Είναι Σεπτέμβρης του 2017. Άλλος ένας Σεπτέμβρης που μυρίζει ικανοποιητική υγεία, μέτρια καύλα και καθόλου επανάσταση. Ναι, γκρινιάζω. Από το πρωί της Παρασκευής γκρινιάζω και μια ημικρανία ταλαιπωρεί το μέτωπο και σφαλίζει τα μάτια μου. Πόσοι Σεπτέμβρηδες μας βάρυναν τις πλάτες με μετριότητες και με το αφόρητο αίσθημα του ανικανοποίητου, θρηνώντας περασμένα καλοκαίρια και διηγώντας τα να κλαις… Ο Σεπτέμβρης αυτός όμως χθες το βράδυ, σε καμία περίπτωση δεν άλλαξε τον κόσμο, ούτε σήμερα ξυπνήσαμε έτοιμοι να διεκδικήσουμε τη ζωή που χάνουμε, άφησε όμως ένα μήνυμα ελπίδας. Ένα μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης, τα μόνα συστατικά που μπορούν να πλανέψουν αυτόν τον κόσμο, από τη σκατίλα που έμαθε να κολυμπά χωρίς σωσίβιο, παρά μόνο με τη μισοκοιμισμένη του συνείδηση.
Σου έχω ξαναπεί ότι στις συναυλίες πρέπει να πηγαίνεις με αυτούς που αγαπάς. Να περπατάς με γέλια, να αγοράζεις μπύρες, να στρίβεις τσιγάρα και να σου λέει ο Νίκος ποιος είναι στη σκηνή όταν δεν βλέπεις. Αυτό που αγάπησα όμως στους ανθρώπους που μπήκα μαζί τους στο αυτοκίνητο χθες και σε εκείνους που συνάντησα εκεί, ήταν ότι όλοι ήρθαμε να βρούμε έναν λόγο να συνεχίσουμε να ελπίζουμε στην αξιοπρέπεια και στο δίκαιο. Ματαιωμένοι και θυμωμένοι, σταθήκαμε μπροστά από τεράστια πανό, όχι για να μας δούνε όσοι μας κοιτούν από ψηλά. Κορδωθήκαμε για να μας αναγνωρίσουμε, για να θυμηθούμε τι δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν όλα μας πονάνε.
Για την Ηριάννα λοιπόν. Την Ηριάννα που αποφάσισε να ζήσει με αυτόν που θέλει να βλέπει όταν ξυπνάει το πρωί και να τσακώνεται πριν πέσουν να κοιμηθούν το βράδυ. Την Ηριάννα που σπούδαζε, που δίδασκε, που ονειρευόταν και που τώρα ψάχνει χώρο να βολέψει τόσο Παρατατικό, στο κελί της.
Ο κόσμος φτάνει στο πάρκο Γουδή, φιλιέται, αγκαλιάζεται και ο ήχος από το άνοιγμα της μπύρας είναι η πιο σπουδαία ένωση. Συναντώ παλιούς συμμαθητές, τσιρίζουμε, αγκαλιαζόμαστε, τσουγκρίζουμε και χανόμαστε. Πιο κάτω συμφοιτητές, οι παλιοί αγώνες, οι τεράστιες ουτοπίες που ακόμη αιμοραγούν και ακόμη πιο σφιχτά χέρια στις αγκαλιές μας. Πρώην φίλοι και σχέσεις, σε αυτό το μέρος, κάποιο βράδυ του Σεπτέμβρη που συνειδητοποιείς ότι όλους όσους είδες άξιζαν να περάσουν από τη ζωή σου, μιας και σήμερα είναι εδώ και αναζητούν την ίδια ελπίδα, δίνουν τον παλμό ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και ας μην είμαστε κανένα σπουδαίο ροκ συγκρότημα.
Όταν ξεκινούν οι πρώτες νότες, σκέφτομαι ξανά και ξανά τον λόγο που έφτασα εδώ. Καρφώνω τα μάτια μου στο πανό: “ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ”. Οι ζωές μας! Έρμαιο στα χέρια όσων κρατάνε ψαλίδι και μας βλέπουν σαν κορδέλα. Σκέφτομαι ότι ένας άνθρωπος προσπαθεί να ακούσει από ένα κελί, τι του φωνάζουμε. Και εμείς φωνάζουμε και ορκίζομαι ότι πιστεύουμε ότι το πάθος για τη λευτεριά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά…
Σπύρος Γραμμένος και Φοίβος Δεληβοριάς, δίνουν σκυτάλη στους Social Waste που μέσα από λαούτα και γκάιντες, ξεκαθαρίζουν με ρίμες στον Κεμάλ ότι τον σάπιο κόσμο θα τον αλλάξουμε εμείς και ένα γλυκόπικρο χαμόγελο χαράζει τα χείλη μου και του διπλανού και του παραδιπλανού…
Ματούλα Ζαμάνη και Εισβολέας, για το κέφι που κρατά μέχρι να μας κόψει την ανάσα με τη σιωπή της, αφήνοντας μας για λίγο μόνους με το σύμπαν. Μόνοι, να τραγουδάμε: “Εκεί που φτερουγίζει ο νους, εκεί που ξημερώνει, μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτε ένα δεν ζυγώνει”. Mόνοι να αντέχουμε να μην πέφτουμε.
Νατάσα Μποφίλιου και καπάκι Manu Chao, συνεπής στα ραντεβού που δίνουν οι νότες του με τους αγώνες. Mala vida για τους φίλους της Ηριάννας, που ανεβαίνουν στη σκηνή και μπορούν να δουν καθαρά, τους πάνω από 30.000 που βρεθήκαμε εκεί. Με τρεμάμενη φωνή, όλοι τους προσπαθούν να εξηγήσουν το παράλογο. Ψάχνουν χρόνο να μας κοιτάξουν έναν-έναν, να μας πουν ότι αύριο μπορεί να είσαι εσύ…
Γιάννης Χαρούλης και Δημήτρης Αποστολάκης, για να φέρουν βόλτα τα μπουκάλια στον αέρα, να ενώσουν το νερό με τον ιδρώτα μας, να κοιτάξουμε το ρολόι και να σκεφτούμε ότι εδώ θα ξημερώσει μια νέα μέρα και ας κρατήσει λίγα λεπτά. Δεν αναρωτήθηκα στιγμή που είναι αυτό το κίνημα, που κρύβεται όλος αυτός ο κόσμος και δεν συναντιέται κάθε μέρα στους δρόμους. Δεν φαντασιώθηκα ότι αυτό είναι η αρχή για κάτι μεγάλο, γιατί πολύ απλά η επανάσταση είναι πυροτέχνημα που σκάει όταν αυτό θέλει. Ήταν τόσο μεγάλο όμως αυτό που έγινε χθες, και έλαμπε στα μάτια μας.
Ο Μυστακίδης καλεί τους μεγάλους. Γιάννης Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου και εμείς αρκετά μεθυσμένοι πια για να δικαιολογήσουμε όλα μας τα συναισθήματα. Ρεμπέτικα! Εκείνα τα απαγορευμένα και λογοκριμένα, σε μια συναυλία που δεν σταματά να φωνάζει ότι “ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ”.
Έχοντας βγει από το πλήθος, σκέφτομαι ποια στιγμή πρέπει να ασφαλίσω στη μνήμη μου, να την ξεκλειδώνω κάθε φορά που απελπίζομαι, να την ανασαίνω και να την επιστρέφω στην καρδιά του μυαλού μου. Θεέ μου, “Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη” και νομίζω ότι έφτασα στον προορισμό μου αυτό το βράδυ, καθώς περπατάω στην πλαγιά. Πόσο έξω έπεσα…
Εκεί, καθισμένη ανάμεσα στον Κώστα και στον Νίκο, καπνογόνα από άκρη σε άκρη κοκκινίζουν το βλέμμα μας. Προλαβαίνω να τους κοιτάξω σιωπηλούς, να κοιτάνε αυτό που κανείς δεν θα ξεχάσει, από τη χθεσινή νύχτα. Εκεί που ο Θανασάρας γκρέμισε κάθε φόβο, καθησυχάζοντας μας ότι “Μια νύχτα θα `ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν αέρας Πεχλιβάνης, να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν μόλις τον ανασάνεις”…
Την Ηριάννα την είχαμε χθες κοντά μας. Τραγουδήσαμε μαζί της, φωνάξαμε και κλάψαμε μεθυσμένοι για το δίκιο που χάνεται κάθε μέρα σε αυτόν τον τόπο. Την έχουμε μαζί μας, τώρα θέλουμε να μας τη δώσετε πίσω…
