Σαν γραμμή του Provocateur έχει αποφασιστεί να βαράμε μπουνιές στους τοίχους από τα νεύρα μας και να βρίζουμε κάθε αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά μας, εκτονώνοντας κάπως έτσι την ένταση μας για κάποια αγόρια και κορίτσια της φάπας. Με τον τρόπο αυτό σκεφτήκαμε ότι μπορεί να ματώσουμε τα χέρια μας, αλλά δεν θα δώσουμε την παραμικρή δημοσιότητα σε αυτές τις μαυροφορεμένες κοτάρες.
Χθες, Τρίτη 14 Φλεβάρη, επρόκειτο να ξεκινήσει η υπόθεση για την επίθεση Χρυσαυγιτών στο στέκι “Αντίπνοια” στα Πετράλωνα, το 2008. Σπάω το εμπάργκο λοιπόν και πάμε να μετρήσουμε το αντριλίκι κάποιων που με το έτσι θέλω πουλάν φθηνό νταβατζιλίκι, σε δικαιοσύνη και αστυνομία που τους ανέχονται.
Πρησμένοι από αναβολικά, προσπαθούν να χωρέσουν σε κακόγουστες μπλούζες με στάμπες που ισχυρίζονται ότι είναι μαίανδροι και που ανάθεμα αν ξέρουν τι είναι αυτό. Με τη φορεσιά αυτήν παρτάρουν σε πάρτυ μασκέ, χορεύοντας DAB με ναζιστικές φιγούρες. Στο ίδιο πάρτυ, χωρίς λόγο και αιτία αρχίζουν τα “Τούρκοι Μογγόλοι Δολοφόνοι” και γελάει ο κόσμος. Με το μογγόλοι! Επιστρατεύουν και τη γνωστή επιτυχία “Η Αφρική για τους πιθήκους, η Ευρώπη για τους λευκούς / Βάλτε τους πιθήκους σε ένα πλοίο και στείλτε τους να πνιγούν” και νιώθουν φοβερά αναμμένοι μέσα στα μποξεράκια τους.
Είστε τόσο λίγοι. Τόσο μικροί. Τόσο αλήτες! Όσους και αν κλειδώσατε από έξω βρίζοντας τις μάνες τους και υψώνοντας το μεσαίο σας δάχτυλο, το βλέμμα της ήταν εκεί. Να σας θυμίζει φασίστες, πως η ελευθερία γαντζώνεται στα σπλάχνα σας και τα ξεσκίζει. Αυτό είναι για εσάς η Μάγδα Φύσσα!
“Που είναι ο Παύλος σου τώρα;”
Κάποτε οι χίτες ρωτούσαν “πού είναι η μάνα σου, μωρή”. Σήμερα, τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα ενός μεταλλαγμένου ανθρώπου, που δεν του πρέπει αγκαλιά μάνας. Δεν του πρέπει νερό και τροφή, γυναίκα να πλαγιάσει. Που μεγάλωσε σε λάκκο με φίδια, δηλητηριάζοντας κάθε του αρτηρία. Δεν σε λυπάμαι φασιστάκο γιατί ξέχασες να βουλώσεις το στόμα σου με ντροπή, γιατί δεν εμπόδισες τα ξερατά σου να λερώσουν τη ζωή μας. Και καλά κάνεις! Όταν έχεις κάποιους ποζεροπουθενάδες δημοσιογράφους να σου κάνουν ξεδιάντροπες πλάτες, φορώντας all star για την αλητεία και κακόγουστες γραβάτες για την χιπστεριά, καλά κάνεις. Αφού μπορεί ο κύριος Μπογδάνος να βγαίνει και να χαρακτηρίζει τη γυναίκα αυτή “λυτή”, επειδή πέταξε ένα μπουκάλι με νερό στον σφαγέα του γιού της, μπορείς και εσύ. Μην ανησυχείτε Μπογδάνε και η δική σας κυριαρχία φτάνει στο τέλος της. Θα αφοσιωθείτε μια και καλή στην ποίηση, που τόσο δεν σας χρειάζεται…
Μάθετε λοιπόν φασιστάκια ότι ο Παύλος Φύσσας είναι παντού! Δολοφονήθηκε και επέστρεψε στα σπλάχνα της μάνας του. Είναι η δύναμη της να ξυπνάει το πρωί και να στέκεται απέναντι σας, που φυτρώσατε σε ένα κόσμο και δεν θα ηρεμίσετε αν δεν τον μολύνετε. Απέναντι σε όλους αυτούς που επειδή δεν μπορούν να σηκώσουν φωνή στην πεθερά τους γιατί θα φάνε τον μπλάστρι στο χοντρό τους σβέρκο, νιώθουν ανδρείκελα κυκλοφορώντας με τα στειλιάρια και τα στιλέτα τους. Δεν είστε άνθρωποι, δεν σας λογαριάζουμε σαν τέτοιους.
Τον ζηλεύετε τον Παύλο! Δεν μπορείτε να διανοηθείτε, πως με τα λόγια του σας κερδίζει ακόμη και κάτω από το χώμα. Δεν μπορείτε να συλλάβετε την αγάπη και τον πόνο των γονιών του, γιατί ποτέ δεν τη νιώσατε. Κανένας άνθρωπος που αγκαλιάστηκε και χαϊδεύτηκε, δεν έφτασε στα χάλια σας. Τον ζηλεύετε που έμεινε πιο μάγκας από όλους σας μαζί, φοβάστε ότι σας περιμένει τραγουδώντας σε κάποια γωνία.
Βρίζετε τη ζωή, που καταδικάσατε σε θάνατο χωρίς κανένα κόστος, παραβιάζοντας συνεχώς κάθε άρθρο και υποσημείωση του αντιρατσιστικού νόμου. Όσο εσείς μπαινοβγαίνετε στη Βουλή φουσκώνοντας τα πορτοφόλια σας και τα μυαλά κάθε αμόρφωτου ηλίθιου, εκείνη ανάβει καντήλια και καίει λιβάνια. Και σας καίει φασίστες! Κάθε βλέμμα της, κάθε κραυγή της, σας θυμίζει την αδυναμία σας να υπάρχετε σε αυτόν τον πλανήτη με υγιή τρόπο.
Ο Παναγιώτης και η Μάγδα Φύσσα, είναι κάθε φόβος σας και είμαστε δίπλα τους, απέναντι σας! Διάβασα καταπληκτικά άρθρα και ποιήματα για το βαθύ πένθος τους, που ανατρίχιασαν όλο μου το κορμί. Εγώ σας αφήνω με τις πενιές του Μπιθικώτση που πάνε κάπως έτσι: “Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες
και περπατώ στα ξένα, είναι το σπίτι ορφανό, αβάσταχτο το δειλινό και τα βουνά κλαμένα. Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή“.
