Από το βράδυ κιόλας των εκλογών οργανώθηκαν αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές αμερικάνικες πόλεις, αλλά μια εβδομάδα μετά αυτή η αντίδραση έχει πάρει μια πιο οργανωμένη, κινηματική μορφή. Απ’ ότι φαινόταν η σαββατιάτικη διαδήλωση θα είχε μεγάλη συμμετοχή. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι από τη Union Square, μια ιστορική πλατεία, η οποία χρησιμοποιείται διαχρονικά σαν σημείο συνάντησης ή λήξης διαδηλώσεων.
Από το 1861, αμέσως μετά την παράδοση του Φορτ Σάμτερ στα χέρια των Νοτίων και ουσιαστικά την έναρξη του αμερικανικού εμφυλίου, περίπου 250.000 υποστηρικτές της Ένωσης είχαν μαζευτεί σε αυτή την πλατεία, στη μεγαλύτερη εκδήλωση που είχε δει -μέχρι εκείνη τη στιγμή- η Αμερική. Το όνομα βέβαια δεν το πήρε γι’αυτό το λόγο, ούτε για το γεγονός ότι ο χώρος έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές σαν χώρος συγκέντρωσης διάφορων σωματείων. Η πλατεία ονομάστηκε Union Square λόγω της τοποθεσίας της, αφού βρισκόταν στη συμβολή δύο κεντρικών οδών της εποχής. Εκεί, ένα φορτηγάκι με ηχεία και μουσική έδινε το ρυθμό ενώ διαδηλωτές γυρόφερναν ανάμεσα στους μικροπωλητές της πλατείας.
Απλός κόσμος, μετανάστες, μαθητές, φοιτητές, άτομα από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, οικογένειες με παιδιά μέχρι και βετεράνοι του αμερικανικού στρατού άρχισαν να γεμίζουν την πλατεία.
Ξεκινήσαμε με τα πόδια για την 5η λεωφόρο απ’όπου θα φτάναμε έξω από τον πύργο του Τραμπ, εκεί όπου συγκεντρώθηκε ο κύριος όγκος των διαδηλωτών. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν εκεί: “Not my president”, “pay your taxes”, “say it loud, say it clear, immigrants are welcome here”, “this is what democracy looks like”και το αγαπημένο “hands too small, can’t build a wall”.
Είχε αρκετές χιλιάδες κόσμου, ούτε 1-2 που είπαν στα κανάλια αλλά δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10.000 διαδηλωτές, απαράδεκτο νούμερο βέβαια για μια πόλη των 10.000.000 κατοίκων. Τα αίματα πήγαν να ανάψουν όταν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν 4-5 οπαδοί του Τραμπ εν μέσω αποδοκιμασιών, αλλά όσο έκατσα εκεί εκτός από τις χειρονομίες και τα απαραίτητα “γαλλικά” δεν κλιμακώθηκε η ένταση. Γενικότερα, τα νεύρα είναι αρκετά τεντωμένα στη χώρα αυτή τη στιγμή.
Make America Hate Again
Οι εκλογές αυτές δίχασαν τη χώρα για τα καλά. Από τη μία μεριά οι οπαδοί του Τραμπ γελάνε χαιρέκακα και από την άλλη οι πολέμιοι του, ορκίζονται πως δεν θα δεχτούν το αποτέλεσμα των εκλογών και αποτελούνται από οπαδούς της Χίλαρι, του Σάντερς, του Πράσινου Κόμματος, ακτιβιστές και διάφορες άλλες αυτόνομες ομάδες. Το κυριότερο επιχείρημά τους είναι πως η Κλίντον και όχι ο Τραμπ κέρδισε τους περισσότερους ψήφους στις εκλογές (Popular Vote). Κάποιες πιο ψύχραιμες φωνές τους καλούν όλους να κοιτάξουν την επόμενη μέρα ενωμένοι, αλλά όπως έχουν τα πράγματα δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό.
Ήδη έχουν αναφερθεί ξυλοδαρμοί, απειλές και προκλήσεις μεταξύ των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων δημιουργώντας πριν την ανάληψη της εξουσίας από το νέο πρόεδρο, ένα πολεμικό κλίμα. Πολλοί ανησυχούν για την έκταση που μπορεί να πάρει αυτός ο διχασμός και μάλλον έχουν δίκιο αν σκεφτεί κανείς πως οι αμερικανοί δεν φημίζονται για την αυτοσυγκράτησή τους και μιλάμε για μια χώρα στην οποία κυκλοφορούν ελεύθερα περίπου 300 εκατομμύρια όπλα.
Και πώς να κάνεις ανακωχή με τους ψηφοφόρους ενός προέδρου που αντιπροσωπεύει όλα όσα απεχθάνεσαι; Οι οπαδοί του Τραμπ δεν φημίζονται για το ανοιχτό μυαλό, ούτε για την προτίμησή τους σε συζητήσεις με λογική και επιχειρήματα. Θεωρούν τον δισεκατομμυριούχο Τραμπ αντισυστημικό, κάτι που κάνει τα χρυσά πόμολα σε κάποια βίλα των Ρότσιλντ να σκάνε στα γέλια. Πιστεύουν στ’ αλήθεια πως θα προωθήσει τα συμφέροντα των μεροκαματιάρηδων λευκών, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα διώξει τους “κακούς” μεξικάνους. Επίσης το πιο εκνευριστικό πράγμα είναι η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, ένα κοινό χαρακτηριστικό των φανατικών φωνών παντού.
Στις κατηγορίες ότι ο Τραμπ στηρίζεται από ρατσιστικές ομάδες σαν την ΚΚΚ δεν απαντούν ξεκάθαρα,αραδιάζοντας ένα σωρό δικαιολογίες που θυμίζουν πολύ το «είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός». Στις κατηγορίες ότι ο Τραμπ είναι σεξιστής απλά το αρνούνται κι ας έχει υποστηρίξει δημόσια τη σεξουαλική παρενόχληση με το «grab them by the pussy» και από το γεγονός πως δεκάδες γυναίκες έχουν βγει και τον έχουν κατηγορήσει δημόσια.
Όπως είπε πολύ εύστοχα μια κοπέλα:«Βγαίνω σήμερα από το σπίτι μου γνωρίζοντας πως 1 στους 2 αμερικανούς επικροτεί τη σεξουαλική παρενόχληση». Να προσθέσω και τον ρατσισμό, την άρνηση της κλιματικής αλλαγής, τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.
Αλίμονο σε όσους έμειναν πίσω Λέοναρντ μου…
Για περισσότερες Αμερικάνικες ιστορίες, τσέκαρε εδώ 
