Δεν ξέρω αν είσαι από τους πολύ τυχερούς που δεν είχαν κανέναν άνθρωπο δικό τους, που “έφυγε” από καρκίνο. Εγώ δεν είμαι από αυτούς! Υπήρχε κάποιος που αγαπούσα πολύ, τον είδα να αρρωσταίνει, να ελπίζει, να λιώνει, να φοβάται και να “φεύγει”. “Σκέφτομαι ποιους δεν θέλω να καλέσεις στην κηδεία μου”, είχε πει.

Ήταν πολύ όμορφος κάποτε, σχεδόν αθάνατος! Τον τύλιγε ο καπνός του τσιγάρου του καθώς έχανε κιλά, ύψος και μαλλιά. Ο σαρκασμός του, ήταν ο μόνος που δεν τον εγκατέλειπε. “Λυπάμαι για τις γυναίκες, που δεν πρόλαβαν να με γνωρίσουν”. Κάποια στιγμή σταμάτησε να αποζητά τις βόλτες μας. Σταμάτησε να έχει την ανάγκη να πηγαίνει στην αγαπημένη του καφετέρια και να φλερτάρει με τη σερβιτόρα. “Κανείς δεν με βλέπει πια. Βλέπουν το καρότσι και τα αόρατα μαλλιά μου”. Ούτε φίλοι πια, ούτε κορίτσια με το ζόρι εγώ.

Χρόνια πολλά έχουν περάσει από το χειμώνα εκείνο, που μας την έσκασε. Από τότε, η κοινωνία παραμένει ακόμη μουδιασμένη στη θέα ενός ανθρώπου που νοσεί, από κάτι που μπορεί να τον σκοτώσει. Χωρίς στιγμή να αναλογιστεί, ότι τα βλέμματα και τα “κομμένα” χέρια της, σκοτώνουν τους ανθρώπους αυτούς, διαρκώς.

Κάθε μέρα, άνθρωποι βρίσκονται μπροστά από μια καρέκλα, που κάποιος γιατρός τους ανακοινώνει ότι έβγαλαν εισιτήριο για τη δική τους Οδύσσεια. Κάθε μέρα στο δίπλα σπίτι, μια περούκα προσπαθεί να κρύψει την πιο άδικη ντροπή, μια μπλούζα με μακριά μανίκια παλεύει να κρύψει σημάδια από τα μάτια μας.

Στο άκουσμα ότι ένας άνθρωπος πάσχει από μια ανίατη αρρώστια, χάνει στα μάτια μας την υπόσταση του. Ακόμα και αν τίποτα δεν μαρτυρά την κατάσταση του, αντιμετωπίζεται σαν μελλοθάνατος. Ένας υποκριτικός και ταυτόχρονα άχρηστος οίκτος, είναι το περισσότερο που μπορούμε να επενδύσουμε, σε έναν άνθρωπο που απλά μας ζητάει να είμαστε όπως πριν. Σκέψου, ότι μιλάμε για αρρώστιες που δεν μπορούν να σε βλάψουν με κανέναν τρόπο. Δεν προκλήθηκαν από το άτομο που νοσεί. Απλά συνέβη!

Παρόλα αυτά όχι! Η κοινωνία τον αχρηστεύει, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσει την κατάσταση του. Ξαφνικά, δεν μπορεί να δουλέψει όπως πριν, δεν μπορεί να κάνει όνειρα και σχέδια. Δικές μας σκέψεις, στερεότυπες και αποκρουστικές.

Φαντάσου τι συμβαίνει με όλους εκείνους, που φιλοξενούν στο κορμί τους μεταδοτικές ασθένειες όπως το AIDS. O Τσάρλι Σιν, διάσημος και πλούσιος, χρειάστηκε να χαλαλίσει πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ, σε εκείνους που τον εκβίαζαν ότι θα βγάλουν στη φόρα ότι είναι φορέας. Οι άνθρωποι αυτοί αυτοστιγματίζονται, κλείνονται στον εαυτό τους και βυθίζονται στην κατάθλιψη, δίνοντας πολλές φορές ακόμη και τέλος στη ζωή τους. Ο λόγος, είμαστε εσύ και εγώ. Παθητικά βίαιοι, υιοθετούμε μιγιάγκιχτες συμπεριφορές ως δεδομένες. Δεν θα σε κολλήσει κανείς, ανασαίνοντας  δίπλα σου, δεν θα σε μολύνει ακουμπώντας τους την πλάτη ή φιλώντας τον. Εσύ όμως, τον κολλάς στον τοίχο με ένα σου βλέμμα και τον τυραννάς με κάθε σου φόβο.

Είναι φανερό, ότι οι άνθρωποι αρνούμαστε να προσεγγίσουμε, τις καταληκτικές ασθένειες. Ο αδιαμφισβήτητος φόβος και η ελλιπής ενημέρωση, σε συνδυασμό με τους λάθος χειρισμούς πολιτείας και ΜΜΕ, κάνουν τα πράγματα αρκετά δύσκολα. Είναι υπόλογος ο ευφυής υπουργός κύριος Λοβέρδος, που διαπόμπευσε οροθετικές γυναίκες σαν ζώα σε σφαγή, στις τηλεοράσεις. Μακάρι να πηγαίνουν κάθε βράδυ στον ύπνο του, να του θυμίζουν την ντροπή του. Ούρλιαζαν οι εξαπατημένοι πελάτες, που πήδαγαν μια κοινωνία χωρίς προφυλάξεις, για 5 ευρώ. Πλάγιαζαν με τη γυναίκα τους μετα, φίλαγαν τα παιδιά τους και τρέμουν τα κτήνη, για το τι μπορεί να έχει συμβεί. Αυτή είναι η κοινωνία μας και ντροπή μας. Ανεχόμαστε τα βίτσια του κάθε οικογενειάρχη νταβατζή και καταδικάζουμε όσους παρεκκλίνουν από το ανώμαλο φυσιολογικό μας. 

Ακούμε σκλήρυνση κατά πλάκας, ψωρίαση, νευρολογικές και ψυχικές ασθένειες και μας χτυπάει ρεύμα. Λες και για κάποιον λόγο έχουμε υπογράψει συμβόλαιο, ότι δεν θα μας επισκεφθούν ποτέ.

Δεν μας ζητάει κανείς χάρη, δεν γινόμαστε μεγαλόκαρδοι αν φερθούμε φυσιολογικά σε έναν άνθρωπο, που η μοίρα του κλήρωσε μια τέτοια δοκιμασία. Δεν προβαίνουμε σε κάποια ηρωική πράξη, αν φερόμαστε κανονικά σε έναν καρκινοπαθή, φορέα ή οποιοδήποτε άλλον που νοσεί.  Αν γουστάρουμε να παίρνουμε τόσο σοβαρά τον εαυτό μας, ας το κάνουμε απέναντι σε όσους φοβούνται να δουν το “είναι” τους μέσα από τον κάθε Άλλο. Ποτέ δεν ξέρεις η ζωή τι θα σου φέρει, οπότε φέρσου επιτέλους όπως θα ήθελες να σου φερθούν, σε ανάλογη περίπτωση!