Αντιγράφω στρέιτ θρου από το site της αγαπημένης μας Ελληνικής Αστυνομίας: “Η Ελληνική Αστυνομία γιορτάζει στις 20 Οκτωβρίου, την «Ημέρα της Αστυνομίας» μαζί με τη μνήμη του Προστάτη του Σώματος, Μεγαλομάρτυρα Αγίου Αρτεμίου. Η «Ημέρα της Αστυνομίας» θεσμοθετήθηκε από την Πολιτεία για να τιμήσει την προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας στην Πατρίδα και την κοινωνία. Στο πλαίσιο του εορτασμού, πραγματοποιούνται κάθε χρόνο διάφορες εκδηλώσεις”.
Χρόνια πολλά παιδιά. Αλλά…
Αλλά νομίζω δεν χρειάζεσαι εμένα για να σου πω ότι παίζουν προβληματάκια στη σχέση αστυνομίας και πολίτη, σωστά; Πάντως αν εγώ δεν σε πείθω, πάντα μπορείς να ρίξεις μια ματιά στην έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας (από το 2012 – ε δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε) η οποία δεν μας περιγράφει και την πιο δημοκρατική αστυνομία του κόσμου.
Γνωρίζουμε καλά ότι η αστυνομική βία είναι υπαρκτή και η αλήθεια είναι ότι δεν μας έχει πείσει και κανένας ότι θα σταματήσει να υπάρχει. Σύντομα τουλάχιστον. Αυτό που πραγματικά με εξοργίζει όμως είναι ότι για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας η βία των αστυνομικών δικαιολογείται όλο και πιο εύκολα.
Κι αν αναρωτιέσαι πώς διάολο καταφέραμε μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης να δικαιολογούμε την αστυνομική βία, η απάντηση είναι απλή. ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. Αυτή τα κατάφερε όλα. Πότε με τον μανδύα του χαβαλέ, πότε με την προβολή αδιανόητων εικόνων στα δελτία ειδήσεων και πότε με σειρές και ταινίες. Και θα σταθούμε σε αυτές.
Ταξίαρχος Θεοχάρης
Ο κακός πρώτα απειλεί τον Θεοχάρη δια τηλεφώνου και μετά από λίγο βρίσκεται στο κελί. Ο Θεοχάρης μπουκάρει μέσα διατεθειμένος να κάνει κουβέντα όπως φαίνεται και από το γύρισμα των μανικιών. Ο Κακός καπνίζει προκλητικά και πετάει κάτω το τσιγάρο ο βρωμιάρης. Ο καλός μπατσούλης αποκαλεί πίθηκο τον κρατούμενο και όλα οκ. Δέρνει, ειρωνεύεται, ξαναδέρνει, λέει “δεν έχω δικαίωμα να σε χτυπάω, το ξέρω” και για κερασάκι επικαλείται το πόσο καλός χριστιανός είναι. Μετά έρχεται το παρεάκι και τον μαζεύει με την κοπέλα της παρέας να κοιτάζει με λύπηση τον δαρμένο κακό. Αλλά όχι. Μετά μένει μέσα στο κελί και τον κάνει μπαούλο και το κολλάει το όπλο στο κεφάλι. Βλέποντάς το, κάνω εικόνα τη γιαγιά μου να το βλέπει κάπου στο 1996 να το βλέπει και να λέει “άαι καλά σε έκανε”. Να υπενθυμίσουμε ότι η σειρά έπαιζε απόγευμα, και έκανε τρελά νούμερα.
Ο χαβαλές Θεοχάρης
Μάρκος Σεφρλής. Ο Άνθρωπος που σχεδόν καθόρισε το public χιούμορ της προηγούμενης δεκαετίας, μιμούταν μανιδιωδώς τον Ταξίαρχο Θεοχάρη. Αν ο “κανονικός” Θεοχάρης φάνταζε τραμπούκος και έκανε την αστυνομική βία να μοιάζει με ακραίο φαινόμενο, ο “χαβαλές” Θεοχάρης έπιανε την άλλη πλευρά, αυτή της χιουμοριστικής προσέγγισης της βίας, την οποία έφερνε όλο και πιο κοντά στην mainstream αστυνομική αντιμετώπιση των “κακών”. Το ομολογουμένως νεανικό κοινό του Σεφερλή, ενηλικιώθηκε με τέτοιες τηλεοπτικές αναφορές περί αστυνομικής βίας.
Τμήμα Ηθών
Στο “Τμήμα Ηθών” του 1992 ο σκληρός καργιόλης ήταν ο Πάνος Μιχαλόπουλος. Έπαιζε τον μπάτσο που δεν έχεις συνηθίσει, τον αληταρά, τον αλτέρνατιβ και ΦΥΣΙΚΑ ωραίο γκόμενο που έκανε τα πάντα για να πιάσει τους κακούς. Δέρνει, σπάει κεφάλια, γεμίζει τεστοστερόνη την οθόνη και αποδίδει μόνος του δικαιοσύνη σαν σερίφης, λίγο πριν δώσει και λίγο σεξισμούλη στη γυναίκα συνάδελφό του. Στο βίντεο βλέπουμε τον σούπερ μπάτσο να απειλεί άτυχο συνεργειά, να του φέρνει το αυτοκίνητο πάνω από τα μούτρα και να φεύγει παίρνοντας τις πληροφορίες που ήθελε. Μετά βρίσκει κακό, πιάνει κακό, σπάει μούτρα κακού σε ένα δέντρο και όλοι πηγαίνουν για ύπνο χαρούμενοι.
Φυλακές Ανηλίκων
Μία από τις κορυφαίες cult ταινίες που παίχτηκαν ποτέ σε αυτή τη χώρα, οι “Φυλακές Ανηλίκων” είναι η αντιπρόταση του κινηματογράφου σε όλη αυτή την ιστορία του “ξεπλύματος” της αστυνομικής βίας. Βρωμόξυλο στους ανήλικους κρατούμενους, ανελέητη αστυνομική αυθαιρεσία και συγκάλυψη μέχρι “να μάθουν τα μαλακισμένα”. Στο συγκεκριμένο βίντεο ο βαθμοφόρος αστυνομικών γουστάρει ανήλικο φυλακισμένο και επειδή αυτός δεν του κάθεται φέρνει φρουρούς να τον σαπίσουν και να τον στείλουν στην απομόνωση. Ομορφιά…
