Εάν στο σαλόνι σου, υπάρχει κορνίζα με εσένα παιδί στην πλάτη κάποιου ελέφαντα, τότε σίγουρα δεν ήσουν για σαφάρι, αλλά σε κάποιο περιοδεύον τσίρκο. Στη δική μου, το ζώο με τα μεγάλα αφτιά και την πελώρια μύτη, φοράει ένα καπέλο με πολύχρωμα φτερά και μοιάζει πιο δυστυχισμένο, μπροστά στο δικό μου χαμόγελο. Τα τσίρκο, ερχόντουσαν στην Ελλάδα γεμίζοντας τις κολώνες με αφίσες από άγρια ζώα και ανθρώπους που χοροπηδούν στην πλάτη τους, ισορροπώντας το θράσος τους απέναντι στη φύση.

Τσίρκο

Για έναν “ανεξήγητο” λόγο, η χώρα μας αποφάσισε να πρωτοπορήσει θετικά, αυτή τη φορά. Εδώ και κάποια χρόνια, έγινε η πρώτη στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο χώρα, που απαγόρευσε τα show με άγρια ζώα. Χάρη στη συντονισμένη προσπάθεια φιλοζωικών οργανώσεων, όπως ο Αρκτούρος, ήρθαν στην επιφάνεια τα βασανιστήρια των ζώων και κάπως έτσι έληξε το παραμύθι.

Ο εγκλεισμός σε μικρά βαγόνια, οι αλυσίδες, η συνεχής φορτοεκφόρτωση και η έκθεση στην ανθρώπινη παρουσία, ήταν το λιγότερο που ανέχονταν τα ζώα αυτά. Προκειμένου να ικανοποιήσουν τα λαίμαργα βλέμματα των σαδιστών θεατών, έπρεπε να εκπαιδευτούν σκληρά. Ηλεκτροσόκ, ξύλο και ασιτία, για να σταθεί ένα θηρίο στα δύο πόδια, σηκώνοντας κάποια ημίγυμνη ακροβάτισσα, στην προβοσκίδα του.

*Το βλέπεις αν αντέχεις

Ταυρομαχίες

Τα κρεματόρια ζώων, δεν ανήκουν στο παρελθόν. Πολλοί είναι ακόμα αυτοί που πλουτίζουν, μετατρέποντας τα σε πηγή τουριστικού εσόδου. Οι περίφημες ταυρομαχίες, επιβιώνουν παρά τις έντονες αντιδράσεις των ακτιβιστών. Λες και πρέπει να είσαι ακτιβιστής, για να μη σου έρθει εμετός στο θέαμα ενός μελλοθάνατου ζώου. Η αγωνία του, προσφέρει διασκέδαση σε όσους πληρώνουν χιλιάδες ευρώ, για ένα διαρκείας εισιτήριο. Ο Τορέρο, βυθίζει το σπαθί του ξανά και ξανά στον εξαγριωμένο ταύρο, επιφέροντας την “κάθαρση” στην ισπανική παράδοση. Μια παράδοση, που θησαυρίζει από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τους χορηγούς, τις διαφημίσεις, τα επαγγέλματα που σχετίζονται με αυτό το αίσχος και φυσικά τα εισιτήρια.

Τουριστικό Σαφάρι-Κυνήγι

Στην Αφρική, τα πράγματα γίνονται προσωπική υπόθεση. Εκεί, ο ματσωμένος Ευρωπαίος ή Αμερικανός θα πάει για τουριστικό σαφάρι, με σκοπό να επιστρέψει στην καπιταλιστική ζωή του, έχοντας στην κυριολεξία γδάρει τις χώρες του τρίτου κόσμου. Καμηλοπαρδάλεις, λιοντάρια, τίγρεις και οποιοδήποτε άλλο ζώο ζει περήφανα μακριά από τον άνθρωπο, τιμωρείται.

Ο Walter J.Palmer ας πούμε, έκανε ένα διάλλειμα από τα σφραγίσματα και τις θήκες δοντιών των ασθενών του και σκότωσε ένα από τα πιο διάσημα λιοντάρια στη Ζιμπάμπουε. ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης, εκτιμά ότι οι τουρίστες παίρνουν τρόπαιο 600 λιοντάρια από την Αφρική, κάθε χρόνο. Φυσικά ο αριθμός των ζώων μειώνεται δραματικά, αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Έχουν βρει τον τρόπο, να το πλαισιώνουν μέσα σε ένα νόμιμο περίβλημα.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι εκείνη την όμορφη ξανθούλα, που βαρέθηκε να χοροπηδάει στα γήπεδα με τα πον πον της και σκότωσε ότι όμορφο βρέθηκε στο διάβα της. Τα πτώματα των ζώων, φυσικά και παρέλασαν στα social media της. Ίσως αυτός να ήταν και ο κινητήριος λόγος για τα κατορθώματα της. Η διαταραχή του ανθρώπου ξεπερνά τα όρια που θέσπισε η φύση, για την προστασία όσων ζουν στα σπλάχνα της.

Ζωολογικοί Κήποι

Μην νομίζεις ότι οι ζωολογικοί κήποι, τα καταφέρνουν καλύτερα. Στις ΗΠΑ, ο γορίλας Χαράμπε δολοφονήθηκε στα 17 του χρόνια, όταν ένα παιδί “προσγειώθηκε” στο κλουβί του. Ενώ το βίντεο αποδεικνύει ότι το ζώο δεν εκδήλωσε καμία επιθετική συμπεριφορά απέναντι του, οι υπεύθυνοι του πάρκου τον σκότωσαν. Προφανώς και φοβήθηκαν, ότι ο σωματικός και ψυχολογικός περιορισμός που δέχονται τα ζώα σε αιχμαλωσία, έχει σαν αποτέλεσμα την ανώμαλη και νευρωτική συμπεριφορά τους. Πολλά από τα ζώα των πάρκων αυτών, πεθαίνουν από τη χρήση φαρμάκων και ηρεμιστικών. Οι θάνατοι από τις εντελώς διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες, που είναι προορισμένο να ζει κάθε ζώο, όπως καταλαβαίνεις δεν νοιάζουν κανέναν.

Θαλάσσια Πάρκα 

Αυτά που ισχύουν για τη στεριά, ισχύουν και για το νερό! Φάλαινες και δελφίνια, “αποσπώνται” από τους ωκεανούς για να μπουν σε ενυδρεία. Τα θαλάσσια κήτη, έχουν προοριστεί από τη μαμά φύση, να κολυμπούν 100 χιλιόμετρα τη μέρα. Αλλά όχι! Το μεγαλύτερο θηρίο, το είδος μας, γουστάρει να τα βάζει να κάνουν σαχλά νούμερα, για να κερδίσουν μια χούφτα λιχουδιές. Φυσικά, τα όμορφα θηλαστικά πεθαίνουν δεκαετίες νωρίτερα από το φυσιολογικό. Μερικά από αυτά, αυτοκτονούν επιλέγοντας να μην αναπνέουν ή χτυπώντας το κεφάλι τους, στα τοιχώματα των δεξαμενών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αιχμάλωτος Τίλικουμ. Για τριάντα χρόνια, η φάλαινα όρκα  βρισκόταν φυλακισμένη σε δεξαμενές της Αμερικής. Έπνιξε τρείς εκπαιδευτές του, χωρίς παρόλα αυτά να καθιστά σαφές, ότι η φύση δεν δαμάζεται. Συνέχισε να συμμετέχει σε παραστάσεις, παρά τα πρόστιμα που κλήθηκε να πληρώσει το θαλάσσιο πάρκο SeaWorld. Ο Τίλικουμ, κρατούνταν 14 ώρες τη μέρα από μωρό, σε μια σκοτεινή δεξαμενή ίση με το μέγεθος του. Έτσι εκπαιδεύονται οι φάλαινες και ποιος αναρωτιέται αλήθεια, για την μετέπειτα συμπεριφορά τους;

Ντοκιμαντέρ για τη ζωή μιας φάλαινας σε αιχμαλωσία.

Στο Αττικό Πάρκο μετράνε ήδη 5 νεκρά δελφίνια, καταδεικνύουν την αποτυχία των προγραμμάτων αναπαραγωγής και τα υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στην αιχμαλωσία.

Στη ζούγκλα των ζώων, ο άνθρωπος είναι το πιο αδίστακτο. Ακάλεστος, μπουκάρει στο σπίτι τους, το κάνει άνω κάτω και μετά τα σκοτώνει για ηδονή. Ο σωματικός και ψυχικός θάνατος, αυτών των πλασμάτων μας κάνει όλους συνυπεύθυνους. Δεν είναι ανάγκη να πας το παιδί σου, να δει από κοντά μια αρκούδα ή έναν ρινόκερο. Μπορείς απλά να του εξηγήσεις, που ζουν ευτυχισμένα αυτά τα ζώα. Μπορείς να του μάθεις, ότι η ελευθερία είναι δικαίωμα όλων των ψυχών αυτού του πλανήτη, ότι οι αλυσίδες πονάνε παντού το ίδιο. Τα ζώα σε αιχμαλωσία, είναι η πιο ταπεινωτική επίδειξη της δύναμης μας…