Πίνω ουίσκι. Μου αρέσει πάρα πολύ, είμαι τεράστιος γνώστης των ποικιλιών και των διαφορετικών γεύσεων που παίζουν εκεί έξω, έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό για να δοκιμάσω νέα ουίσκι και γενικά ενημερώνομαι πολύ για το ουίσκι. Έχω ξεχωριστό ποτήρι για κάθε τύπο ουίσκι, έχω ειδικό μηχάνημα για να φτιάχνει τον πάγο στο ιδανικό μέγεθος έτσι ώστε να μην αλλοιώνει τη γεύση του. Μαζευόμαστε μια στο τόσο με τους φίλους μου, πίνουμε κανένα ποτηράκι και χαλαρώνουμε όσο αφηνόμαστε στη μαγεία των αρωμάτων που μας προσφέρει το εκάστοτε ουίσκι.
Είμαι ένας συνηθισμένος και κοινωνικά αποδεκτός άνθρωπος. Κανένας δεν ανακατεύεται στο πώς επιλέγω να περνάω καλά.
Επίσης καπνίζω αρκετά. Έχω περάσει από διάφορες μάρκες κατά καιρούς αλλά έχω καταλήξει σε καπνό camel. Πότε πότε κάνω κανένα πούρο που είναι πιο βαρύ και ταιριάζει και με κάποια από τα ουίσκι που μου αρέσουν. Γενικά το κάπνισμα είναι από εκείνες τις συνήθειες που δεν θα μπορούσα ποτέ να σταματήσω και δεν βρίσκω και τον λόγο να το κάνω. Υπάρχει ρε καλύτερο πράγμα από το πρωινό τσιγάρο με τον καφέ; Δεν είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας το τσιγάρο μετά το φαγητό; Δεν συζητάω καν για το τσιγάρο μετά το σεξ…
Είμαι ένας συνηθισμένος και κοινωνικά αποδεκτός άνθρωπος. Κανένας δεν ανακατεύεται στο πώς επιλέγω να περνάω καλά.
Α, ναι ξέχασα να αναφέρω και κάτι άλλο. Καμιά φορά κάνω και κανένα μπάφο. Πρώτη φορά δοκίμασα στον στρατό και δεν κατάλαβα τίποτα οπότε δεν έβρισκα καμία χρησιμότητα. Μετά τον στρατό είχα τρομερό πρόβλημα με τον ύπνο και κοιμόμουν το πολύ 2 ώρες την ημέρα. Η ζωή μου ήταν συγκλονιστικά δύσκολη αφού έμοιαζα με τον Τζακ στο Fight Club (και δυστυχώς δεν έγινα ποτέ Τάιλερ). Ένας από τους δεκάδες γιατρούς που τριγύρισα προσπαθώντας να κοιμηθώ μου είπε να δοκιμάσω να πιω κανένα τσιγαράκι μήπως και χαλαρώσω. Όπερ και εγένετο. Κοιμήθηκα σαν αρκούδα σε χειμερία νάρκη από την πρώτη φορά. Και όποτε ένιωθα ότι δεν θα τα καταφέρω, έκανα ένα τσιγαράκι και κοιμόμουν σαν πουλάκι. Όλο και πιο αραία, ώσπου σήμερα κοιμάμαι και δεν το έχω καμία ανάγκη. Μια στο τόσο κάνω κανένα τσιγαράκι πάντως γιατί απλά μου αρέσει.
Είμαι ένας εν δυνάμει εγκληματίας με αρκετά χρονάκια στην πλάτη και κοινωνικά στιγματισμένος.
Στο πολύ κοντινό, οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχουν δύο άνθρωποι που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας. Ο ένας είναι σε καροτσάκι, ο άλλος ενδέχεται να είναι σε λίγο ή σε πολύ καιρό, κανένας δεν μπορεί να ξέρει. Και οι δύο έχουν τακτικά σπασμούς και πολλά ακόμη προβλήματα. Όντας άνθρωποι που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο έχουν δει διάφορα ντοκιμαντέρ και έχουν διαβάσει δεκάδες έρευνες για τη χρησιμότητα της τετραϋδροκανναβινόλης στην πάθησή τους. Θα ήθελαν πολύ να δοκιμάσουν και αυτό το είδος αγωγής μετα από αμέτρητες άλλες που έχουν επιχειρήσει. Μπορεί να τους βοηθήσει, μπορεί και όχι. Το ελληνικό κράτος τους το απαγορεύει.
Είναι δύο άνθρωποι που είτε δεν θα μάθουν ποτέ αν η κάνναβη θα τους βοηθούσε στην ασθένειά τους, είτε θα μάθουν με κίνδυνο να μπουν κι εκείνοι φυλακή.
Ένας καημένος στα Χανιά (και μερικοί άλλοι στην υπόλοιπη Ελλάδα), θέλησε να ανοίξει μια επιχείρηση με υφασμάτινα προϊόντα που όμως είναι φτιαγμένα από το βοτάνι του διαβόλου αυτό που παίρνουν οι μαστούρηδες. Τσάντες, μπλούζες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φτιαχτεί από κάνναβη, υπήρχε σε αυτό το μαγαζί. Ένα κατάστημα που είχε πάρει άδεια από το κράτος για να λειτουργεί, ένα κατάστημα που είχε προϊόντα την παρασκευή των οποίων επιδοτεί η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο καημένος συνελήφθη “για συγκαλυμμένη ή έντεχνη διαφήμιση χρήσης ναρκωτικών και προσκαλούσε σε παράνομη χρήση τους”. Μια μικρή λεπτομέρεια είναι ότι αυτού του τύπου η κάνναβη ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΣΚΟΠΟ.
Είναι ένας ακόμη έμπορος ναρκωτικών που διαφθείρει.
Δεν υπάρχει καν λόγος να συζητάμε για το αν θα έπρεπε η κάνναβη να είναι ελεύθερη. Είναι τόσο αυτονόητο εφόσον είναι ελεύθερο το αλκοόλ και το τσιγάρο. Είναι τόσο αυτονόητο όταν έχει ποινικοποιηθεί ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΦΥΤΟ. Ποινικοποιήσαμε ένα φυτό. Και το αστείο είναι ότι πολλές φορές φυτρώνει μόνο του. Όπως στις Σέρρες όπου ένας τύπος που του έλαχε να φυτρώνει μόνο του στα χωράφια του, την περνάει στο κρατητήριο κάθε τόσο και περιμένει τους γεωπόνους να τον βγάλουν.
Νισάφι πια.
