Από τους προϊστορικούς χρόνους έχει κατανοηθεί πως η επιβίωση του ανθρώπινου είδους, συνδέεται με το φυσικό περιβάλλον. Το περιβάλλον που επιμένουμε να μη σεβόμαστε και που αναρωτιόμαστε διαρκώς, πώς οι 45 βαθμοί υπό σκιά της Κυριακής, γίνονται καταιγίδα και αέρας τη Δευτέρα. Ο πλανήτης μας δεν περνάει κρίση ηλικίας, ούτε μας κάνει μούτρα για την αδιαφορία μας. Πονάει από τις πληγές που του ανοίξαμε και συνεχίζουμε να τις ξύνουμε, καίγοντας και πνίγοντάς μας, στα σήματα κινδύνου που μας στέλνει.
Είναι γεγονός ότι εσύ και εγώ δεν μπορούμε να ρουφήξουμε το πετρέλαιο από τους ωκεανούς, ούτε να κλείσουμε τα φουγάρα που απελευθερώνουν το δηλητήριό τους στον αέρα που μπαίνει μέσα μας και μας αρρωσταίνει. Είναι επίσης δύσκολο να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της ποιότητας του τι τρώμε και μοιάζει σχεδόν αδύνατον να μετατρέψουμε τον ήλιο σε φίλο μας, μιας και έχει ορκιστεί για τα καλά, εχθρός της επιδερμίδας μας.
Παρόλα αυτά, την ευθύνη για την κατρακύλα της μπάλας πάνω στην οποία ζούμε, δεν την έχουν μόνο κάποιοι δυνατοί. Θα ήταν πολύ βολικό κάτι τέτοιο, όμως δεν συμβαίνει. Ένα από τα ζητήματα που οφείλουμε να δούμε σαν πολίτες που νοιάζονται για την καλυτέρευση της καθημερινότητα τους, είναι αυτό της Ανακύκλωσης. Το πώς δηλαδή τα σκουπίδια μας σήμερα, αύριο θα είναι και πάλι χρήσιμα. Μια μετατροπή στην οποία πολλά υλικά, παύουν να είναι βλαβερά για το περιβάλλον, εξασφαλίζοντας μια καλύτερη ζωή και στις επόμενες γενιές.
Τώρα, για όσους βλέπουν την πραγματικότητα κυνικά, μόνο μέσα απ’ τους στυγνούς αριθμούς της οικονομίας, τους έχουμε νέα. Στην ΕΕ ασχολούνται πια πολύ σοβαρά με την αξία των υλικών που ανακτώνται μέσω της ανακύκλωσης και δεν το κάνουν μόνο απ΄ την καλή τους την καρδιά…
Ο κύκλος εργασιών της ανακύκλωσης των πιο σημαντικών υλικών σχεδόν διπλασιάστηκε την περίοδο 2004-2008 από 32,5 δις € σε 60,5 δις €(!) για να πέσει στα 37,2 δις €, το 2009, εξαιτίας της Κρίσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι τη μεγαλύτερη αξία έχουν τα μέταλλα, δηλαδή ο σίδηρος, ο χάλυβας, το αλουμίνιο και ο χαλκός, ενώ ακολουθούν το χαρτί και το χαρτόνι.
Η ΕΕ θέλει να βοηθήσει τα κράτη μέλη να προχωρήσουν στην υιοθέτηση ενός άλλου οικονομικού μοντέλου, όπου θα αξιοποιούνται καλύτερα και πιο αποδοτικά οι φυσικοί πόροι.
Ήδη τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι η ανακύκλωση καλύπτει την κατανάλωση χαρτιού και χαρτονιού κατά 41%, του σιδήρου και χάλυβα κατά 42%, του αλουμινίου κατά 10%, του γυαλιού κατά 14% και του πλαστικού κατά 2% (στοιχεία του 2006). Και σκέψου ότι ακόμα δεν έχουν μπει δυναμικά στον χάρτη το πλαστικό, το γυαλί, καθώς και κάποια επιπλέον μέταλλα.
Την ίδια στιγμή, αν η ευρωπαϊκή βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας θέλει να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της σε υψηλά επίπεδα, οφείλει να αυξήσει την ανακύκλωση των αποβλήτων ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού εξοπλισμού. Και δεν μιλάμε για συνηθισμένα απόβλητα… Σκέψου ότι αντιπροσωπεύουν ένα ρεύμα πολύ υψηλής αξίας και πιστεύεται ότι μέχρι το 2020 η αξία από τη διαχείρισή τους θα φτάσει έως και τα 5,6 δις €.
Ω ναι, τα λεφτά είναι ΠΟΛΛΑ!
Επίσης, μεγάλης σημασίας για τις χώρες της ΕΕ είναι η ανάκτηση μετάλλων αρκετά σπάνιων, όπως είναι το ίνδιο που χρησιμοποιείται στα φωτοβολταϊκά και στις επίπεδες οθόνες, το γερμάνιο που χρησιμοποιείται στις οπτικές ίνες και το γάλλιο για κυκλώματα κ.α.. Η αύξηση των εισαγωγών αυτών των προϊόντων είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Σε άλλα νέα, νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν από τη στιγμή που η ανακύκλωση θα γίνει μέρος της κουλτούρας μας. Αυτό είναι λογικό αν σκεφτείς ότι περισσότεροι άνθρωποι θα χρειάζονται για τη συλλογή, διαλογή, επεξεργασία και αποσυναρμολόγηση των απορριμμάτων, από όσους απλά να τα εξαφανίσουν.
Ανάλογα με το υλικό και τη χώρα, υπολογίζεται ότι η ανακύκλωση της ίδιας ποσότητας αποβλήτων δημιουργεί 6 έως 10 φορές περισσότερες θέσεις εργασίας από ότι η ταφή ή το κάψιμο. Στην Ε.Ε. έχει εκτιμηθεί ότι οι εργαζόμενοι στην ανακύκλωση αυξήθηκαν από 230.000 το 2000, σε 512.000 το 2008, μια αύξηση 10,57% ετησίως.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πως μια μικρή δική μας ενέργεια, μπορεί να κινήσει τα νήματα για μεγαλύτερα βήματα, που ούτε καν φανταζόμαστε. Ας δούμε για παράδειγμα το σπουδαίο εγχείρημα της Nespresso. Οι κάψουλες του καφέ της, που τόσο απολαμβάνουμε όταν είναι γεμάτες και τις πετάμε όταν αδειάσουν, μέσω της ανακύκλωσης του αλουμινίου, μετατράπηκαν σε τρία ποδήλατα, που φιλοτέχνησε ο εικαστικός Φίλιππος Θεοδωρίδης. Τρία δίκυκλα παράδειγμα, για το τι μπορούμε να δημιουργήσουμε με φαντασία και νοιάξιμο για το περιβάλλον.
Η εταιρεία που προσφέρει την απόλυτη εμπειρία καφέ μέσω της αδιάλλακτης δέσμευσης της για την καλύτερη ποιότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει περιβαλλοντικές και κοινωνικές προκλήσεις, γνωρίζοντας τις κλιματολογικές αλλαγές και το πώς αυτές επιδρούν στην καλλιέργεια καφέ. Μπορεί πλέον να αναγνωρίσει και να τονίσει την άμεση ανάγκη να διασφαλιστεί ο καφές ώς μια σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα, για τους νέους ανθρώπους. Η σοφή χρήση πολύτιμων πρώτων υλών, η κατάργηση των αποβλήτων και η δημιουργία ευφυών τρόπων ανακύκλωσης στο τέλος ζωής των προϊόντων, είναι επιτακτική πλέον ανάγκη να εξασφαλιστούν.
Δεν είμαστε μικροί μπροστά στην μεγάλη καταστροφή του πλανήτη μας και δεν είμαστε αδύναμοι, όσο βρίσκουμε τρόπους να είμαστε δημιουργικοί προς όφελος μας…
