Ας ξεκινήσουμε με κάτι δεδομένο, για να συνεχίσουμε με κάτι που παλεύει ζωές ολόκληρες να μοιάζει με τέτοιο. Για αρχή λοιπόν και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ο θάνατος ενός παιδιού αποτελεί πάντα ένα εξαιρετικά φορτισμένο συναισθηματικά γεγονός, που ενέχει το στοιχείο του παράλογου για τη συνέχεια των γενεών. Χωρίς να έχω τολμήσει να δω και να διαβάσω το παραμικρό από τις δηλώσεις της μάνας που έχασε το παιδί της, μπορώ να αντιληφθώ ότι δεν έχω ιδέα για τον σπαραγμό της. Ο 11χρονος μαθητής στο Μενίδι, είναι η απόδειξη του ότι έχουμε χιλιόμετρα ακόμη να διανύσουμε, σε μια κοινωνία που αφουγκράζεται τρομακτικά τα ένστικτα της.

Ο θάνατος λοιπόν δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση, ειδικά όταν είναι τόσο άδικος. Αυτό που μπαίνει στο τραπέζι είναι η εκμετάλλευση αυτού του γεγονότος από μερικούς, προσδίδοντας του εκτός από τραγικότητα και μια απροκάλυπτη ανηθικότητα. Μικρόφωνα και κάμερες πήραν φωτιά μπροστά στους “μπαλαμούς”, που ξεχείλισε η οργή τους για την ανασφάλεια που τους δημιουργεί το γεγονός, ότι μπορεί να τους περάσει μια σφαίρα ξώφαλτση εκεί που καθαρίζουν φασολάκια στο μπαλκόνι. Παράλογο θα μου πεις; Μάλλον όχι. Τι γίνεται όμως όταν η χρυσαυγίτικης κοπής “κάτοικοι” της περιοχής αποφασίζουν ότι ο νόμος είναι το δίκιο των “λευκών”, πετώντας μολότοφ και πέτρες σε χαμόσπιτα που μπορούν να γίνουν παρανάλωμα, καίγοντας επίσης αθώα παιδιά; Για ποια ειρηνική πορεία τολμούν να μιλούν τα ΜΜΕ στοχοποιώντας την εγκληματικότητα, με εγκληματικό τρόπο;

Τυφλά αντίποινα για έναν όχι από πρόθεση θάνατο. Έναν θάνατο από εκείνους που προξενούνται από “έθιμα” που στηρίζουν τον παραλογισμό τους στις ρίζες μιας σεξιστικής κοινωνίας, που συνδέει τον ανδρισμό της με τη χρήση βίας. Παρόλα αυτά, επιμένουμε να εστιάζουμε στην εγκληματικότητα των Ρομά, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η οπλοχρησία και οι φονικές της συνέπειες, είναι πρόβλημα της δικής μας μιλιταριστικής κοινωνικής διαπαιδαγώγησης.

Ας δούμε όμως ποιοί είναι οι “κακοί” της ιστορίας. Οι Τσιγγάνοι-Ρομ, είναι ο μεγαλύτερος και παλαιότερος νομαδικός μετακινούμενος λαός  της Ευρώπης. Παρόλο που έχουν παίξει τον δικό τους ρόλο και έχουν αφήσει το στίγμα τους σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, δεν τους βρίσκουμε σε κανένα από τα εγχειρίδια της ιστορίας. Πουθενά δεν αναφέρονται, με την ιστορική τους  διαδρομή  να μας παραμένει εντελώς άγνωστη. Προφανώς δεν πρόκειται για ένα τυχαίο γεγονός . Η πορεία των Ρομά στην Ευρώπη, είναι γεμάτη με ιστορίες εθνοκάθαρσης.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πουληθεί σαν σκλάβοι, τους έχουν εκμεταλλευτεί σαν εργάτες, έχουν βασανιστεί και θανατωθεί. Στον Β’ Παγκόσμιο Πολέμο, ήταν μια από τις ομάδες που στοχοποιήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς το οποίο μεταξύ άλλων ενδιαφέρθηκε για το αν υπάρχουν Ρομά  που ανήκουν σε κάποια  καθαρή φυλή, χωρίς προσμίξεις για να κάνουν με αυτούς γενετικά πειράματα. Η μοίρα των Ρομά μοιάζει ανατριχιαστικά με αυτήν των Εβραίων. Κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχαν ειδικό σήμα (καφέ η μαύρο αντεστραμμένο τρίγωνο) και ειδικά δελτία ταυτότητας με τα οποία και έπρεπε να κυκλοφορούν. Υποβλήθηκαν σε πειράματα, καταναγκαστικά έργα και μαζικές δολοφονίες.

Σήμερα, με τη βοήθεια κάποιον εκλεγμένων που μόνη τους έννοια είναι τα καλοχτενισμένα τους μαλλιά και ο τρομοκρατικός λόγος τους στηρίζεται στο αν θα έχουμε χαρτί υγείας να σκουπίσουμε τα σκατά τους, οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν στιγματισμένοι με προκαταλήψεις και στερεότυπα ότι είναι κλέφτες, ψεύτες, βρώμικοι, εγκληματίες, πονηροί και κοινωνικά ανένταχτοι. Μπορώ να φανταστώ το τεράστιο σοκ της κυρίας Βούλτεψη, όταν συνειδητοποιήσει ότι άνθρωποι είναι και αυτοί που δεν καλύπτουν τα κοινωνικά στάνταρ της και την έκπληξη της όταν καταλάβει πόσο τυχερή είναι που ο κόσμος ξεχνά εύκολα δηλώσεις όπως: “Δίπλα στους Ρομά ζουν άνθρωποι”.

Δεν είδα όμως την κυρία αυτή που έχει εκλεχθεί για να υπηρετεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, να προβληματίζεται με την γκετοποίση των ανθρώπων αυτών από τα παιδικά τους χρόνια. Για τη μη πρόσβαση τους στην εκπαίδευση, μιας και οι μπαλαμοί γονείς δεν θέλουν μελαμψά παιδάκια δίπλα στα δικά τους. Ξέρω είναι σοκαριστικό, αλλά δεν αρκεί η θεωρητική στήριξη στην πρόσβαση παιδιών Ρομά, στα σχολεία.

Tώρα, αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να ζήσουν οι οικογένειες αυτές, θα πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και αυτό είναι κάτι που φοβόμαστε πιο πολύ και από σφαίρα στο κεφάλι μικρού παιδιού. Ζώντας σε καταυλισμούς χωρίς ρεύμα, δίκτυο αποχέτευσης ακόμη και καθαρού πόσιμου νερού, αναρωτιόμαστε για τις παραβατικές συμπεριφορές. Λογικά όλοι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους στο Μενίδι σήμερα, ξέχασαν να οργιστούν για το πάρτυ εκατομμυρίων των ΕΣΠΑ, που αφορούσαν την βελτίωση των συνθηκών της ζωής αυτών των ανθρώπων και ούτε που θέλω να ξέρω τι έγιναν.

Όσο για τα ναρκωτικά που τόσος λόγος γίνεται, αναρωτιέμαι πώς επιτρέπεται όλο αυτό το εμπόριο, χωρίς η αστυνομία να μπορεί να παρέμβει. Τι μόνωση παίζει στα αστυνομικά τμήματα, που οι κάτοικοι γνωρίζουν από τους πυροβολισμούς την ώρα της συναλλαγής και εκείνοι πετάνε αετό;

Ο θάνατος του παιδιού αυτού δυστυχώς κρίθηκε η κατάλληλη αφορμή για νέα ρατσιστικά ξεσπάσματα, χωρίς να επιτρέπει το παραμικρό ενδεχόμενο ουσιαστικής λύσης και προόδου. Ακούω αυτό που ρώτησε με στίχους η γκρουπάρα των εφηβικών μου χρόνων και ακόμη δεν έχω απάντηση: “Πες μου μαμά τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά/ που αν και γεννιούνται κανονικά/ δε μεγαλώνουν κανονικά/ δεν ονειρεύονται κανονικά/ ούτ’ ερωτεύονται κανονικά/ Πες μου μαμά αν πεθαίνουν κανονικά”. Γιατί τα παιδιά πεθαίνουν, είτε είναι “λευκά” είτε όχι “λευκά” και τότε είναι κόκκινα.