Ας πάρουμε για αρχή σαν δεδομένο, ότι το σεξ κινεί τον πλανήτη, που κατά τύχη βρεθήκαμε να βολοδέρνουμε. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το κάνουμε δεν το κάνουμε, αν δεν ξαπλώσουμε, σηκωθούμε, γονατίσουμε και σπρώξουμε, δεν θα μετακινηθούν τα απωθημένα μας. Πάντα με άγχωνε η σεξουαλική διάθεση αυτής της πόλης, που κλείνει τα αφτιά της στο αφεντικό της, τα χέρια της χωρίς αγκαλιές, τα μάτια της στην τρέλα, τα πόδια της στην ηδονή.
Σε ένα καφέ την κωφάλαλης και ανάπηρης από εντάσεις πόλη, φλυαρώ με την Ισμήνη. Πίνω ζεστή σοκολάτα με σιρόπι φράουλα και αφήνω ένα καφέ μουστάκι να με καίει για λίγο. Εκείνη πίνει σκέτη βότκα, χωρίς καλαμάκι. Παρακολουθώ την παιδική μου φίλη να σφίγγει τα χείλη της σε κάθε γουλιά, να βγάζει έναν περίεργο ήχο, να την αφήνει νευρικά στο τραπέζι. “Είσαι χαζή παιδάκι μου; Τι την πίνεις αν σε ξενερώνει μεσημεριάτικα;”. Το ίδιο ύφος από μικρές όταν είχε παίξει μαλακία. “Και τι είναι το σεξ, Χρύσα;”, “Εμμ… Λόγος να μην γκρινιάζεις στην τράπεζα, όταν το ταμείο εξυπηρετεί τον αριθμό 64 και έχεις το 99;”, “Άλλο;”, “Χμμ.. Το χαμόγελο που ρίχνεις στο αφεντικό σου όταν ορίεται και εσύ θυμάσαι τις πονηριές που έκανες το προηγούμενο βράδυ;”, “Ενοχές έχει το σεξ ρε παιδάκι μου; Αυτό ρωτάω!”.
Το σεξ δεν έχει τίποτα ενοχικό, τίποτα που να μην μπορεί να το εμπεριέξουν ενήλικες άνθρωποι που το επιλέγουν. Η Ισμήνη, μετά από δύο βότκες, κάμποσους μορφασμούς και κουταβίσια βλέμματα, μου εξομολογήθηκε ότι οι σεξουαλικές της επιλογές την τρομάζουν, μιας και όλο και πιο πολύ εμπεριέχουν πόνο, αντικείμενα που μυρίζουν πλαστικό και που αφήνουν τα χέρια της με σημάδια στους καρπούς. Οι ενοχές έθρευαν την ηδονή και το αντίστροφο… Γύρισα σπίτι με τα δικά μου ερωτηματικά, για το πόσο φλατ είναι η πορεία μου ως τώρα στα δρόμενα που λαμβάνουν χώρα σε κρεβάτια, πατώματα, τοίχους και τα σχετικά.
Αρχικά, το πρώτο που ανακάλυψα όταν γκούγκλαρα τη λέξη “φετίχ”, είναι η τιτανομέγιστη ατάκα του αγραβάτοτου ακόμη και σήμερα πρωθυπουργού μας, ότι “Το ευρώ δεν είναι φετίχ”. Παραλίγο να χάσω πολύ χρόνο αναπολώντας στιγμές ανάτασης της ελληνικής ψυχής και του πραγματικά ανούσιου, πιο ηρωικού και από του Μεταξά ΟΧΙ, αλλά με πρόλαβα. Η έρευνα μου γύρω από τα φετίχ και τις κοινότητες που υπάρχουν για να τα δοξάζουν, είχε σαν αποτέλεσμα να σας εξομολογηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνονται με τις ακτίνες του ήλιου (ακτινοφιλία), άλλοι που υγραίνονται πέφτοντας από τις σκάλες (κλιμακοφιλία) και άλλοι που μπορούν να δωρίσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους στο σύμπαν, με αντάλλαγμα να γλείψουν τη μύτη του συντρόφου τους και να ρουφήξουν ό,τι εμπεριέχεται σε αυτήν (ρινολαγνεία). Ανακαλύπτω πολλά και απορώ πραγματικά, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ερεθιστεί στην ιδέα ότι υπάρχουν φαντάσματα ας πούμε ή να ενθουσιαστεί στην ιδέα ότι κάποιος θα τον κατουρήσει με τη μπύρα που τσουγκρίζαν λίγο πριν, σε κάποιο μπαρ.
Κάπου εκεί ανακάλυψα και την Polly Borland με το βιβλίο της “The Babes”. Η φωτογράφος που από πάντα αγαπούσε να φωτογραφίζει περιθωριακές ομάδες (αλλά παρόλα αυτά της στήθηκε και η Βασίλισσα Ελισάβετ για μια πόζα), πέρασε 5 χρόνια σε κοινότητες ανδρών, που τους άρεσε να ντύνονται μωρά. Αυτό ας πούμε εγώ δεν το ήξερα ότι παίζει. Τώρα θα μου πεις “Γιατί ήξερες για την Stygiophilia;”. Φυσικά και όχι, όμως ούτε εσύ ξέρεις, οπότε μάθε ότι φορά όσους διεγείρονται όταν σκέφτονται τις πύρινες φλόγες της κολάσεως και την αιώνια καταδίκη… Πιπιλώντας ψεύτικες ρώγες και μπιμπερό, κουτρουβαλώντας στο πάτωμα με πάνες και φορώντας ρούχα για μωρά προσαρμοσμένα σε ενήλικες, οι άνθρωποι αυτοί συναντούν την ηδονή σε μια περασμένη για αυτούς εποχή. Η έρευνα της φωτογράφου στο “βρεφοκομείο”, της εξασφάλισε πλούσιο φωτογραφικό υλικό και μια κοινωνία που εκείνη την εποχή φρίκαρε εντελώς με το θέαμα των ανθρώπων αυτών.
Η φωτογράφος, συνόδευσε τα ενήλικα μωρά στο ταξίδι τους στη Disneyland, τα αποθανάτισε ενώ κοιμόντουσαν ή κολυμπούσαν. Παρατηρούσε αυτούς τους ανθρώπους με τις λερωμένες πάνες να βγαίνουν για λίγο από το ρόλο τους, αν πίνουν μπύρα, να μιλάνε σε κάποιο επαγγελματικό τηλεφώνημα και να επιστρέφουν στο παιχνίδι τους. Μωρά γεμάτα ρυτίδες και πανάδες, πολύ μακριά από την τελειότητα ενός νεογέννητου, που παρόλα αυτά προσπαθούν να διατηρήσουν την καθαρότητα τους, μιας και από όλη αυτήν τη διαδικασία απουσιάζει η σεξουαλική επαφή.
Το σύνδρομο του ενήλικου μωρού, είναι ένα σεξουαλικό φετίχ, που ενέχει το ρόλο της παλινδρόμησης. Μου τράβηξε την προσοχή πολύ περισσότερο από άλλα φετίχ μιας και η διαδικασία αυτή μου φάνηκες εξαιρετικά χρονοβόρα. Άλλαξε πάνες, γέμισε μπιμπερό, πέσε στα πατώματα… Αναρωτήθηκα βέβαια, αν η κοινωνία θα ήταν πιο ελαστική, αν τα ενήλικα μωρά ήταν γυναίκες και όχι άντρες, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι δεν έχει κανέναν νόημα ένα τέτοιο ερώτημα.
Δεν σοκαρίστηκα από αυτές τις εικόνες, ούτε αγχώθηκα. Στάθηκα για κάμποση ώρα μπροστά τους με σεβασμό και αναρωτήθηκα, τι μπορεί να συμβαίνει και πόσο δικαίωμα έχω να το ψάξω. Μάλλον κανένα…Όπως τίποτα από αυτά που αφορούν ζωές άλλων!
Απεχθάνομαι τις λέξεις φυσιολογικό και νορμάλ. Ποιος το ορίζει; Ποιος το κρίνει; Πόσο μας αφορά; Σίγουρα υπάρχουν σκοτεινά σημεία σε αυτήν την ανάγκη για αναβίωση της βρεφικότητας, όμως κανείς δεν έχει λόγο να την καταδικάσει και να χτίσει θεωρίες πάνω της. Σε καμία ανάγκη δεν πρέπει να γεννιούνται κρίσεις και επικρίσεις.
