9 Νοέμβρη σήμερα, ημερομηνία που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και σηκώθηκε πελώριος ο Τράμπ πάνω από τα κεφάλια μας. Τα social media, έχουν οργιάσει περιμένοντας τον νέο πλανητάρχη να περάσει ρίζα και να μας πει, πως ακριβώς θα μας ξεπαστρέψει να ησυχάσουμε. Φοβάμαι το solarium Θεέ μου. Με τούτα και με εκείνα, χάσαμε και την ατάκα “ψηφίζουμε το λιγότερο κακό” και έτσι πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες.
Αλλά, για τον Τράμπ θα σας τα πουν αλλού και θα έχετε όλο το χρόνο να κλάψατε με το τόσο που γελάσατε μαζί του. Εδώ, θα ταξιδέψουμε για λίγο στο 1961, τότε που το Βερολίνο υποκρινόταν ότι η μάζα μπετόν που υψώνονταν στην πόλη, είχε σκοπό να ανακόψει τις τάσεις φυγής των Ανατολικογερμανών. “Αντιφασιστική προστασία”, την ονόμασαν! Στην πραγματικότητα, το “Τείχος της ντροπής” είχε μόνο στόχο να “προστατεύσει” τους ανθρώπους που ζούσαν στην πλευρά που ανέτειλε ο ήλιος, από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ιδέες, σκέψεις και επιθυμίες αρχικά ανακόπηκαν με ένα συρματόπλεγμα και έπειτα από ένα τείχος 150 περίπου χιλιομέτρων.
Ο Κρις Γκεφρόι, ήταμ το τελευταίο από τα θύματα του Τείχους, τον Φλεβάρη του 1989. Στη μητέρα του Κάρεν Γκεφρόι, δόθηκε η αιτιολογία ότι επιτέθηκε σε μια στρατιωτική εγκατάσταση. Συγκεκριμένα, τα λόγια τους, ήταν αυτά που περιγράφουν την ιστορία μας όλη:
“Και τι μπορείς να κάνεις κυρία Γκεφρόι, με νεαρά άγρια άλογα που δεν δαμάζονται; Τα σκοτώνεις”
28 χρόνια μετά θα έρθει η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και θα πάρει τεράστιους συμβολισμούς. Θα θεωρηθεί μια νέα αρχή για όλον τον πλανήτη. Ένα ιστορικό γεγονός σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής, δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες όσον αφορά τις διεργασίες για τη δημιουργία ενός παν-ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας, χωρίς γκρίζες ζώνες. Τι πλάκα, τι πλάκα…
Σήμερα, 27 χρόνια μετά την εξέγερση όλων όσων εναντιώνονται, σε αυτούς που τους φράζουν το δρόμο, δεν έχουμε προοδεύσει εντυπωσιακά. Η Γερμανία, μοιάζει να μην έχει ξεπεράσει ποτέ τις ήττες της στους Παγκοσμίους Πολέμους, ξερνώντας παντού το κόμπλεξ της για αυτό. Παντοδύναμη για την ώρα, βυθίζει χώρες που εγκλώβισε σε έναν οικονομικό κυκεώνα, σε μια άνευ προηγουμένου λιτότητα. Με το καπιταλιστικό σύστημα σε ελεύθερη πτώση και τις χώρες να οχυρώνονται διαρκώς απένατι σε αόρατους εχθρούς, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν μοιάζει τόσο με παρελθόν.
“Εδώ και χρόνια, δεν είναι αυτονόητη η ειρήνη στην Ευρώπη” μας είπε η Μέρκελ και τσατίστηκε που δεν σοκαριστήκαμε. Μαντάμ Μέρκελ, μας γλεντάτε αλλά μη μας τσιγκλάτε.
Η Σιδηρά Κυρία Γερμανία όμως, δεν μασάει και μετά την χάρη που μας έκανε να δεχθεί τσούρμο τους οικονομικούς μετανάστες, φτάνει σήμερα και λέει ΒΑΣΤΑ! Μου έχει ξεμείνει κάμποσο μπετόν από το ΄61 και θα λήξει. Το πάει η κυρία που λες στο Μόναχο, εκεί που η αγάπη των πολιτών για τον πλησίον περισσεύει. 0,4 εκατοστά ψηλότερο από το “Σιδηρούν Παραπέτασμα”, το “Τείχος των προσφύγων” αποτελεί όπως λένε συμβιβασμό της τοπικής κοινωνίας με τις τοπικές αρχές, ώστε να κατασκευαστεί το κέντρο για προσφυγόπουλα.
Δεν τρομάζετε μωρέ; Δεν ανατριχιάζετε με τις φρικαλεότητες αυτές; Οι άνθρωποι που ζητούν το Τείχος που θα σώσει την αισθητική τους από τους κακούς φυγάδες του πολέμου, μπορεί να είχαν συγγενείς που γκρέμιζαν το Τείχος του Βερολίνου με τα νύχια τους. Τι συμβαίνει με την ανθρώπινη μνήμη και εξασθενεί κάθε φορά, μπροστά στην κοινωνική κατασκευή του φόβου;
Έχουμε και το ξανθό περουκίνι τώρα που μας κλήρωσε και έχει να γίνει το έλα να δεις. Αυτός θέλει να χτίσει (με τα χεράκια του αν είναι δυνατόν), ένα τείχος να μπλοκάρει τους βιαστές στο Μεξικό. Έναν φράχτη για τους ηλίθιους βέβαια, ούτε λόγος!
Αν πρέπει να κρατήσεις κάτι από όλα αυτά, κράτα το γκρέμισμα! Κάθε φορά, που οι μικροί ισχυροί της ιστορίας παίρνουν αποφάσεις, οι μεγάλοι λαοί τις αναιρούν με τον ιδρώτα τους. Κάθε τοίχος που χτίστηκε, γκρεμίστηκε! Κάθε συρματόπλεγμα που αγκύλωνει μπορεί να γεμίζει αίμα, αλλά κόβεται! Ανόητοι όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να σταματήσουν τον άνθρωπο, να φτάσει στον ήλιο…
