Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας σήμερα. Εκείνη η μέρα που από το πρωί το Facebook σε ενημερώνει ότι ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα χωρίς νερό και τροφή, όμως καπάκι σου σκάει ενημέρωση πως σήμερα κλείνεις τέσσερα χρόνια φιλίας με την Αργυρώ και “είδες τη φωτό που μας έβγαλε το fb; Καλά, από τότε μου έχεις καβατζώσει το τζιν;”, και κάπως έτσι ξεχνιέσαι από τα μελαγχολικά του κόσμου.

Έλα Χρύσα, φτάνει! Λαϊκίζεις πιο πολύ και από την Κανέλλη όταν έσκασε με γάλα και ψωμί στη βουλή λίγο πριν το ντέρμπι και το θέμα μας είναι άλλο. Το θέμα μας είναι να τρώνε και να πίνουν τα παιδιά. Το θέμα Χρύσα είναι να μην πεινάμε. Να μάθουμε τους μικρούς να θυμούνται όταν μεγαλώσουν, ότι δεν τους ανήκουν όλα. Ότι το κάθε πλάσμα αυτού του κόσμου έχει τη δική του προσωπική αξιοπρέπεια που όλοι πρέπει να σεβόμαστε. Αν δεν το ξεχάσουμε αυτό, ίσως αυτή η μέρα να μη χρειάζεται να γιορταστεί από κανέναν. Γιατί αν μάθεις από μικρός ότι δεν σου ανήκουν όλα, θα μάθεις και ότι το να μοιράζεσαι είναι αυτό που θα σώσει την παρτίδα και έτσι κανείς δεν θα μένει νηστικός, ούτε από τροφή ούτε από αγάπη.

Στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση αποφάσισαν να πορευθούν κάποιοι εκπαιδευτικοί, από αυτούς που εύχεσαι να μην πέσουν τα παιδιά σου στα χέρια τους. Εκπαιδευτικοί που όταν αστοχούν με τις πράξεις τους, δεν έχουν τη στοιχειώδη ωριμότητα να το παραδεχτούν. Που επιμένουν στην ανοησία τους, βαυκαλίζοντας την με αμπελοδικαιολογίες…

Σε άλλα νέα οι παιδαγωγοί του παιδικού σταθμού “Κοπερτί” στη Θεσσαλονίκη, έδωσαν πολύχρωμες μπογιές στα πιτσιρίκια και τους εξήγησαν ότι αν θέλουν να έρθουν κοντά στα ζώα και συγκεκριμένα σε ένα περήφανο άλογο, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να το ζωγραφίσουν. Να πάρουν την αγέρωχη όψη του και να την κατακτήσουν μουτζουρώνοντας το κορμί του. Να του δείξουν ότι σε αυτόν τον κόσμο κουμάντο κάνουν τα δίποδα και ας έχουν φυσήξει μόνο 4 κεράκια στην τούρτα τους. Να κάνουν κατανοητή την έμφυτη μαγκιά, ότι από τη στιγμή που μιλάς και περπατάς σε δύο πέλματα μπορείς να κάνεις ό, τι γουστάρεις και λογαριασμό να μη δίνεις.

Δεν ξέρω τι είναι πιο εξοργιστικό. Οι εικόνες του πλάσματος αυτού έρμαιο στα χέρια μικρών παιδιών που ντύνουν αυτήν την αυταρέσκεια με μια γοητευτική άγνοια ή η παρακάτω ανακοίνωση εκείνων που ευθύνονται για την εικόνα αυτή: “Πρόκειται για ΣΧΕΣΗ μεταξύ παιδιών και ζώων και στην ουσία πρόκειται για ένα ακόμη χάδι με το πινέλο ή και βούρτσισμα σαν αυτό που έτσι κι αλλιώς προηγείται πάντα σε κάθε επίσκεψή μας […] Αν βέβαια αναζητούμε οπωσδήποτε “κακοποίηση” ή εκμετάλλευση των ζώων τότε προφανώς θα μπορεί να διαφωνεί κανείς ακόμη και με την ιππασία ή με τον εγκλεισμό των ζώων σε σταύλους”.

Αρχικά, διανοούμενοι φωστήρες από πότε ο κανιβαλισμός θεωρείτε χάδι; Από πότε οι μπογιές που ποτίζουν το δέρμα ενός πλάσματος που γεννήθηκε για να τρέχει σε λιβάδια και μετατρέπεται σε άψυχο καμβά θεωρείτε ΣΧΕΣΗ; Είστε η ντροπή του εκπαιδευτικού συστήματος που επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά πόσο ανίκανο είναι να ανταποκριθεί στην εξέλιξη, προσαρμόζοντας μοντέρνες μεθόδους, σε στοιχειωμένες απαρχαιωμένες πράξεις.  

Η ανικανότητα σας αυτή γίνεται επικίνδυνη όταν επιμένετε να υπερασπίζεται τη ματαιοδοξία σας χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Αναρωτιέμαι αν ρίχνετε ευθύνες και στα μικρά δελφίνια που ξεψυχούν στα χέρια κάποιων ηλίθιων που παλεύουν για μια selfie, όσο σπαρταράνε και τελικά πεθαίνουν στα χέρια τους, για κάμποσα likes. Αν τα παίρνεται κρανίο με τους κακούς ταύρους που χτυπάνε καλούς ταυρομάχους, αν φτιάχνεστε με τον ήχο από μαστίγιο που χτυπάει ένα λιοντάρι για να περάσει μέσα από τις φλόγες. Δεν κάνετε τίποτα λιγότερο από αυτό. Καλλιεργείτε μια κουλτούρα κακοποίησης των ζώων, με έναν τρομακτικά εξευγενισμένο τρόπο. Ήθελα να ήξερα πραγματικά, ΕΝΑΣ άνθρωπος εκεί που μαζευτήκατε και βρήκατε καταπληκτική ιδέα μια τέτοια μπούρδα, δεν αντέδρασε;

Ελπίζω να μη ξεχάσατε να ενημερώσετε τους μικρούς μας φίλους, ότι τα λευκά άλογα είναι καλύτερα από τα μαύρα, γιατί εκεί μπορούν τουλάχιστον να ζωγραφίσουν ήλιους και δεντράκια. ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ!

Κοιτώ και ξανακοιτώ το άλογο αυτό. Όμορφο και υπομονετικό. Έχει κουβαλήσει κάρα, έχει τρέξει σε αγώνες, έχει περπατήσει στολισμένο σε νησιά κουβαλώντας ζευγαράκια σε ρομαντικές βόλτες. Έχει μείνει ώρες χωρίς τροφή και νερό, περιμένοντας κάποιον να το ναυλώσει για να τον κάνει περατζάδα στην πόλη, ανάμεσα σε αυτοκίνητα και μηχανές. Και όμως αυτή η εικόνα είναι πιο σκληρή από όλες. Δείχνει ότι αυτός ο κόσμος είναι καταδικασμένος από μικρός να μην αλλάξει. Είναι γραφτό να πονάει και να κοροϊδεύει τον αδύναμο ή αυτόν που δεν του μοιάζει.

Καλή ανάρρωση…