Δεν έχω δει ποτέ από κοντά φυλακισμένο άνθρωπο. Κανονικά φυλακισμένο, όχι σαν αυτούς που συναντάς κάθε μέρα στη δουλειά ή στον δρόμο και φλυαρούν για τα υποκοριστικά της ζωής τους. Μιλάω για ανθρώπους σε κελιά πίσω από κάγκελα, χωρίς πρόσβαση στον ήλιο. Εκεί που το δέρμα θαμπώνει, τα μάτια βαθαίνουν και το κορμί κρυώνει το καλοκαίρι. Άνθρωποι που μόνο με έναν τους διασκελισμό μπορούν να φτάσουν από το κρεβάτι στη λεκάνη και από εκεί στο τραπέζι, σε ένα κελί που όλα μετριούνται σε λίγα βήματα και αιώνια λεπτά. Δεν έχω δει ποτέ από κοντά κανονικά φυλακισμένο άνθρωπο…
Μπορώ όμως να θυμηθώ ξεκάθαρα εκείνες τις οροθετικές ιερόδουλες που διαπόμπευσε ο τότε τοπικός άρχοντας Ανδρέας Λοβέρδος, προκειμένου να ξεπλύνει το σύστημα που διψά φανερά για αίμα και κρυφά για σπέρμα. Έντρομα τα καθαγιασμένα Μέσα Ενημέρωσης, προσπαθούσαν να απενεργοποιήσουν την υγειονομική βόμβα βγάζοντας απεγνωσμένους πολίτες στις γραμμές τους. Τους ξέρεις αυτούς τους πολίτες, τους βολεμένους στη ζωούλα και την υποκρισία τους. Είναι αυτοί οι ατσαλάκωτοι που πηδάνε γυναίκες που ψάχνουν τη δόση τους χωρίς προφύλαξη και για 5 ευρώ χύνοντας στα μούτρα τους τα απωθημένα της ζωής τους. Ζωντανές – νεκρές στο κέντρο της Αθήνας, άρρωστες μέσα και έξω, με μόνο τους όπλο τις μελανιές και τα τραύματα τους.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνουμε σε μια πραγματικότητα με τα κακά πρεζάκια που ταυτόχρονα είναι και βρώμικες πόρνες μα πάνω από όλα φθηνές γυναίκες. Καμιά φορά το να είσαι γυναίκα είναι χειρότερο από το να είσαι πρεζάκι ή να κάνεις σεξ για χρήματα. Μιλάω για τα πλάσματα που μας είναι παντελώς αδιάφορη η κατάληξη τους, που δεν τους αξίζει ούτε ο οίκτος μας. Τόσο ανώτερα πλάσματα ενός άλλου Θεού νιώθουμε. Κάποιοι δε είναι τόσο ισχυροί που με τις ευλογίες του νόμου μπορούν να χώνουν τα δάχτυλα τους στα γεννητικά όργανα φυλακισμένων γυναικών, που για κάποιο λόγο δεν τις λογίζουν σαν ανθρώπους. Όχι οι ανθρωπολφύλακες αυτοί δεν είναι γιατροί, είναι απλά σε βάρδια. Σε γυμνώνουν δεμένη, σε υποχρεώνουν να κατουρήσεις μπροστά τους και μετά με σκουριασμένα σκεύη και τα βρωμόχερα τους ξεριζώνουν από τον κόλπο σου κάθε αξιοπρέπεια.
“Προσωπικά μία από τις φορές που έκανα χρήση καθαρτικού έφτασα σε σημείο να πονάω υπερβολικά, να βγάζω αίμα και να πρηστεί ο πρωκτός μου. Υπάρχει μόνο μία τουαλέτα, η οποία είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες που βρίσκονται στην απομόνωση, με αποτέλεσμα αν η μία πάσχει από κάποιο μεταδοτικό νόσημα αυτό να μεταδοθεί και στις υπόλοιπες”
Η ιστορία του μαρτυρίου κρατάει από παλιά, για να γίνει γνωστή με την Κατερίνα Γκουλιώνη να αναζητά την προσωπική ελευθερία μέσα στη βαρβαρότητα και να το πληρώνει τελικά με την ίδια της τη ζωή. Στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα ακούστηκε η πρώτη κραυγή βασανιστηρίων. Την κραυγή αυτή για τον σωματικό και ψυχικό βιασμό, ακολούθησαν και άλλες από γυναίκες και άντρες. Ο κολπικός και πρωκτικός έλεγχος, ορίστηκε για την περίπτωση που ο κρατούμενος μεταφέρει ναρκωτικά και όπως ήταν αναμενόμενο χρωματίστηκε εκτός από πρωτοφανή απανθρωπιά και από μια όχι πρωτοφανή αυθαιρεσία. Η Κατερίνα, πέθανε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στο πλοίο κατά τη μεταγωγή της από τη φυλακή Ελεώνα Θηβών σε φυλακή της Κρήτης. Έγινε σύμβολο του αγώνα ενάντια στις φυλακές, αφήνοντας μια συγκλονιστική μαρτυρία που μπορείς να δεις εδώ.
“Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου”
Γυμνές στήνονται μπροστά σε τυχαία ζευγάρια μάτια που τις επεξεργάζονται, μιλώντας τους λες και είναι τα σκουπίδια που κατεβάζουν το βράδυ για να μη βρωμίσει η κουζίνα τους, έχει όμως προλάβει να βρωμίσει όλο το σάπιο μέσα τους. Είναι εντυπωσιακό που θεωρούμε άρρωστο έναν άνθρωπο εξαρτημένο από ουσίες και όχι έναν που έχει κάνει επάγγελμα τον σαδισμό. Οι γυναίκες αυτές οδηγούνται στη απομόνωση. Υποχρεούνται σε 8 εκκενώσεις και όταν αυτές δεν πραγματοποιούνται, τις ποτίζουν με καθαρκτικό.
Μου είπε: “Γύρνα, σκύψε, άνοιξε τους γλουτούς σου και βήξε δυνατά 2-3 φορές», που κάθε βήξιμο για μένα ήταν ένα δάκρυ. Ένα μεγάλο γιατί να θίγεται η αξιοπρέπειά μου και ακόμα δεν ήξερα τι με περιμένει. Μέχρι τα ρούχα της υπηρεσίας να έρθουν ήμουν ολόγυμνη στο δωμάτιο της έρευνας με ανοιχτό παράθυρο στο κρύο. Μου έφεραν κάτι πατσαβούρια για ρούχα να φορέσω. Ζήτησα μία σερβιέτα γιατί σιχαινόμουν το εσώρουχό τους”
Το χωράει το μυαλό σου; Πώς γίνεται να μην κοκκινίζουμε για αυτήν την κατάντια; Πώς επιτρέπουμε αυτό το ξέσκισμα της ζωής μας;
Σύμφωνα με την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, η διαδικασία αυτή είναι αντίθετη με τον εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας Γενικών Καταστημάτων Κράτησης (άρθρο 10 παρ. 5), που αναφέρει ρητά ότι μόνο “εφόσον υπάρχουν υπόνοιες ότι ένας κρατούμενος φέρει απαγορευμένες ουσίες ή άλλα απαγορευμένα είδη στο κατάστημα κράτησης επιτρέπεται με εντολή του εισαγγελέα-επόπτη η ενδοσωματική ή ακτινολογική έρευνα που γίνεται από γιατρό”.
Οι αράδες αυτές δεν γράφονται για να θυμηθούμε κάτι που γινόταν παλιά, αλλά για κάτι που επιστρέφει αν δεν έφυγε ποτέ. Ο κολπικός έλεγχος επιμένει να υπερισχύει των μεθόδων που επικαλούνται σαν λύση οι κρατούμενες, όπως είναι ο υπέρηχος ή η ακτινογραφία. Επιμένει να υπερισχύει η παρανομία με ένα σύστημα τιμωρητικό που μόνη του έννοια είναι να αποκτηνώσει κάθε ζωντανό οργανισμό.
Μιλάμε για το κράτος που μόλις το 2007 δημιούργησε έναν φορέας παροχής υποστηρικτικών υπηρεσιών σε πρώην κρατούμενους που προσπαθεί να καλύψει τις πρώτες ανάγκες στέγασης και σίτισης και κατόπιν συμβουλευτικές υπηρεσίες που θα βοηθήσουν τους αποφυλακισμένους να αποκτήσουν έναν προσανατολισμό στη ζωή τους. Τους χώνει σε κελιά, τους βιάζει, τους εξευτελίζει και μετά τους αμολά να γίνουν οι φιλήσυχοι πολίτες που ονειρεύτηκε. Και όλα αυτά χωρίς καμία κρίση συνείδησης…
Δεν είναι ζώα οι άνθρωποι που είναι στα κελιά. Δεν αξίζει η ζωή τους λιγότερο από καμία άλλη. Είναι ντροπή να υφίσταται έστω και ένας άνθρωπος αυτήν την αποδόμηση της προσωπικότητας του από κομπλεξικά αποστειρωμένα από συναίσθημα μυαλά.
Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά. Λευτεριά στα μυαλά τους.
