Χθες το μεσημέρι, η Ευγενία Κουνιάκη μαζί με δυο ακόμη γυναίκες χτυπήθηκε από καμιά 25αρια άντρες από αυτούς που παράφαγαν ξύλο μικροί και τώρα δεν ξέρουν που να το βάλουν. Τους ξέρεις αυτούς τους τύπους, αρκεί να προσπαθήσεις να τους θυμηθείς. Είναι αυτοί που τράβαγαν στο προαύλιο κάποιου σχολείου τα μαλλιά των κοριτσιών και όταν αυτά μυξόκλαιγαν, έκλαιγαν πιο δυνατά για να μην τις μαζέψουν. Ε, αυτά τα κομπλεξικά πλάσματα όταν δεν κρύβονται πίσω από τα φουστάνια της μάνας τους, νομίζουν ότι το να είσαι υπάλληλος με ρόπαλα είναι κάποιου είδους αξίωμα που κερδήθηκε με το αίμα αυτών που κοπανάνε.

Έξω από το Εφετείο λοιπόν και μέσα σε ένα τρόλεϊ γρονθοκόπησαν ό,τι δεν αντέχει το πετσί τους. Γυναίκα δυναμική και αντιφασίστρια. Από αυτές που στο προαύλιο έκαναν διαολιές και έτρωγαν περήφανα αποβολή γιατί δεν έτρεχαν να κρυφτούν, ούτε φώναζαν τους γονείς τους για να τη σκαπουλάρουν. Από αυτές που πάνε σε δίκες για να υπερασπιστούν το δίκαιο που αναζητούν φτωχοί, μετανάστες και όσους η κοινωνία επιμένει να μην αναγνωρίζει.

Η Ευγενία είναι Ελληνίδα και μέλος της ομάδας της Πολιτικής Αγωγής των Αιγύπτιων αλιεργατών στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Ανήκει στην ίδια φυλή με όσους τη χτύπησαν, όμως είναι ξένη. Όποιου η ζωή του επέτρεψε να μορφώσει πρώτα την καρδιά και μετά το μυαλό του, είναι ξένος για αυτούς που με άναρθρες κραυγές αναζητούν τον λόγο της ύπαρξης τους.

Πώς κυλούν οι μέρες μιας ζωής βουτηγμένης σε έναν υπόνομο απωθημένων; Να ξυπνάς φίλε το πρωί και η μόνη σου έννοια να είναι πώς θα αφανίσεις τον ταλαίπωρο που ψάχνει ελπίδα. Να τον βρίσκεις, να το παίζεις πολύ τεστοστερονάτος και αφού τρέξεις σαν λαγός (!), να πέσεις να κοιμηθείς ήσυχος και εντελώς βρώμικος, μετά το μπάνιο σου. Να χρησιμοποιείες εκφράσεις όπως “Τα μουνιά οι λαθρομετανάστες πρέπει να εξαφανιστούν από την χώρα μας”, “Έλα ρε μαλάκα να δούμε μπάλα”, “Τι μουνάρα γάμησα εχθές”, “Τράβα μωρή στον άντρα σου”, “Γεμίσαμε πουστάρες” και άλλα τέτοια πανανθρώπινα που τους δίδαξε το σχολείο της ζωής…

Αυτά όμως είναι λίγο – πολύ γνωστά. Άσχετα αν ακόμη παλεύουμε, όπως σε κάθε ελληνική περίπτωση να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Η Χρυσή Αυγή, είναι μια εγκληματική ναζιστική οργάνωση. Απολύτως συστημική, εξυπηρετεί κάθε λέξη των όσων “και καλά” καταψηφίζει. Αναρωτιέμαι αν δεν υπήρχε η μάνα Φύσσα και κάποιες άλλες φωνές που δεν τρεμοπαίζουν από φόβο, πώς θα ήταν τα πράγματα σήμερα. Είναι να τρελαίνεσαι όταν νιώθεις ότι την υπόθεση αυτήν, την κρατά ακόμη ζωντανή μια μάνα που έχει στα χέρια της το αίμα του γιού της και άνθρωποι που ακόμη και με σπασμένες μύτες δεν σταματούν να καταγγέλλουν.  

Όσοι πίστεψαν ότι με αυτούς τους τύπους ξεμπερδέψαμε επειδή δεν στήνουν πια τόσο εντυπωσιακές φιέστες, γελάστηκαν. Όπως τα γεγονότα αποδεικνύουν, ακόμη μπορούν να σηκώνουν το ξερό τους και να κοπανάνε μέρα μεσημέρι, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε ρητορικά, τι γίνεται τα βράδια στις καθόλου τυχαία για την κατάσταση τους, κακές περιοχές της Αθήνας.

Άραγε να είναι όλα κύκλος; Το κράτος πάλι απουσιάζει χωρίς να φοβάται μη μείνει μετεξεταστέο, μιας και έχει κολλητιλίκια με τους διευθυντές, ενώ τα ΜΜΕ αρχίζουν πάλι να μικραίνουν τα γράμματα τους σε τέτοιες ειδήσεις. Ότι δηλαδή η μύτη μιας γυναίκας έσπασε από μπουνιά τραμπούκου, σε μια περίοδο όχι πολύ μακριά από τα αίσχη που έχουμε παρακολουθήσει, για τον έντυπο τύπο μάλλον δεν ήταν τίποτα το φοβερό. Προς τιμήν τους, μόνο η Εφημερίδα των Συντακτών, το Έθνος και η Αυγή, αφιέρωσαν το πρωτοσέλιδο τους για το κουδούνι κινδύνου που ξαναχτυπά, χωρίς να σίγασε ποτέ.

Τα αίματα στο πρόσωπο της Ευγενίας δεν ήταν αρκετά για να ταρακουνήσουν την κοινή γνώμη; Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα μαχαίρι καρφωμένο και ένα πτώμα για να καταλάβουμε ότι κάτι έχει στραβώσει;

Και μέσα σε όλα αυτά τα σκατά, βλέπεις κάποιους ανθρώπους να λάμπουν και ξαφνικά ελπίζεις, ενώ ξέρεις ότι κάνεις μια μαλακία και μισή.

Σας αρέσει δεν σας αρέσει, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Μπορούν να υψωθούν, να φωνάξουν και να κλάψουν, ενώ φοβούνται και διστάζουν. Είναι αυτοί που μάχονται για την ήττα και τη νίκη με την ίδια λύσσα, εκείνοι που μπορούν να κοιμούνται τα βράδια με την ελπίδα. Δεν είναι λίγο να κοιμάσαι με την ελπίδα. Δεν είναι λίγο να ξέρεις ότι μόνος σου δεν μπορείς, αλλά συνεχίζεις…

Η Ευγενία και όλοι οι άνθρωποι σαν αυτήν, είναι η μόνη απάντηση σε εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στο φόβο, για να γεννούν σήμερα τρόμο. Ίσως μια μέρα μαλακώσουν, ίσως μια μέρα καταλάβουν ότι η λύπηση μας, είναι μεγαλύτερη από τον θυμό που τους έχουμε. Ίσως πάλι όχι…