Υπάρχουν άνθρωποι λιγότερο τυχεροί, που ξυπνάνε το πρωί και στο δρόμο για τη δουλειά σκέφτονται τον τρόπο να αλλάξουν μονοπάτι. Άλλοι, πιο τυχεροί, αντέχουν μέχρι το μεσημέρι χωρίς να ψάχνουν αγγελίες, φρεσκάροντας το βιογραφικό τους. Κάποιοι πολύ τυχεροί, μέχρι να σχολάσουν νιώθουν ότι δημιουργούν από το μηδέν κάτι δικό τους, το χτίζουν με την αλήθεια τους δίνοντας του πνοή με το θάρρος τους να το παρουσιάσουν εκτεθειμένο σε έναν κόσμο διαφορετικό, που όμως μισεί τη διαφορετικότητα. Οποιαδήποτε δουλειά και αν κάνει ο καθένας, χρειάζεται την αλήθεια μας και το θάρρος να την υπερασπιστούμε.

Όπως εγώ έτσι και πολλοί άλλοι, αντέχουμε να επικοινωνούμε τις σκέψεις μας με όσους κάνουν κέφι να τις διαβάσουν, να συμφωνήσουν ή να τις απορρίψουν. Δεν φαντάζεσαι πόσο ιντριγκαδόρικη μπορεί να γίνει μια διαφορετική, δομημένη άποψη. Κρύβει ένα δέος μια ειρηνική σύγκρουση, που δυστυχώς είναι η εξαίρεση σε έναν κανόνα που οι αντίπαλοι δεν αποχωρούν από τη μάχη αν δεν λήξει ο πόλεμος.

Παρατηρώντας σχόλια αναγνωστών στο μέσο που διαβάζεις τώρα, αλλά και σε άλλα, ένιωσα ότι βρίσκομαι σε μια τεράστια αρένα, που είμαι ταυτόχρονα ταύρος και ταυρομάχος. Φοράω κάτι που εξοργίζει τον ταύρο και περισσότερο από όλους το κοινό, που δεν με λάβωσα αρκετά. Έτσι, πολλές φορές ο λαός καλείται να κάνει αυτό που τόσο ποθεί. Να πάρει το νόμο στα χέρια του, να φωνάξει, να βρίσει για το θέαμα που δεν ικανοποιεί τη δική του οπτική.

Τι γίνεται, λοιπόν, όταν ένα κείμενο τολμήσει να ακουμπήσει κάποιο θέμα που καίει την επικαιρότητα, με το προσωπικό στυλ του εκάστοτε συντάκτη; Αρχίζει ένα αφιλτράριστο ξέσκισμα από ανθρώπους που τις περισσότερες φορές έχουν τον χρόνο να απαντήσουν με σχόλια μεγαλύτερα του άρθρου, επιδιδόμενοι στο σπορ της Πυθίας, βγάζοντας μας άλλες φορές αριστερούς, άλλες δεξιούς και σχεδόν πάντα άθεους. Έχοντας υιοθετηθεί η χείριστη άποψη του ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, άσχετα αν αυτός μπουκάρει στο μαγαζί με σημαία το “κλικ” του, που και χάρη μας κάνει που μας το δίνει αλλά δεν του το χρωστάμε κιόλας, τα πράγματα πραγματικά ξεφεύγουν προκαλώντας μια αμηχανία σε πολλούς από εμάς.

Μιλώντας ίσως εκ μέρους πολλών αλλά κυρίως με δικά μου παραδείγματα, είμαι η κυρία (ο Θεός να την κάνει) Χρύσα Λύκου, που “ποια νομίζει ότι είναι τέλος πάντων και απάντα μωρή παλιοβρώμα, που κρύβεσαι παλιοκοτάρα”. Αυτά είναι τα λάιτ που σας γράφω τώρα. Είναι κάτι σαν το ζέσταμα τον ποδοσφαιριστών πριν το ντέρμπι των αιωνίων. Άπαξ και σφυρίξει ο διαιτητής ο όχλος θέλει αίμα, οπότε: “Εύχομαι να βρεις το παιδί σου με μια σφαίρα στο κούτελο”, γιατί αυτός που κλαίει το παιδί μου χάθηκε άδικα από τους “βρωμόγυφτους”, εύχεται τον θάνατο ενός άλλου παιδιου, αρκεί να έχει βγει μέσα από αυτήν που μάλλον ζει σε κάποιο προάστειο και ψηφίζει ΠΑΣΟΚ όταν γράφει για τον Τσοχατζόπουλο, κάτι αριστερό όταν γράφει για τη μάνα Φύσσα που: “Eντάξει και αυτός δεν ήταν άγιος, κάτι θα έκανε, αλλά Χρυσαυγίτης δεν είμαι”.

Έτσι λοιπόν, ο κόσμος που δεν ξέρει το παραμικρό για τη ζωή του εκάστοτε ανθρώπου που κάθεται και εκθέτει δημόσια τη γνώμη του, σεβόμενος το όποιο αναγνωστικό κοινό, προσφέροντας το όνομα και το επώνυμο του βορά στον εκνευρισμό του, απαιτεί προσωπική αντιπαράθεση αλλιώς δεν το σέβεσαι. Δεν σέβεσαι δηλαδή την ικανότητα του κάθε άσχετου με τη ζωή σου να ποντάρει στο τι ψηφίζεις, να αναγνωρίσει τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις και να απορήσει με τη μαμάκα σου, που μάλλον δεν σου έριξε αρκετό ξύλο και έγινες ένα αναρχοκομμούνι που στα χώνουν οι MKO, για να παπαγαλίζεις τα συμφέροντα τους.

Αν νομίζεις ότι το ζόρι το τραβάνε μερικοί μόνο με τα πολιτικά κείμενα γνώμης, έχεις λάθος. Κοπελάρες μέχρι εκεί πάνω, διαβάζουν άρθρα για τις αμβλώσεις ή τους βιασμούς και τους σηκώνεται το μαλλί. Όχι σου λέει φιλενάδα, “αν θες κοντή φούστα, βάλε βρακί και λογικό ο άλλος να στο τραβήξει”. Αν πάλι θέλεις να πάρεις το ρίσκο και να ανοίξεις τα πόδια σου σε κάποιον λεβέντη και προκύψει μια εγκυμοσύνη που δεν θες, μια καλή λύση είναι να το χωνέψεις. Για κάποιους εκεί έξω στα σχόλια, το ΣΕΞ ΕΙΝΑΙ ΡΙΣΚΟ!

Υπάρχουν και οι φασίστες μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευα συσσωρευμένης οργής που δεν ξέρει τι κάνει ο πολίτης και την κάνει σχόλιο και angry. Εσάς λοιπόν, εγώ η Χρύσα Λύκου της δεξιάς μάνας, του αριστερού πατέρα, του πουλημένου αδερφού, του gay κολλητού, της οροθετικής φίλης και του αλλοδαπού παιδιού μου, σας λέω ότι δεν ιδρώνει το αφτί μου από μπινελίκια που πραγματικά χρειάζονται μπόλικη φαντασία για να σκεφτείς. Τα άρθρα που παίρνει ο καθένας την ευθύνη να γράψει, είναι η γνώμη του. Η προσωπική του γνώμη. Αυτή, που δεν υπάρχει καμία ανάγκη να συμφωνήσεις ούτε να μοιραστείς, όμως στα αλήθεια τι κερδίζεις με το να κατακρεουργείς κάποιον από το ψεύτικο προφίλ που συνήθως διαθέτεις, όταν για να πείσεις χρειάζεται να μιλήσεις επώνυμα;

Θα κλείσω με κάτι που ίσως δεν χρειάζεται να μοιραστώ αλλά θα το κάνω. Κάθε βράδυ η μάνα μου μου τηλεφωνεί και μου λέει ποιο από τα κείμενα μου θα με στείλουν στον παράδεισο και σε ποια πρέπει να μεσολαβήσει για να μην καώ στην κόλαση. Φλυαρούμε ώρα διαφωνώντας και ξέροντας ότι η κουβέντα μας είναι μάταιη, όμως η συζήτηση μας σπουδαία… Μπορείτε να σχολιάσετε ό,τι σας γουστάρει, να βρείτε σωστά και λάθη, αλλά πραγματικά αποφύγετε σας παρακαλώ υποθέσεις και λέξεις που δεν βοηθούν να διαφωνήσουμε με κέφι.