Το καλοκαίρι που μας πέρασε, το αεροπλάνο με πήρε και με σήκωσε πάνω από την Πολωνία. Με προσγείωσε στην Κρακοβία και από εκεί με λεωφορείο βρέθηκα στο Άουσβιτς. Εκεί που δεν υπήρξε ούτε θεός ούτε ο άνθρωπος, εκεί που η ανθρωπότητα προσκύνησε το παράλογο και έφτυσε τη χυδαιότητα, αφού την έπνιξε στο αίμα. Απύθμενο το αρχείο με τις φωτογραφίες εκείνου του ταξιδιού, να μου θυμίζουν πως η πανέμορφη γεμάτη άλογα, λουλούδια και ζεστά καφέ πλατεία της Κρακοβίας, απέχει λίγες μόνο ώρες από εκεί που οι άνθρωποι έκλειναν τα παράθυρα, να μην ποτίσουν τα χαλιά και οι κουβέρτες τους, τη μυρωδιά των καμένων μαλλιών, της καμένης σάρκας.
 
Με αφορμή την τελευταία δουλειά του Ισραηλινού κωμικού και συγγραφέα Shahak Shapira, Yolocaust, ανέσυρα το συναίσθημα της ασφυξίας που είχα εκείνες τις μέρες του Αυγούστου. Τότε, που στάθηκα μπροστά σε φούρνους που έψηναν κόκκαλα με κρούστα σάρκας. Σκέφτηκα εκείνο το μούδιασμα στην ραχοκοκαλιά, όταν από τα ακουστικά η ξεναγός μας ενημέρωσε ότι βρισκόμασταν στον θάλαμο αερίων. Τα πόδια μου πατούσαν εκεί που σώματα παιδιών πέθαιναν. Το σώμα μου ορθώνεται ανάμεσα στον θρήνο, στην κύκνεια κραυγή.

*Μετακίνησε δεξιά- αριστερά το βελάκι

Κοιτώ τις φωτογραφίες του καλλιτέχνη από το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο. Διάλεξε από Facebook, Instagram, Tinder και Grindr κορίτσια που ποζάρουν εντελώς όμορφα με το μπαστουνοσέλφι ανάμεσα στο minimal μνημείο, καθώς και κεφάτα αγόρια που πηδούν από την μια πλάκα στην άλλη, με τα μοδάτα σκουφιά τους. Δεν έλειψαν βέβαια και οι ασκήσεις γιόγκα, καθώς και κάποια περίτεχνα ζογκλερικά. Όλους μαζί, τους έκανε ένα ταξίδι στο χρόνο, τους γνώρισε σε περίπτωση που δεν ήξεραν, τον λόγο ύπαρξης αυτού του μνημείου.

Yolo+ Holocaust = Yolocaust!

Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα σε αυτό που νιώθω και στον συνήγορο του διαβόλου που μου πιπιλάει το μυαλό σε κάθε ευκαιρία. Ένα μνημείο μου λέει είναι, δεν είναι τάφοι. Τα παιδιά αυτά, ζουν σε μια εποχή που δεν καίγονται πια ζωντανοί οι άνθρωποι (!). Δεν υπάρχει ενοχή από την πλευρά τους, ούτε ευθύνη για το πώς η Γερμανία αποφάσισε να κατακρεουργήσει κομμάτι της ιστορίας της. Δεν είναι νεκροταφείο, δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα. Μπορείς να λιάζεσαι πάνω σε αυτές τις πλάκες, να κάνεις τα ψώνια σου από τους μικροπωλητές γύρω από το μνημείο. Είναι ένα σημείο συνάντησης, μια αρκετά καλαίσθητη και εντυπωσιακή κατασκευή, που σίγουρα μπορεί να συγκεντρώσει και πολλά likes στα social media.

Ξέρεις όμως κάτι συνήγορε; Για εμένα που το Ολοκαύτωμα δεν συγκρίνεται με καμία άλλη τραγωδία στην παλιά και σύγχρονη ιστορία, αυτό δεν είναι ένα ακόμη ένα μνημείο. Δεν είναι ένα από εκείνα τα αγάλματα, τα χτίσματα ή ό,τι άλλο που είναι εκεί για να κάνουν περήφανο το κάθε έθνος. Για εμένα είναι μια ηθική πυξίδα, ένας τόπος που μάχεται να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη. Στέκεται εκεί, περιμένοντας να διδάξει και όχι να διασκεδάσει. Ελπίζει ότι είναι το τελευταίο μνημείο σφαγής, τρέμει που ίσως τελικά και να μην είναι.

Ένιωσα πίεση με το έργο που έφτιαξε ο καλλιτέχνης αυτός. Δεν ξέρω αν συμφωνώ με τη δημοσίευση των προσώπων, παρόλο που αν κάποιος από τους πρωταγωνιστές το ζητήσει, η φωτογραφία του θα κατέβει. Αυτός είναι ένας σημαντικό συμβιβασμός όπως λέει εκείνος.

“Περίπου 10.000 άνθρωποι επισκέπτονται καθημερινά το συγκεκριμένο Μνημείο. Πολλοί από αυτούς βγάζουν αστείες φωτογραφίες, χοροπηδούν και κάνουν skate ή ποδήλατο πάνω από τους 2.711 πέτρινους πλίνθους που απλώνονται σε 19.000 τ.μ. Για πολλούς οι γκρίζες στήλες συμβολίζουν τις ταφόπλακες 6 εκατομμυρίων Εβραίων, που δολοφονήθηκαν και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους. Για άλλους είναι η γκρίζα στάχτη, είναι μια αναφορά στο κάψιμο τους μέχρι θανάτου στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων”.

Το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο, το Άουσβιτς, το Νταχάου και όλα εκείνα τα μέρη ανά τον κόσμο που σταυρώθηκε ο άνθρωπος, είναι κάτι παραπάνω από ιερό. Είναι μνήμη, είναι ιστορία, είναι το παρελθόν που κυοφορεί το μέλλον και απειλεί να το γεννήσει πνιγμένο στον ομφάλιο λώρο του.