δεν θα έχεις καφέ;
Στο σημείο αυτό, να τονίσω ότι ο Νταλάρας είναι εκτός συναγωνισμού. Εμπεριέχεται στο σύνδρομο της Ηλέκτρας και αφού ο μπαμπάς μου με νανούρισε με Τσιμινιέρα, Νταλάρα θα ακούμε και ας τρώγωμεν πέτρες.
Μπορεί να φαίνεται ότι μονολογώ, όμως να που κάπου θα καταλήξω. Τη Μαρίνα Σάττι την είχα ακούσει να σπάει κούπες με τη φωνή της αρκετά ευχάριστα, παρόλο που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από το περίεργο χτένισμα της. Μάλλον εκεί σκέφτηκα για πρώτη φορά, ότι διαθέτει αρκετό θάρρος, για να τα τυλίγει με αυτόν τον τρόπο στο κεφάλι της. Έπειτα, έσκασε το γνωστό video των 28.700.000 προβολών και κάπως έτσι μάθαμε όλοι ποιο είναι το μέχρι χθες κορίτσι, που έχει ρίζες σε Ελλάδα και Σουδάν. Και λέω μέχρι χθες, γιατί από σήμερα είναι κορίτσαρος…
Κορίτσι ήταν όταν περπατούσε στην Αθήνα και χαμογελούσε σε ανθρώπους που διένυσαν ερήμους για να ανταμώσουν σε μια πλατεία δίπλα μας. Όταν τραγούδαγε μαζί τους, έσφιγγαν τα χέρια και δίναν υπόσχεση για κάποιο χαμένο στον χρόνο αντάμωμα. Κορίτσι ήταν χθες. Σήμερα, λικνίζει το τσαγανό της μπροστά σε κάποιους φοβερά αγχωμένους με την εθνικότητα και το θρησκευτικό τους αίσθημα. Είναι αυτοί που τους είναι αμήχανα εύκολο να πληκτρολογήσουν μια πρόταση μίσους στο κινητό τους, παρά να ανοίξουν ένα ρημάδι βιβλίο, να περπατήσουν το νου τους σε νέα μονοπάτια. Κάθονται με την ψυχή τους να πλαδαρεύει στερημένη από εντάσεις και ξεσπούν όλο το καταπιεσμένο Εγώ τους σε όποιον ανοίγει τα χέρια σε ένα χαμόγελο. Δεν μπορούν βλέπεις να διακρίνουν τη διαφορά του σηκώνω από το απλώνω το χέρι μου…
Το Instagram κατέβασε το ποστάρισμα ομόνοιας, μιας και ρομποτικά αντιδρά σε άψυχες καταγγελίες. Γιατί το πρόβλημα σε αυτήν την κοινωνία είναι η Σάττι κατάλαβες; Οι άνθρωποι καταγγέλλουν μια εικόνα που μοσχοβολά ένωση, πολιτισμό και αμεσότητα, γιατί δεν αντέχει το βλέμμα, και τα γέλια. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι νιώθει περήφανος για κάτι που τυχαία είναι…
Η Μαρίνα όμως δεν μάσησε και αυτό δεν είναι λίγο ξέρεις. Δεν είναι λίγο να μη φοβάσαι, να μη σιωπαίνεις. Να αφήνεις το πρόσωπο σου βορρά στη βλακεία και το μίσος του καθένα εκεί έξω, που δεν τα έχει βρει με τη ζωή του και τρέφεται από τον φόβο, για κάθε κοινωνική κατασκευή. Δεν είναι λίγο όταν οι άλλοι νομίζουν ότι τσαλακώνεις την εικόνα σου, εσύ να την κάνεις να λάμπει πιο πολύ μες στα σκατά. Όταν ξεκινάς μια καριέρα, να μη φοβάσαι να παίρνεις θέση και να τα βάζεις με ανθρώπους που δειλά θα σε φτύσουν στο δρόμο και θα εξαφανιστούν. Δεν θα σου μιλήσουν, δεν θα σου εξηγήσουν πώς γίνεται να μην κατάλαβαν ποτέ τη σημασία του να υπάρχουμε και να κάνουμε παρέα.
Υπάρχει μια συγκίνηση που δεν ξεθυμαίνει για κάθε άνθρωπο που ξεστομίζει ένα ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ στον φασίστα που έχει φασκιώσει μέσα του και συναντά στον δρόμο. Δεν έχει σημασία πόσο δυνατά το λέει, αλλά ότι το λέει, τον παλεύει και τον σκοτώνει κάθε μέρα στο μυαλό του.
Είναι τόσο κρίμα να μισούμε τους μουσουλμάνους όταν υπάρχουν χριστιανοί, να χλευάζουμε τους μαύρους όταν υπάρχουν λευκοί, να υποτιμάμε τις γυναίκες όταν υπάρχουν άντρες, να φοβόμαστε τη σκιάς μας όταν είμαστε ζωντανοί.
Είναι τόσο κρίμα να υπάρχουν παιδιά που μαθαίνουν πώς να γίνουν μεγάλοι…
