Από την πρώτη μέρα που ήρθα στην Αθήνα (σε χωριό μεγάλωσα μην τα ξαναλέω) δάγκωσα τη λαμαρίνα με το κέντρο της Αθήνας. Όχι τόσο με τους Λυκαβηττούς, τα Μοναστηράκια και τις Πλάκες, όσο με τα πιο σκληροπυρηνικά μέρη. Την γνήσια τσιμεντίλα. Πατήσια, Κυψέλη, ε καλά… και Εξάρχεια. Έτσι η μοίρα με έφερε στον κοσμοπολίτικο Άγιο Νικόλαο και σ’ ένα σπίτι στην ΑΧΑΡΝΩΝ. Όχι σε κάνα στενό, αλλά ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στην Αχαρνών!
Mε την γειτονιά όλα καλά, έλα που όμως η φασαρία απ’ τα αυτοκίνητα ήταν -και είναι- απάλευτη (αν ανοίξεις τα παντζούρια μου νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην Αττική Οδό και βγάζεις ψιλά για διόδια), γι’ αυτό και πήρα την απόφαση να μετακομίσω. Στα ίδια μέρη ωστόσο.
Ανακαινισμένα, επιπλωμένα και τιμή συζητήσιμη. #NOT
Κρίση έχουμε (κλισέ αλλά αυτήν έχουμε τι να την κάνουμε) και λεφτά δεν παίζουν τριγύρω. Ε, και; Αυτό δεν σταματάει σε καμία περίπτωση την πλειοψηφία των ιδιοκτητών να σε γλεντάει ασύστολα μπροστά στα μάτια σου. Αρχικά, δύο υποψήφια σπίτια που ‘χω επισκεφτεί -μέχρι στιγμής- δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Το πρώτο σπίτι, που λες, έγραφε “ανακαινισμένο”, αλλά το μπαλκόνι για να μην πέσει το ‘χε δέσει ο ιδιοκτήτης με σκοινί με το υπόλοιπο σπίτι. Ξηγημένος. Δεύτερον, έγραφε “επιπλωμένο”, αλλά μέσα δεν είχε ΤΙΠΟΤΑ, αν εξαιρέσεις την τίμια κουζινούλα. Ο ίδιος τα ‘ριξε σε κάτι Βούλγαρους (προηγούμενους νοικιαστές) που του τα σήκωσαν όλα, όταν έφυγαν απ’ το σπίτι. Ακόμα και το καπάκι της τουαλέτας. Και η αγγελία έγραφε “Τιμή συζητήσιμη”, αλλά όταν πήγα να παζαρέψω ο ιδιοκτήτης με διέκοψε «ήδη το δίνω πάρα πολύ φτηνά το σπίτι φίλε μου, δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο».
Δεύτερο σπίτι. Στην ίδια φάση. Κάτω σβησμένα τσιγάρα, μυρωδιά σε όλο το σπίτι και ξηλωμένες ντουλάπες. Οι ιδιοκτήτες, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, έριξαν τις ευθύνες στους τελευταίους νοικιαστές που ευθύνονταν για το χάλι του σπιτιού. «Εντάξει, έστω ο προηγούμενος νοικιάρης ήταν ο ‘Big Lebowski’, δεν μπορούσατε τουλάχιστον πριν έρθω να μαζέψετε τα αποτσίγαρα;», αναρωτήθηκα, όσο ο παππούλης με έκοβε από πάνω μέχρι κάτω λες και είμαι ο Πάμπλο Εσκομπάρ των Πατησίων.
Ημιυπόγεια σε τιμή ευκαιρίας…
Η εικόνα που ‘χουμε πλάσει οι περισσότεροι για τα ημιυπόγεια δεν είναι και η καλύτερη, αφού όπως και να ‘χει είναι ζόρικο το να μην βλέπεις ήλιο και το να ‘σαι κάτω απ’ τη γη. Επίσης, πιστεύουμε ότι τα ημιυπόγεια είναι πολύ φτηνά. Αλλά όχι. Οι τιμές στα ημιυπόγεια δεν διαφέρουν και πολύ απ’ αυτές του πρώτου ορόφου, του δευτέρου και πάει λέγοντας. Και εκτός αυτού, το χαρακτηρίζουν στις αγγελίες ως “υπερυψωμένο ισόγειο” για να διαβάσεις την αγγελία. Φωτογραφίες στην αγγελία δεν ΥΠΑΡΧΟΥΝ κι έτσι πρέπει να πας από ‘κει για να το δεις.
Όσοι από την άλλη βάζουν φωτογραφία στην αγγελία, κοτσάρουν μια ΦΩΤΟ καλλιτεχνική της πολυκατοικίας και άντε εσύ να καταλάβεις που στο διάλο βρίσκεται το “υπερυψωμένο ισόγειο”.
“Έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τα ψυγεία”
Στο διαμέρισμα που μένω τώρα (μέχρι να βρω το επόμενο σπίτι), οι προηγούμενοι νοικιαστές του ήταν Ρουμάνοι. Όχι μόνο δεν πήραν έπιπλα, όχι μόνο δεν διέλυσαν το σπίτι, αλλά φιλοτιμήθηκαν και μου άφησαν καναπέ, γραφείο και την ντουλάπα τους στην είσοδο.
Ωχ, μάλλον αυτοί δεν ήταν απ’ τους κακούς ΞΕΝΟΥΣ που βανδαλίζουν σπίτια, παίρνουν πλυντήρια και καναπέδες, πετάνε κάτω τα τσιγάρα τους και μας παίρνουν και τις δουλειές.
Και στην τελική, αν όντως σου κατέστρεψαν το σπίτι μπορείς απλά να προσαρμόσεις την αγγελία και να μην βάλεις λέξεις όπως “επιπλωμένο” και “ανακαινισμένο”. Γκέγκε; Δεν λέω, πιθανόν να υπάρχουν περιπτώσεις που τα σήκωσαν όλα και έφυγαν, όμως δεν γίνεται να το κάνουν όλοι αυτό.
4 χιλιόμετρα είναι απόσταση… δεν είναι πλησίον Μετρό!
Το να υποστηρίζεις ότι είναι πλησίον Μετρό ή Ηλεκτρικού, ενώ για να καταλήξεις εκεί πρέπει να πάρεις δύο λεωφορεία, ένα πλοίο και μια καμήλα για να διασχίσεις την έρημο, ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΠΛΗΣΙΟΝ. Πλησίον είναι τα 100μ. Άντε το πολύ τα 200μ.
Παρένθεση: Φαντάσου ότι την Δευτέρα θα δω σπίτι που ‘ναι πλησίον του σταθμού ‘Αττική’ και όταν το ‘βαλα στο google maps μου έβγαλε ένα χιλιόμετρο. Τέλεια. Δίπλα ακριβώς στον σταθμό… αν ήμουν Κενυάτης δρομέας ή ταχυδρόμος την δεκαετία του ’30.
Έτσι που λες έχει πάνω κάτω η κατάσταση. Το ψάξιμο είναι δύσκολο και όπως είναι λογικό με παρόμοια περιστατικά γίνεται γάμησέτα ζόρικο…
