Στα παραμύθια που μας νανούριζαν μικρές, οι δράκοι έβγαζαν φωτιά από το στόμα και είχαν μια τεράστια πράσινη ουρά. Το τέρας ήταν κάποτε πριγκιπόπουλο και οι μάγοι κρατούσαν σκήπτρα που τρεμόπαιζαν κεραυνούς. Μεγαλώνοντας, μάθαμε ότι οι δράκοι και τα τέρατα υπάρχουν μέσα σε εσένα και εμένα, που μπορούμε να σκορπάμε κεραυνούς, καμουφλαρισμένοι στην “εξευγενισμένη” εικόνα μας.
Με αφορμή την έρευνα της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία το 32% των Ελλήνων και 27% των Ευρωπαίων, θεωρούν ότι ο βιασμός μπορεί να δικαιολογείται σε κάποιες περιπτώσεις, το αίσθημα της απογοήτευσης φαντάζει μικρό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει “προγραμματιστεί” μέσα στο πλαίσιο της πατριαρχικής κοινωνίας, στην εμπέδωση της έμφυλης ανισότητας και καταπίεσης, αντιμετωπίζοντας τη γυναίκα ως σεξουαλικό αντικείμενο. Φυσικά, κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Από τότε που οι μαζικοί βιασμοί όχι μόνο δικαιολογούνταν, αλλά και επαινούνταν όταν αφορούσαν τις “γυναίκες των εχθρών” εν καιρώ πολέμου. Έτσι, φτάσαμε εν καιρώ ειρήνης στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, εξαναγκάζοντας ανθρώπους στην πορνεία.
Ο βιασμός, είναι το μόνο έγκλημα του αντί να στοχοποιηθεί ο δράστης, στιγματίζεται το θύμα. Οι μελανιές, τα ξεριζωμένα μαλλιά, η αιμορραγία του σώματος και της ψυχής, πετιούνται στα σκυλιά της όποιας τοπικής κοινωνίας ή στα κανάλια που πέφτουν ξανά και ξανά από τα σύννεφα, χωρίς ποτέ να τσακίζονται. Χιλιάδες μεμονωμένα περιστατικά, μας υπενθυμίζουν ότι η κουλτούρα του βιασμού χτίστηκε στην ανοχή μας.
Φεύγουμε συνέχεια από τον στόχο, ο κάθε βιασμός αντιμετωπίζεται διαφορετικά, ανάλογα με το ποιοί τον έχουν διαπράξει. Έτσι, φτάσαμε να αποκαλούμε τερατόμορφα πλάσματα τους βιαστές στο ΑΠΘ λόγω της καταγωγής τους. Γέμισαν τα κίτρινα εξώφυλλα “πρωτοκλασάτων” εφημερίδων, συγκαλύπτοντας όμως παράλληλα τη σεξουαλική βία στην Αμάρυνθο, όπου Έλληνες βίασαν Βουλγάρα. Η τελευταία μάλιστα, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν δικαιώθηκε ποτέ.
Αν η κοινωνία μας, συζητούσε σοβαρά για το έγκλημα του βιασμού, ο παράγοντας “εθνικότητα” θα ήταν εντελώς αδιάφορος. Οι μόνοι όροι που χωράνε στο θέμα αυτό, είναι ο “βιαστής” και το “θύμα βιασμού”. Άλλο η καταγγελία των βιαστών και άλλο η ξενοφοβία. Φυσικά, όταν ο βιασμός αφορά ανθρώπους με κοινή εθνικότητα, δεν προκαλεί κανένα σοκ ή ενδιαφέρον. Μπαίνει στη σφαίρα του “τα ήθελε ο κώλος της” και του “κάτι θα έκανε και θα προκάλεσε και αυτή”.
Ε λοιπόν όχι! Κάθε γυναίκα μπορεί να κυκλοφορεί όπως της γουστάρει στο δρόμο, ό,τι ώρα θέλει, μόνη της ή με παρέα. Δεν είναι υποχρεωμένη να απολογηθεί, για κανέναν τύπο που επιθυμεί να επιβεβαιώσει την αντρική του υπεροχή, ταπεινώνοντας και τιμωρώντας το γυναικείο σώμα. Ο βιασμός, δεν μπορεί να δικαιολογείται βάση των εκατοστών της φούστα ή του χρώματος των χειλιών. Ο σεβασμός και η στήριξη στο θύμα πρέπει να είναι αυτονόητος σε μια κοινωνία που προσαρμόζει την ηθική της ανάλογα με το τι αντέχει να αντιμετωπίσει κάθε φορά.
Το ότι οι βιαστές, δεν είναι απόκοσμα πλάσματα που ουρλιάζουν τη διαταραχή τους από μακριά, το επιβεβαιώνει η έρευνα του εγκληματολόγου Άγγελου Τσιγκρή. Το 50,9% των βιαστών προέρχεται από τη μεσαία κοινωνική και οικονομική τάξη. Είναι οι άνθρωποι που ζουν γύρω μας, πληρώνουν μαζί μας στο super market, μας χαμογελούν στο λεωφορείο. Φαίνονται συμπαθητικοί και ίσως ανίκανοι για οτιδήποτε κακό. Το 31% από αυτούς, είναι αρκετά μορφωμένοι.
Η ασυλία των δραστών, εδραιώνεται κάθε φορά που οι Αστυνομικές αρχές καταγράφουν βιασμούς ως “εξώγαμη συνουσία” (Ξάνθη 2015) και οι τοπικές κοινωνίες στηρίζουν πρόστυχα τους θύτες και όχι τα θύματα. Επίσης, όσο οι δικαστικές αποφάσεις αποφαίνονται ότι ο ομαδικός βιασμός 15χρονης από συμμαθητές της, ήταν μια συναινετική πράξη οργίων (Αμάρυνθος 2005), είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε για πάντα στον Μεσαίωνα.
Σύμφωνα με στοιχεία του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ, το 2015 κάθε 3 μέρες γίνονταν ένας βιασμός. Κάθε χρόνο, καταγράφονται 4.500 βιασμοί, που μόνο το 6% καταγγέλλονται στην Αστυνομία.
Τα θύματα βιασμών, είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που σιωπά μπροστά στο αποτρόπαιο έγκλημα. Ο τρόμος και ο φόβος των κορμιών που κακοποιούνται είναι όσα έθρεψε η ανοχή μας. Αν είμαστε τυχεροί, δεν θα το ζήσουμε εμείς ή κάποιοι που αγαπούμε πολύ. Αν όμως όχι, μπορεί μια μέρα να βρεθούμε εκεί, που δεν κοιτάξαμε ποτέ. Να φοράμε παντελόνι, μακρύ παλτό και κασκόλ, να είμαστε όπως η κοινωνία ορίζει το σεμνό. Και όμως θα είμαστε άτυχες…
*Η κομίστρια Άλλι Κέρκαμ έφτιαξε ένα κόμικ που εξηγεί μέσα από έξυπνες παραβολές τι σημαίνει συναίνεση στο σεξ.
