Μέχρι να γνωρίσω τη Μάρω δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με ένα σώμα που τρέφει ένα άλλο, μικρότερο. Η ζωή όμως τα έφερε έτσι, ώστε να αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να αγαπήσω το παιδί μου όσο το παιδί της, χαζεύοντας την να το μεγαλώνει στην αγκαλιά της, για να τον πηγαίνω έπειτα βόλτες διαβάζοντας του τον “ΕΛΜΕΡ το ελεφαντάκι”, που ήταν πολύχρωμο και καθόλου δεν το πείραζε που δεν ήταν γκρι. “Όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη Σωτήρη, πρέπει να βρουν τον τρόπο να είναι διαφορετικά και ελεύθερά”.

Η ελευθερία του να μεγαλώνεις το παιδί σου σε μια υποκριτική κοινωνία, που κάνει μόδα από τις παντόφλες με φτερά μέχρι την αθεΐα και από τα φλαμίνγκο μέχρι τον θηλασμό. Στο κείμενο αυτό, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να αναλύσουμε όλους τους λόγους που ένα μωρό είναι καλό να θηλάζει, πόσο μάλλον να αγχώσει όλες εκείνες τις μαμάδες που δεν μπορούν να το κάνουν. Το κείμενο αυτό είναι απλά προβληματισμένο γιατί μια φυσική διαδικασία, ανάλογη ας πούμε του να επισκεπτόμαστε το μπάνιο, πρέπει να κλικάρετε ξανά και ξανά, για να μας αποδείξει το αυτονόητο.

Δεκάδες μαμάδες έτρεξαν σε χάπενινγκ τροφοδοσίας των μωρών τους στο Σύνταγμα, πριν κάποιο καιρό. Ομαδικός θηλασμός και αρκετός ντόρος για ένα event που ξεχάστηκε στο άψε σβήσε, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά ότι το νόημα πολλές φορές βρίσκεται σε πιο αθόρυβες μεθόδους.

Οι κοινωνικές και φαντασιακές αντιλήψεις που ολομόναχοι έχουμε σκαρώσει, δημιουργούν μπόλικες δυσκολίες στη συνθήκη του θηλασμού, που τρέφεται από το στήθος της αυτοσυντήρησης και του συναισθηματικού δεσμού που δημιουργείται ανάμεσα σε πλάσματα που ήταν ένα και με μαγικό τρόπο, έγιναν δύο.

Εντάξει, τη βιολογική αξία του θηλασμού δεν θα στην πω εγώ όταν την έχει αποδείξει η ιατρική, καθώς και την προφύλαξη του στήθους από τον καρκίνο. ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙΝΕ ΕΔΩ…

Νύφη λέει, θηλάζει την ώρα που ο παπάς τη ψέλνει ότι πρέπει να τιμά και να αγαπά τον άντρα της, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Περασμένες 20:00, άργησε η κουμπάρα, καθυστέρησε το μυστήριο, πείνασε το μωρό. Τι να το κάνουν; Να το αφήσουν να πλαντάξει μέσα στον οίκο του Θεού; Νυφικό, ειδικά διαμορφωμένο για έκτακτες περιπτώσεις, απασφαλίζει και το μωρό ηρεμεί. Όλα καλά ως εδώ. Αυτό που με αγχώνει όμως είναι, το γιατί εγώ πρέπει να δω την καλοβαμμένη νύφη, να ποζάρει με φωτογραφικά φίλτρα, κάνοντας αυτό που μπορεί να έκανα και εγώ σε ανάλογη περίπτωση; Γιατί φωτογραφίες με μανάδες που θηλάζουν, πρέπει να κάνουν το γύρω του κόσμου, στοχοποιώντας οι ίδιες αυτήν τη διαδικασία; Είναι κάποιο μέσο διεκδίκησης που δεν μπορώ να αντιληφθώ και τι απόλεσμα έχει τελικά, αφού εξακολουθεί να διχάζει την κοινή γνώμη, με έναν ασαφές μάλλον τρόπο; 

Δεν χωρούν οπαδικά στο γάλα κορίτσια και το στήθος της κάθε μια το έχει χώρια. Η δημοσιογράφος Εμιλι Γουόξ-Θιμποντό στην «Washington Post», περιγράφει πως έχοντας υποστεί διπλή μαστεκτομή, κάποιοι προσπάθησαν να την πείσουν ότι για το καλό του παιδιού της, πρέπει να προσπαθήσει να βγάλει γάλα. Ηρεμία παιδιά! Ούτε εγώ θήλασα και βλέπετε πως τα πάω ΠΕΡΙΦΗΜΑ. Ο άλλος, έξαλλος σου λέει που κάποια θήλασε στο μετρό, στο εστιατόριο, στον δρόμο. Σοκάρετε με το θέαμα του στήθους, χωρίς να ταράζεται για τις σκέψεις που κάνει εκείνη την ώρα. Τόσο πορνό, τόσο κρέας γυμνό κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας και κάποιοι αρνούνται να δεχτούν ότι μια τέτοια διαδικασία, δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση για το αν θα γίνεται δημόσια. Οποιοσδήποτε θίγεται από κάτι τέτοιο, πρέπει να αναζητήσει τα δικά του συμπλέγματα.

Από το να φλυαρούμε αερολογίες, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να στρώσουμε το έδαφος για τα σωστά βήματα του κάθε γονέα. Από το θεσμικό επίπεδο που θα ορίζει άδειες θηλασμού για τις εργαζόμενες, μέχρι την εκπαίδευση των νέων στα σχολεία. Οι γυναίκες θα έπρεπε να προετοιμάζονται κατά την εγκυμοσύνη τους σε ενδιάμεσους δημόσιους χώρους, ώστε να εξοικειωθούν με τον δημόσιο θηλασμό. Κάτι τέτοιο θα ήταν μια υψηλή ένδειξη αποδοχής και προστασίας του άλλου…

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, έλεγε πως με το γάλα της η μητέρα μεταγγίζει στο παιδί όλο το φαντασιακό και θεσμικό πλαίσιο του πολιτισμού μέσα στον οποίο θέλει να το εγγράψει. Εγώ, θυμάμαι και γελάω καθώς σας γράφω, ότι κάθε φορά που πήγαινα να χαϊδέψω τον Σωτήρη ενώ κοιμόταν, η Μάρω φώναζε “Όποιος τον ξυπνήσει, τον θηλάζει”…