Ρε φίλε, γιατί οδηγάνε τόσο σάπια στην Επαρχία;

Πρώτη φορά έπιασα τιμόνι στο γυμνάσιο. Mε τον Στρατή (πατέρα μου) συνοδηγό, βέβαια, και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που στο σχολείο φλώρο με ανέβαζαν, μαμάκια με κατέβαζαν. Λογικό, αν αναλογιστείς ότι οι περισσότεροι συμμαθητές έσκαγαν στο γυμνάσιο (για το λύκειο ούτε λόγος) με το αγροτικό του πατέρα τους ή το οικογενειακό αυτοκίνητο. Το πάρκαραν απ’ έξω. Το κλείδωναν και έμπαιναν σένιοι για μάθημα. Οι μπάτσοι πουθενά. Ο γυμνασιάρχης κατέβαζε κάνα καντήλι και μέχρι εκεί. Το μάθημα είχε ήδη ξεκινήσει.

Παρένθεση: Τα 3/4 είχαν είτε ‘μαμά’ μηχανάκι, είτε κάνα παλιό ταφάκι, είτε την Hiluxάρα την διπλοκάμπινη. Το υπόλοιπο 1/4 απλά είμασταν τα σπασικλάκια (αν και τρίτη λυκείου είχα σκάσει πολλές φορές με αυτοκίνητο στο σχολείο χωρίς δίπλωμα!)

Οδήγηση στην επαρχία λοιπόν…

Εδώ, που λες, δεν εφαρμόζονται καθόλου οι κώδικες οδικής κυκλοφορίας.

Εδώ, ο πιτσιρικάς μαθαίνει από τον πατέρα του να βάζει μαξιλάρι στη θέση του οδηγού για να βλέπει πιο καλά στον δρόμο.

Εδώ, βάζει παράνομες κόντρες σε τρισάθλιους δρόμους με λακκούβες.

Κι εδώ μαθαίνει απ’ έξω τους παράδρομους για να μην του κόψουν κάνα πρόστιμο οι μπάτσοι.

Και μεταξύ μας τώρα, όταν έχεις αστυνομικό τμήμα σε 35 -και βάλε- χιλιόμετρα απόσταση, είναι εύλογο να αδιαφορείς για την όποια επίπληξη της αστυνομίας.

Και τι να φταίει άραγε;

Ε, για όλα αυτά, λοιπόν, μάλλον ευθύνεται το τρίπτυχο ‘Οικογένεια-Σχολείο-Αστυνομία’.

Η κάκιστη παιδεία που ξεκινάει απ’ το σπίτι και απ’ τους γονείς που πετάνε με άνεση τα κλειδιά στον πιτσιρικά “να μάθει να οδηγάει ο μικρός να μας κάνει και καμιά εξυπηρέτηση”. Έπειτα, έρχεται η αδιαφορία των καθηγητών και του σχολείου “έλα με το αυτοκίνητο, αλλά όχι όταν έχω εφημερία”, τα λόγια μιας καθηγήτριάς μου που πάντα θα θυμάμαι. Και τέλος, δένει το γλυκό με το δημοσιοϋπαλληλίκι της αστυνομίας.

Γιατί εκεί που μεγάλωσα -εντάξει δεν μεγάλωσα και στην Βαλτιμόρη, αλλά υπάρχει thug ζωή- τα ‘παπάκια’ δεν τα σταματάει για έλεγχο κανείς. Γιατί; Επειδή η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ στο τμήμα το μόνο έργο που επιτελεί καθημερινά είναι να βγάζει ταυτότητες και να τσεκάρει την χαρτούρα. Μέχρι εκεί… Άντε και να την λέει σε κανέναν που ‘χει τριπλοπαρκάρει.

Κι έτσι ο μικρός, έχοντας πάρει το ΟΚ απ’ την οικογένεια, το σχολείο και την αστυνομία και έχοντας δει και καμιά δεκαριά ‘Fast and furious’ ταυτόχρονα, θεωρεί πως έχει αποκτήσει ισάξια εμπειρία με τον πατέρα του. Χωρίς να γνωρίζει τα σήματα και χωρίς να έχει ιδέα για τα όρια ταχύτητας.

Τώρα θα μου πεις “μα καλά έχεις δει πώς οδηγούν στην Αθήνα;”. Εννοείται πως έχω δει, αλλά εδώ μιλάμε για παιδιά γυμνασίου που κάνουν κάμποσα χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο. Με το πόδι καρφωμένο στο γκάζι, τη ζώνη ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού τους και τα ηχεία στη διαπασών με τραγούδια που μιλάνε για τέρμα τα γκάζια, τσιγάρο στο αριστερό χέρι και γκόμενα στο δεξί.

Έχουμε τρέξει στα χειρουργεία για φίλους, έχουμε ακούσει τα αδιανόητα μαντάτα για παιδιά -συμμαθητές ρε πούστη μου- που έφυγαν άδικα απ’ τη ζωή και όλα αυτά επειδή στην επαρχία οι γονείς βιάζονται να κάνουν τα παιδιά τους άντρες!

Και σ’ άλλες χώρες, όπως είναι και οι ΗΠΑ, πολλά παιδιά οδηγούν απ’ τα 16, ωστόσο, και έχουν κάνει και μαθήματα οδήγησης και έχουν δώσει κι ένα ρημαδοδιαγώνισμα για τα σήματα.

Γιατί στην τιμημένη επαρχία όταν έρθει η ενηλικίωση και το παιδί πάει για το δίπλωμα, θα κοπεί 9 φορές στα σήματα. Ενώ μόλις βγει στην αίθουσα θα πει “ρε τον μαλάκα, δεν ξέρει ότι οδηγάω πέντε χρόνια τώρα; Tι με κόβει;”.

Επομένως, όπως έγραψε και η Λύκου πριν λίγες μέρες, δεν φταίνε μόνο τα πλουσιόπαιδα με τις Πόρσε που γκαζώνουν και βάζουν σε κίνδυνο όλους μας, αλλά φταίνε και όλοι αυτοί με τα κωλοφτιαγμένα Σάξο, τα κακοπειραγμένα μηχανάκια και ούτω καθ’ εξής. Έτσι τους τα μάθανε, έτσι τους την βιδώνει στον δρόμο και τερματίζουν τα κοντέρ.