Ειλικρινά τώρα. Αν είσαι ένας μετριοπαθής φίλαθλος, ένας άνθρωπος που βλέπει ποδόσφαιρο γιατί αγαπάει το άθλημα, υποστηρίζει μια ομάδα γιατί έτσι τον έπεισε ο πατέρας ή κάποιος θείος, πόσο πολύ καίγεσαι για το αν θα συνεχιστεί αυτή η παρωδία; Πόσο μπορεί να σε αφορά αν θα γίνουν οι αγώνες το επόμενο σαββατοκύριακο; Πόσο σε αφορά αν αδικείται η ομάδα σου ή αν αδικούνται οι υπόλοιποι προς όφελος της δικής σου; Νομίζω ότι ξέρω την απάντηση…

Για άλλη μία φορά σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα γίναμε μάρτυρες μερικών (όχι και τόσο) πρωτόγνωρων καταστάσεων με ιπτάμενες μπύρες να σκάνε σε κεφάλια και “υπεύθυνα” χείλη ομάδων να μιλούν για τον αντρισμό κάποιου που -τι μαλάκας θεέ μου- δεν ήθελε να σκοτωθεί από τους κάφρους της εξέδρας. Και σόρρυ αλλά όταν ένας άνθρωπος έχει φάει στη δουλειά του (δουλειά είναι) μια μπύρα στα μούτρα, η συζήτηση τελειώνει εκεί και δεν συνεχίζεται για να εξετάσουμε αν έκανε θέατρο. Και αν όντως έκανε θέατρο, πολύ καλά έκανε και το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν όσοι δέχονται αντικείμενα τόσα χρόνια σε Τούμπα, Λεωφόρο, Καραϊσκάκη, ΟΑΚΑ και οπουδήποτε αλλού. Μήπως και φιλοτιμηθεί κανένας και προσπαθήσει να σταματήσει αυτή την αηδία. 

Βλέποντας 50 λεπτά αγώνα και περίπου 150 λεπτά μανούρας χθες, γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα.

Γιατί παρακολουθούμε ακόμη το Ελληνικό ποδόσφαιρο;

Νομίζω ότι αρμόδιος να δώσει απάντηση σε αυτό θα ήταν κάποιος ψυχίατρος. Οι πραγματικές απαντήσεις θα μπορούσαν να κυμαίνονται από “ε αυτό το πρωτάθλημα έχουμε, τι να κάνουμε” μέχρι “έλα μωρή ομαδάρα σκίσε τους αλλόθρησκους, όλοι μας κυνηγάνε, μας πολεμάει το σύστημα, μπλα μπλα μπλα”. Σε μια κανονική χώρα κανένας δεν θα ασχολούταν με αυτό το ποδόσφαιρο εκτός αν ήταν δημοσιογράφος, πρόεδρος, παίκτης ή προπονητής κάποιας ομάδας. Αν δεν έχεις άμεσο συμφέρον, δεν υπάρχει καμία λογική πίσω από την παρακολούθηση της Ελληνικής Superleague. Ναι κι εγώ το παρακαλουθώ, ναι κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Ίσως είναι μία μορφή βίτσιου…

Γιατί υπάρχει Ελληνικό εππαγελματικό ποδόσφαιρο;

Αυτή είναι μια ερώτηση λίγο περίεργη. Γιατί η απάντηση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Η λογική λέει ότι υπάρχει επειδή μάλλον κάποιοι εργάζονται σε όλη αυτή τη βιομηχανία. Τώρα βέβαια το αν και πότε πληρώνονται είναι ένα άλλο μεγάλο και μάλλον πονεμένο θέμα. Αν το καλοσκεφτούμε, γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί υπάρχει επαγγελματικό ποδόσφαιρο στη χώρα μας, απλά άλλοι επιλέγουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα και άλλοι κλείνουμε τα μάτια για να τη φανταστούμε. Το ποδόσφαιρο είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να παίρνουν δημοσιότητα κάποιοι επιχειρηματίες που μέχρι να εμπλακούν στην ομάδα που επιλέγουν είναι γνωστοί μόνο στους επιχειρηματικούς κύκλους. Αγοράζουν μια ομαδάρα, έχουν ετοιμοπόλεμο οπαδικό στρατό που ταυτίζει το πρόσωπο του προέδρου που τα χώνει με την ίδια την ομάδα και μετά παίζουν μπαλάρα είτε επιχειρηματικά είτε πολιτικά με πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες. Θες παραδείγματα; Περιττό.

Θα σου λείψει αν σταματήσει να υπάρχει;

Όχι δεν είμαι διχασμένη προσωπικότητα, αλλά ναι θα μου λείψει. Δεν υπάρχει λογική, το είπαμε και νωρίτερα. Κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά ναι θα μου λείψει το ομολογώ και σχεδόν νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Ίσως είναι οι αναμνήσεις, εκείνες οι καλές αναμνήσεις του ποδοσφαίρου της αλάνας που σε τσιγκλάνε και σου λένε ότι δεν μπορεί ρε διάολε, κάτι θα αλλάξει θα δεις, δεν θα είμαστε μια ζωή μπανανία. Ξέρεις ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ, αλλά ελπίζεις. Για κάποιο λόγο…

Τι θα συμβεί αν σταματήσει να υπάρχει;

Διαδηλώσεις, γκρίνια, επεισόδια, κόσμος στους δρόμους να εξεγείρεται. Νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι αυτή θα είναι η εικόνα. Οι οπαδικοί στρατοί θα βγουν στη γύρα να προστατεύσουν στην ουσία τα συμφέροντα του προεδράρα που τα χώνει. Γιατί μόνο αυτοί θα βγουν χαμένοι. Προφανώς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο γιατί το πολιτικό κόστος είναι τεράστιο και κανείς δεν προτίθεται να το αναλάβει, αλλά αν το πρωτάθλημα μας γινόταν ερασιτεχνικό, οι οπαδοί δεν θα αγαπούσαν τις ομάδες τους; Αφού αυτοί αγαπούν τη φανέλα, δεν αγαπούν πρόσωπα, τι σημασία έχει αν τη φανέλα την φοράει ένας ακριβοπληρωμένος επαγγελματίας ή ένας μεροκαματιάρης ντελιβεράς; Σόρυ, αλλά η κατάσταση είναι πλέον στα άκρα και μόνο ένα ακραίο μέτρο όπως αυτό θα έδινε πραγματική λύση.

Μάλλον είμαστε για να το κλείνουμε το μαγαζάκι…