Οι ιστορίες μου από το σχολείο, είναι ότι για τους άντρες αυτές από τον στρατό. Για να καταλάβεις το μέγεθος της καταστροφής, ήμουν η σημαιοφόρος που κόντευε να μείνει από αποβολές. Γύρευε τι έκανα… Δεν θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, θυμάμαι όμως την κυρία Ειρήνη, την πρώτη μου δασκάλα. Σκληρή, κοντή, με φθηνό άρωμα και κακό χρώμα κραγιόν. Α΄ Δημοτικού μου άστραψε μια στο προκλητικό για φιλιά μάγουλο μου, γιατί η γλώσσα μου μέχρι και σήμερα ξεπερνά το μια χαρά για την εθνικότητα μου, μπόι. Την επόμενη, η φωνή της Ρίκος μου, ακούστηκε σε όλη η κοινωνία, που σείστηκε από τις βροντές της, με την άνιωθη κυρία Ειρήνη να μην τολμά να ακουμπήσει ποτέ ξανά, ούτε το βλέμμα της πάνω μου.

Στο σχολείο που λες, έμαθα τα μισά γράμματα που ξέρω. Τα άλλα μισά, τα έμαθα στην κουζίνα με τον μπαμπά μου να σκίζει από το σβήσιμο το χαρτί, γιατί το όμικρον μου έπρεπε να είναι το πιο όμορφο κυκλάκι του κόσμο. Έμαθα να παπαγαλίζω σελίδες ολόκληρες, χωρίς να έχω χρωματιστή ουρά και πως οι ξανθές γαλανομάτες κερδίζουν πάντα τον τερματοφύλακα και τη συμπάθεια της ξινής καθηγήτριας. Έμαθα πολλά που ξέχασα και άλλα τόσα που με οδήγησαν σε μονοπάτια που χρειάστηκε να προχωρήσω μόνη μου, καταφέρνοντας τα καλύτερα, μακριά από το σαδιστικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό που δεν με δίδαξε το σχολείο του χθες όμως, είναι η σκατοψυχία του σήμερα…

Στην Ελλάδα της χρόνιας κρίσης, στην εποχή των ξεσκισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το ακριβοπληρωμένο σχολείο, θεωρεί ότι μόνο του χρέος είναι το να στείλει την avant gante των 18χρονων, σε ακόμη ακριβότερα από αυτά κολλέγια. Όπως καταλαβαίνεις ο στόχος είναι πιο συγκεκριμένος και από το να χάσεις 10 κιλά τον Μάιο για τον Ιούνιο. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτόν, χαρακτηρίζεται από τους “έγινα δάσκαλος γιατί αγαπώ τα παιδιά και τη γνώση”, σοβιετική τύπου νομοθέτηση. -Στο σημείο αυτό στραβοκαταπίνω μια ολόκληρη πρόταση με ευχολόγια-.

Γιατί σου λέει, η ενότητα ΑΜΕΑ που διδάσκεται στο μάθημα της έκθεσης, είναι άλλη μια συνιστώσα του συνολικού βαθμού, που θα ανεβάσει το ποσοστό επιτυχίας και κατ’ επέκταση το κασέ του φορέα της γνώσης και της ελευθερίας. Λειτούργημα σου λέει το να είσαι δάσκαλος. Να παίρνεις μυαλά παιδιών και να μάχεσαι ζυμώνοντας τα, κόντρα στον σκοταδισμό μιας εποχής που εκτρέφει φασισμό και εμμονές. Αναρωτιέμαι πώς αυτοί οι φανταστικοί τύποι, μερικοί από αυτούς γονείς, από τον Σύνδεσμο Ιδιωτικών Σχολείων, θα μπουν στην τάξη να διδάξουν ισότητα, αγάπη και νοιάξιμο, όταν δεν δέχονται στα θρανία τους τα παιδιά αυτά. Γι’ αυτούς μάλλον, η όποια μορφή αναπηρίας χρήζει μόνο οίκτου και μοιρολατρίας. Εκτός και αν καταλαβαίνουμε κάτι τόσο λάθος από την ανακοίνωση τους, που θα φρίξεις εδώ.

“Μια αμφίβολης σκοπιμότητας επίδειξη ανθρωπισμού”, χαρακτηρίζει ο ΣΙΣ την απόφαση του υπουργού Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου που ζήτησε να επιστραφεί το υπόμνημα ως “απαράδεκτο”.  Προφανώς το θεωρούν πιο απαράδεκτο από το να αφήνουν μεταξεταστέα παιδιά που δεν στερούνται δεξιοτήτων, προσαρμόζοντας μοναδικά τις υπηρεσίες τους, σε αυτές που προστάσει η αγορά.

Η ύπαρξη ιδιωτικών σχολείων, για εμένα είναι ένα δείγμα για το πόσο έχουν αποτύχει τα δημόσια και αυτό φέρει πολιτικές ευθύνες χρόνια πριν, που δεν θα συζητήσουμε τώρα, μιας και πλέον τα γεγονότα κάθε φορά μας ξεπερνούν.

Ο ρόλος των σχολείων σήμερα, είναι να παίρνει τη δεδομένη ελπίδα που είναι τα παιδιά και να την μετουσιώνει σε κάτι πραγματικό. Ο ρόλος των παιδιών, είναι να μας θυμίζουν πως το παιχνίδι παίζεται ακόμη, σε ένα γήπεδο που κανείς δεν κάθεται στον πάγκο. Δεν υπάρχουν παιδιά που υστερούν δεξιοτήτων, υπάρχουν παιδιά που σε άλλα αρέσει η μπάλα σε άλλα τα μαθηματικά και σε άλλα η λογοτεχνία.

Αν γίνατε δάσκαλοι γιατί γουστάρατε τρείς μήνες διακοπές το καλοκαίρι και δεκαπέντε μέρες Χριστούγεννα και Πάσχα, είναι ένα προσωπικό στοίχημα με τα ιδανικά σας. Αν το σχολείο είναι μια μικρή κοινωνία, τότε πρέπει σε αυτήν να έχουν όλοι ίσα δικαιώματα, ώστε όταν συναντηθούν έξω από αυτό, να φτιάξουν τον κόσμο που ονειρευτήκαμε…