Αυτή η ποζεριά που ποστάρει ο καθένας στα social media πόση ώρα έτρεξε/περπάτησε/έκανε ποδήλατο, πόσες θερμίδες έκαψε και γενικότερα πόσο κοντά στον ακαριαίο θάνατο τον έφεραν οι ανεβασμένοι σφυγμοί του, εμένα μ’ αρέσει.

Και δεν μ’ αρέσει απλά, τη λατρεύω.

Και θα σου δώσω τους τρεις λόγους για τους οποίους λατρεύω την ποζεριά του να ποστάρεις τα αποτελέσματα ενός fitness tracker.

1ος λόγος
Σε εμπνέει να ξεκινήσεις γυμναστική, ΝΑ ΞΕΚΟΥΝΗΘΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
Αυτές οι δημοσιεύσεις σε  με τον πιο απλό και άμεσο τρόπο. Γιατί δηλαδή να θες να βλέπεις τις επιδόσεις άγνωστων ανθρώπων, οι οποίες συνήθως είναι εξωπραγματικές, και να μη θες να βλέπεις εκείνες του διπλανού σου; Ποιος απ’ τους δύο θα σε παρακινήσει περισσότερο να σηκωθείς απ’ τον καναπέ σου: ο Μπόλτ ή ένας γνωστός σου που πάνω κάτω έχετε παρόμοια καθημερινότητα και προσπαθεί να τη βελτιώσει και έτσι να βελτιώσει και τον εαυτό του;

Άλλωστε, γιατί λες οι διαφημιστές να χρησιμοποιούν τους μεγάλους αθλητές “πουλώντας” τα κατορθώματά τους ως κίνητρο σε εμάς (κλασικό παράδειγμα motivational μηνύματος το “impossible is nothing” αν θυμάσαι); Συγγνώμη, αλλά εγώ προτιμώ να με “ξυπνήσει” κάποιος κοινός θνητός που στις περσινές του photos ήταν 90 κιλά και σήμερα είναι 80, παρά ένας που τρέχει τα 650 χλμ σε 10 λεπτά.

2ος λόγος 
Σου δίνει κίνητρο να προσπαθήσεις περισσότερο
Το τρέξιμο είναι μία μοναχική διαδικασία, έτσι; Είσαι μόνο εσύ, το γήπεδο ή ο ανώμαλος δρόμος και ίσως και τα ακουστικά σου. Όσοι μάλιστα τρέχουν για να παραμένουν fit και ο στόχος τους δεν είναι να πάρουν μέρος σε κάποιον αγώνα, χρειάζονται μερικές φορές κάποιο παραπάνω κίνητρο. Αυτοί οι “runners” δεν θα έχουν ποτέ το χειροκρότημα του τερματισμού, τη χαρά του μεταλλίου, την αναγνώριση από τους γύρω τους ότι είναι αθλητές κτλ. Το να ποστάρεις λοιπόν, την απόσταση που διένυσες στο τερέν σε ένα μέσο όπως το Facebook σου προσφέρει ακριβώς αυτό.

Σκέψου το.

Είναι σαν να έχεις φέρει στο στάδιο καμιά 300αριά φίλους και γνωστούς και να σε παρακολουθούν από την εξέδρα να τρέχεις. Και ο αριθμός αυτός ποικίλει αναλόγως του αριθμού των φίλων που έχεις στα σόσιαλ, γιατί γι’ αυτό ακριβώς το κοινό μιλάω. Αυτοί οι “εικονικοί” θεατές είναι εκεί και είναι αυτοί που σου δίνουν κίνητρο, που σε σπρώχνουν να ποστάρεις όλο και καλύτερες επιδόσεις.

3ος λόγος
Είναι μία δημοσίευση σπάνιας ειλικρίνειας
Τι εννοώ: σ’ αυτού του είδους τα ποσταρίσματα υπάρχει κάτι που δεν το συναντάς συχνά στα social media: η ανόθευτη και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Το γεγονός ότι δεν παίζει photoshop ή ότι δεν χρειάζεται να κάνεις μία βόλτα στο google, προκειμένου να ενημερωθείς περισσότερο και να το παίξεις ΕΞΥΠΝΟΣ, είναι μεγάλο θέμα. Πόσο έτρεξες, φίλε μου; 10 χλμ; Τόσα θα δείξει και αυτό το διαβολομηχάνημα. Δεν μπορείς να κάνει κάτι γι’ αυτό, ή το ανεβάζεις ή περιμένεις την επόμενη καλύτερη επίδοσή σου. Επίσης, στα comments θα μπορεί να γίνει μία συζήτηση, απ’ τις ελάχιστες που δεν θα είναι διαγωνισμός καλύτερου γκουγκλαρίσματος. Και αυτό από μόνο του είναι υπέροχο.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τώρα γιατί αυτό το κράξιμο σε όποιον ποστάρει τα τρεξίματά του. Γιατί δηλαδή να είναι λιγότερο ποζέρικο να ποστάρεις μία φωτογραφία ότι περνάς σούπερ με το τρελοπαρεάκι σου, από μια φωτογραφία με τις επιδόσεις σου στο γήπεδο; 

Ψιλοεπίδειξη είναι και το ένα και το άλλο, οπότε μην επιμένεις να χαρακτηρίζεις ψώνιο τον δεύτερο. Καλύτερα να παραδειγματιστεις και να ξεκουνηθείς.

Και μαζί με σένα κι εγώ…