Την πρώτη φορά που ερωτεύτηκα νόμιζα στα αλήθεια ότι θα πεθάνω. Έβλεπα το άσπρο φως μεταξύ δακρύων και πολλών θερμίδων που έπαιρνα χωρίς να μασάω. Με πεταλούδες που έγιναν κάμπιες στο στομάχι και αρρυθμίες που ξεφτιλίζουν και μαθηματικό, πορεύτηκα στον πόλεμο της αγάπης που έχασα πανηγυρικά. Ο τύπος με το αρχαιοελληνικό όνομα, μου έγδαρε την καρδούλα μου σαν χρυσόμαλλο δέρας και 6 χρόνια μετά αλήθεια σας λέω, τον θυμάμαι και χαμογελάω.
Καθώς πίνω καφέ με τον αγαπημένο μου Λευτέρη, μου πιάνει τα χέρια στη ζεστή χούφτα του και μου λέει ότι νιώθει κάμπιες στο στομάχι του που παλεύουν να γίνουν πεταλούδες. Κακομοίρης, είναι ακόμα στο πρώτο στάδιο της μεταμόρφωσης του έρωτα. “Η καρδιά μου χάνει το μέτρημα Χρύσα μέχρι να φανεί ο Ιάσων” μου λέει και είμαι σίγουρη πλέον ότι για έναν Ιάσονα γίνονται όλα.
Άνθρωποι μπροστά στον έρωτα και την αγάπη! Έρμαια των ζωυφίων στο στομάχι τους, με μια καρδιά να χορεύει τέκνο. Στέκομαι μαζί με τον Λευτέρη στην Άνοιξη που τελειώνει. Θυμόμαστε τους άντρες που ερωτευτήκαμε όταν ελευθερωθήκαμε. Μου λέει ότι η αγάπη χρειάζεται μια καρδιά να χτυπά, δυο χέρια να αγκαλιάζουν και ένα ζευγάρι μάτια να μαλακώνουν τη ψυχή. Μου εξηγεί ότι η αγάπη είναι γένος θηλυκού, ο έρωτας αρσενικού και ότι το νόημα κρύβεται σε αυτό το μείγμα.
Αν θεωρείς ότι υπάρχει διαφορά στο πως μπορεί να γουστάρω εγώ και πώς εκείνος τον Ιάσονα, είναι γιατί μάλλον η ζωή σου είναι ένα σώμα γεμάτο κόκκινες γραμμές, που αιμορραγούν μέσα σου. Είναι γιατί όταν ήσουν μικρός η μαμά σου δεν θα σε αγαπούσε αν δεν έτρωγες το φαγητό σου δίνοντας σε στον κακό μαύρο. Γιατί αν έχεις πρόβλημα με δυο ερωτευμένα αγόρια, σίγουρα έχεις και με τους μαύρους. Μάλλον στην εφηβεία σου αν δεν έβγαινες πρώτος στο τρέξιμο, δεν θα σου έπαιρνε ποδήλατο ο πατέρας σου. Θα ήσουν σαν τον κοντόχοντρο γιό της κυρίας Μαίρης που δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα. Γιατί αν έχεις πρόβλημα με δυο ερωτευμένα αγόρια και τους μαύρους, σίγουρα θα έχεις και με τους σωματικά αταίριαστους με εσένα. Στοιχηματίζω ότι κάπου στο τέλος του σχολείου, σε κορόιδεψαν οι φίλοι σου που έκλαιγες για την Ελένη. Σου είπαν ότι κάνεις σαν κορίτσι και δεν ξανάκλαψες. Τώρα που μεγάλωσες ξέρεις ότι αν έχεις πρόβλημα με δυο ερωτευμένα αγόρια, τους μαύρους, τους κοντούς και τους χοντρούς τότε θα έχεις και με τα κορίτσια. Και αφού έχεις πρόβλημα με τα κορίτσια, τι σε πειράζουν τα αγόρια που δεν έχουν πρόβλημα μεταξύ τους;
Δεν ξέρω πόσες φορές έχω κάνει τη μάνα μου περήφανη, ξέρω όμως ότι εκείνη με έκανε να ψηλώσω 10 πόντους 2 μήνες πριν στο Βερολίνο. Εκεί, που κορίτσια φιλάνε άλλα κορίτσια στα δόντια περιμένοντας το φανάρι και αγόρια κρατιόνται από το χέρι και τρέχουν να προλάβουν το μετρό. Την κοίταξα τη μάνα μου, όσο αχρωμάτιστα μπορούσα. Ήθελα να ξεδιπλώσει αφιλτράριστα τη σκέψη της. Μου χαμογέλασε και μου είπε: “Να βρίσκουν οι άνθρωποι, ανθρώπους να αγαπάνε”. Την αγκάλιασα τη μάνα μου. Τη γυναίκα που μεγάλωσε μέσα σε παπάδες και το φόβο του Θεού και της κοινωνίας και που κατάφερε να βρει το νόημα στην ελευθερία.
Είχα σκεφτεί να γράψω για τα κλισέ που κατά καιρούς έχω πέσει στην παγίδα να διαπραγματευτώ όπως: “Δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να μη με ενοχλεί”, “Και εγώ έχω φίλους γκέι αλλά…”, “Εντάξει να θέλουν να παντρευτούν, αλλά όχι και να υιοθετήσουν”. ΜΩΡΕ ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ; Υποθέτω ότι ήμασταν από πάντα νταβατζίδες στις ζωές άλλων και βάση του δικού μας φυσιολογικού, αποφαινόμασταν αν κάτι είναι επιτρεπτό ή όχι στην κοινωνία μας. Τόσο πολύ το έχουμε καβαλήσει. Από την άλλη και μετά από πολύ σκέψη έχω καταλήξει ότι το ζόρι με το ποιον κοιμάται ο καθένας το τραβάμε γιατί δεν κοιμόμαστε καλά με αυτούς που επιλέγουμε δίπλα μας. Άνθρωπος που γουστάρει τη ζωή του, δεν τραβάει ζόρια με αυτή των άλλων.
Σε κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς και κανείς δεν ξέρει πότε θα έρθει η ώρα να περισσεύει. Έχουμε πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό μας, χωρίς τις σωστές προϋποθέσεις. Έχω γράψει πολλές φορές για έρευνες και επιστημονικά στοιχεία που στοιχειοθετούν την ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας αν και στα αλήθεια για εμένα δεν έχουν κανένα νόημα. Το μόνο νόημα είναι η ευτυχία, η ελευθερία και η σωματική ευχαρίστηση. Και αν είναι θέμα αισθητικής ένα γκέι ζευγάρι για εσένα, για εμένα είναι άλλη μια ήττα του είδους μας.
Κάποτε, ένα ζευγάρι ανδρών άρχισε τη γνωριμία τους βγαίνοντας ραντεβού στη θάλασσα. Εκεί, έτρωγαν κυδώνια με ουζάκι για χρόνια. Ο ένας τα λάτρευε και ο άλλος του τα παρήγγελλε με μεγάλη λαχτάρα. Κάποια στιγμή ο δεύτερος του είπε ότι δεν θέλει να παίρνουν πλέον κυδώνια. “Μα γιατί; Αφού πάντα μας άρεσε να τρώμε κυδώνια παρέα”. “Ποτέ δεν μου άρεσαν. Τα έπαιρνα για τη χαρά στο βλέμμα σου”. Τότε ο πρώτος κατάλαβε ότι ο έρωτας χάθηκε και ήρθε η παντοτινή αγάπη…
