Το μπούλινγκ που έτρωγα από τους καθηγητές επειδή ΔΕΝ έκανα παρέλαση

Τo λοιπόν: Τα περισσότερα παιδιά στο σχολειό που πήγα, όταν έφτανε η 28η ή η 25η πανηγύριζαν, αφού η παρέλαση γι’ αυτούς -συνήθως- σήμαινε κωλοβάρεμα-χάσιμο μαθήματος-καφεδιές από τις 12 το μεσημέρι. Για μένα ωστόσο, αυτές οι μέρες ήταν οι χειρότερες, καθώς έπρεπε να σκαρφιστώ τι ψέμα να πω πάλι για να μην παραστώ στην παρέλαση. Γιατί όταν έλεγα «από άποψη κυρία, δεν θα ‘θελα να κάνω παρέλαση» η απάντηση ήταν «ποια άποψη ρε; Ακόμα δεν βγήκες απ’ το αυγό σου… Έχουν άποψη και τα 16χρονα;» 

 

Που λες, γυμνάσιο και λύκειο τελείωσα σε μια ‘κλειστή κοινωνία’ (επαρχία γιού νόου). Δεν άντεχαν να ακούσουν την αντίθετη άποψη, γι’ αυτό και παρέλαση έκαναν οι ΠΑΝΤΕΣ. Παρένθεση: δεν πήγα σχολειό πριν 50 χρόνια. Αλλά πριν μια πενταετία ξέρω ‘γω. Κλείνει η παρένθεση. Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στο σχολειό μου βρίσκονταν χροοοονια πίσω σε πολλά θέματα. Στην περίπτωσή μου τώρα, το θέμα τους ήταν η μόνιμη απουσία μου από τις παρελάσεις. Από το δημοτικό κι έπειτα δεν μου άρεσε να τιμώ τους ήρωές μας, περνώντας μπροστά από βολεμένους δημάρχους που κάθονται τεμπέλικα και τρώνε και πίνουν (όπως έλεγε και ο Μάρκος) και από γονείς που καμαρώνουν (χωρίς λόγο) για τα καμάρια τους.
 

Τους ήρωες τους τιμάς, μαθαίνοντας την ιστορία τους. Κι εγώ προσπαθούσα μέσω της μουσικής που ‘ταν το χόμπι μου να μαθαίνω ιστορίες γι’ αυτούς. Κι επειδή είχα αυτήν την τρέλα, δεν έχανα γιορτή στο σχολείο και πάντα γούσταρα να στήνω πρώτος την χορωδία. Ό,τι επετειακό τραγούδι ξέρεις, το ‘χω παίξει στο πιάνο. Εκείνη τη στιγμή για τους καθηγητές μου ήμουν παράδειγμα προς μίμηση και την επόμενη μέρα παράδειγμα προς αποφυγή.

 

Συχνά, μετά την προσευχή ο γυμνασιάρχης (κι έπειτα η λυκειάρχισσα) μας μάζευαν σ’ έναν κύκλο και μας ρωτούσαν αν θα ‘μαστε όλοι στην παρέλαση. Η απάντηση μου ήταν ΟΧΙ. Η απάντηση των διευθυντών; «Εξαιτίας του Ράπτη και του κάθε Ράπτη, θα χάσετε την εκδρομή (ή την τριήμερη ξέρω γω) που δικαιούστε.» Το αγριοκοίταγμα πήγαινε σύννεφο κι εκείνη τη στιγμή φίλε, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Να κλείσω τα μάτια μου και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα να ‘χει περάσει αυτό το εορταστικό τριήμερο.

 

Επίσης, επειδή έπαιζα πάντα στο όριο με τις απουσίες, ‘βαρούσαν’ στο αδύνατο σημείο μου. Ακόμα και σε μέρες που η παρέλαση έπεφτε ΣΚ, εγώ έτρωγα στο κεφάλι 7 ολόκληρες απουσίες. Και χωρίς να μπορώ να τις δικαιολογήσω. Δεν μ’ άφηναν. Επομένως, 7 απουσίες την 28η κι άλλες 7 την 25η = 14! Και στις 64 χάνεις χρονιά. Εγώ όλα αυτά. Που τους είχα ξελασπώσει με τη χορωδία, αφού μόνο εγώ έπαιζα πλήκτρα σε γιορτές και ασχολούμουν τόσο, καθώς καθηγητή μουσικής δεν είχαμε στο λύκειο.

 

 

Ας πίστευαν ό,τι ήθελαν, δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα για να σου ‘μαι ειλικρινής. Αυτό που με ένοιαζε όμως, ήταν γιατί να γίνεται τόσο ντόρος για έναν (άντε δύο) μαθητές που από επιλογή τους δεν ήθελαν να βαρέσουν προσοχή. Γιατί να βάζεις εμένα στη μέση και τους υπόλοιπους συμμαθητές μου εναντίον μου; Ποιος ο λόγος; 
 

 

 

 

-Παρέλαση θα κάνεις κανονικά! Αν δεν κάνεις, να μας το επιβεβαιώσει ο κηδεμόνας σου!
 

Αυτός ήταν ο κλασικός μας διάλογος. Μετά από ένα σημείο, πίστευα ότι τις απαντήσεις τις μάθαιναν απ’ έξω. Η ίδια κασέτα να παίζει στη λούπα κάθε επέτειο. Ωστόσο, πάλι καλά που η μαμά Ρούλα (#μαμάκιας) με καταλάβαινε κι έτσι δεν είχα κανένα απολύτως θέμα στο σπίτι. Όσο κι αν πολλοί απ’ τους καθηγητές και τους διευθυντές θα ‘θελαν από μέσα τους να φάω ένα χέρι βρωμόξυλο απ’ την μαμά Ρούλα στο σπίτι. 

 

 

Κάθε παρέλαση ακόμα και τώρα που δεν έχω το σχολειό μου, αγχώνομαι. Με πιάνει ένα σφίξιμο στο στήθος. Το παράπονο δεν λέει να φύγει. 

 

Είναι κακό ρε γαμώτο ένα παιδί από επιλογή του να μην θέλει να κάνει παρέλαση; Γιατί πρέπει να τραβάει όλο αυτό το λούκι και να απολογείται σε καθηγητές-συμμαθητές και γονείς κάθε λίγο και λιγάκι;