“Εγώ είμαι σαν τα δεκάρια τα παλιά τα τρελαμένα/ παίζω για μένα, για σένα, για κανένα, για όλους/ Μενίδι κι Αλικαρνασσό μαζί με τους φτωχοδιαβόλους/ παίζω για τον πιτσιρικά που κάθεται παραδίπλα/ γι’ αυτή την κρίσιμη μπαλιά για τη μεγάλη την ντρίπλα”. Οι στίχοι αυτοί έχουν βγει από τους φλεγόμενους εγκεφάλους των Social Waste (που μας μίλησαν πριν μερικούς μήνες) και βρίσκονται στο τραγούδι “Ο λύκος για το τσίρκο δεν δουλεύει“. Αυτές οι λέξεις μιλούν για ένα ποδόσφαιρο αρκετά διαφορετικό από εκείνο που έχει επιβάλλει ο δυτικός “πολιτισμός” να παρακολουθούμε και να παίζουμε. Ένα ποδόσφαιρο μακριά από χρήματα, μακριά από νταήδες μαφιόζους ιδιοκτήτες ομάδων, μακριά από στοίχημα και στημένους αγώνες. Ένα ποδόσφαιρο σαν αυτό που αγαπήσαμε τότε που ματώναμε με χαρά τα γόνατά μας για ένα παλικαρίσιο γκολ σε κάποιο αυτοσχέδιο τέρμα και παίζαμε “ψιλές” για το αν η μπάλα χτύπησε στο αόρατο οριζόντιο δοκάρι.
Όσο περνούν τα χρόνια αυτό το ποδόσφαιρο εξαφανίζεται, ακόμα και στην πιο απλοϊκή του μορφή. Οι αλάνες γίνονται 5Χ5, οι παιδικές χαρές αποκτούν έδαφος από καουτσούκ για να “προστατεύονται” τα παιδιά και οι γειτονιές με την έννοια της συντροφικότητας γίνονται απλά παρελθόν. Κι όσο το σκέφτεσαι, θλίβεσαι. Μέχρι που κάποιος τσόγλανος, κάποιο από τα δεκάρια τα τρελαμένα πετάγεται, σκάει την ντριπλίτσα του, σου φτιάχνει τη διάθεση και ξαφνικά πιστεύεις ότι δεν γίνεται ρε πούστη μου, υπάρχει μια ελπίδα, κάτι υπάρχει ακόμα εκεί έξω.
Να σου γνωρίσω τον Χρήστο Τασουλή.
Ο Χρήστος πριν από λίγες μέρες πήρε μεταγραφή από τον Πανιώνιο στη γαλλική Λανς και πήγε να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο φορώντας μπλουζάκι με το σήμα των Social Waste. Γιατί ο Χρήστος αν και αριστερό μπακ, είναι ένα ακόμη από εκείνα τα δεκάρια τα παλιά τα τρελαμένα. Γιατί ο Χρήστος έχει άποψη και δεν κωλώνει να την εκφράσει. Έχει λόγο, έχει γνώσεις, έχει θάρρος. Πριν από μερικές ημέρες μαζί με δεκάδες ακόμη ανθρώπους του αθλητισμού, συνυπέγραψε κείμενο υποστήριξης στην Ηριάννα Β.Λ. ενώ παλαιότερα έχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις για τις Σκουριές, το προσφυγικό και πολλές ακόμη που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Σήμερα το gazzetta.gr δημοσίευσε μια συνέντευξη του δημοσιογράφου Θάνου Σαρρη στον Χρήστο Τασουλή που μας έδωσε να καταλάβουμε άλλη μία φορά πόσο πολύ χρειαζόμαστε τύπους σαν τον Τασουλή στον ελληνικό αθλητισμό. Πόσο σημαντικό είναι για τα νέα παιδιά που ξημεροβραδιάζονται με μία μπάλα ανάμεσα στα πόδια, να βλέπουν “Τασουλήδες” να ορθώνουν ανάστημα στο στερεότυπο που θέλει τον έλληνα ποδοσφαιριστή έναν αμόρφωτο κλαρινογαμπρό που ενδιαφέρεται μόνο για γκόμενες και αυτοκίνητα και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει γύρω του.
Έχουμε τεράστια ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους στον αθλητισμό. Όχι μόνο στον αθλητισμό τώρα που το σκέφτομαι, αλλά ας το περιορίσουμε εκεί. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι Έλληνες αθλητές που μιλούν ή μιλούσαν για πολιτικά ή κοινωνικά θέματα στον δημόσιο λόγο κι αναρωτιέμαι αν αυτό συμβαίνει λόγω άγνοιας ή αν κάποιο αόρατο (ή και όχι) χεράκι απαγορεύει σε κάποιους να εκφράζονται. Ο Σάββας Κωφίδης (ένα από τα δάχτυλα του ενός χεριού που λέγαμε πριν;) θεωρεί ότι παίζει πολύ και το δεύτερο σενάριο, όπως δήλωσε στην Αυγή.
Αν αγαπάς τον άνθρωπο, αν αγαπάς τον αθλητισμό, αν αγαπάς το δίκαιο, θέλεις ο Τασουλής και μερικοί ακόμη Τασουλήδες που δεν θα ακουστούν ποτέ, να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Θέλεις το ποδόσφαιρο να έχει λόγο στην κοινωνία. Λόγο ουσιαστικό. Τα πιτσιρίκια να αντιγράφουν από τα ινδάλματά τους ντρίπλες, τσαμπουκάδες και χαρακτήρες, όχι θέατρα, μαλλιά και τατουάζ.
Να αντιγράφουν τύπους σαν τον Τασουλή που στο 3:44 του βίντρο που θα δεις παρακάτω σταματάει την προσπάθεια ακούγοντας μπινελίκια και χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει, απλά για να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες σε 2 αντίπαλους ποδοσφαιριστές.
Αν έχεις παιδί που αθλείται, πληρώνεις ευχαρίστως για να το πας να δει τον Χρήστο Τασουλή, να δει τον Μπαντή, να δει τον Κωφίδη, να δει όλους εκείνους που ενώ θα μπορούσαν, δεν κοιτάζουν μόνο τον κώλο τους, αλλά σηκώνουν το βλέμμα λίγο πιο ψηλά για να βοηθήσουν και τον διπλανό τους. Όπως μπορούν.
Στο κείμενο που διάβασες δεν αποθεώνεται ο Τασουλής επειδή έχει σαφή πολιτική ταυτότητα (αν και θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί και αυτό 
). Αποθεώνεται γιατί στη συνέντευξη δεν είπε “εεεε θα δίνω το 100% των δυνατοτήτων μου”, αλλά είπε: «Το ποδόσφαιρο είναι αγνό παιχνίδι μόνο στην γειτονιά και στην πλατεία. Στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις αυτόν τον ρομαντισμό. Αλλά θα σου αναφέρω ένα άλλο απόσπασμα του Γκαλεάνο, που διάβασα πρόσφατα. Λέει: “Ευτυχώς εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή, το κοινό στις κερκίδες. Για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας”. Άρα υπάρχει ελπίδα..»
Ε ναι. Χρειαζόμαστε κι άλλους Τασουλήδες.
