Αν γεννήθηκες τη δεκαετία του ΄80 όπως εγώ, τότε πρόλαβες να κάνεις ένα μικρό κύκλο, στα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα. Πρόλαβες δηλαδή να δεις τις Mercedes και στους δρόμους και στις μάντρες, να αγοράζονται σπίτια με στεγαστικά δάνεια και να χάνονται στους πλειστηριασμούς.
Η μαμά σου και ο μπαμπάς μου στην ηλικία μας, αποταμίευαν χρήματα για να έχουν να μας γράψουν ένα σπίτι, να βάλουν ένα στέρεο κρεμμύδι πάνω από το κεφάλι μας. Ήταν τότε που το ΠΑΣΟΚ, έδινε ψωμάκι στον κόσμο και τον υποθήκευε με μνημόνια μέχρι να δύσει ο ήλιος. Το ιδιόκτητο σπίτι και το μουράτο αυτοκίνητο, αποτέλεσαν τα προηγούμενα χρόνια, ένδειξη καλής οικονομικής κατάστασης. Σάρωναν τα εικοσάχρονα με τις ΒΜW στα βόρεια προάστια, που είχαν φτύσει αίμα να τις αποκτήσουν. Η ευτυχία τότε, φορούσε δερμάτινα καθίσματα και κολυμπούσε σε πισίνες λαμέ μαγιό.
Σήμερα, η οικονομική κρίση κατρακυλά την Ευρώπη σε μια φρενήρη αναδιάταξη αξιών και προτεραιοτήτων. Η αγορά σπιτιών και αυτοκινήτων, αντιμετωπίζονται με καχυποψία και περιφρόνηση από τη νέα γενιά. Μια γενιά, που έζησε τον πλούτο αποθεώνοντας τον καπιταλισμό και τώρα θέλει απλώς να ζήσει όπως γουστάρει, μακριά από φρου φρου και αρώματα. Όχι όλοι! Υπάρχουν ακόμη αυτοί που πιστεύουν ότι τα σπίτια και αυτοκίνητα είναι πηγή χαράς, για έμπνευση όμως ούτε λόγος. Ούτε αυτοί θα αγοράσουν όμως! Θα τα νοικιάσουν, θα τα γλεντήσουν και από εκεί πάνε και οι άλλοι.
“Η γενιά των ενοικιαστών”, μοιάζει πρακτική και συνειδητοποιημένη, αναζητώντας πλέον την ευελιξία του να μπορείς να αλλάζεις σπίτι, μόλις βρεις καλύτερο. Για τη γενιά αυτή, τα λεωφορεία και τα ταξί είναι ανεξαρτησία. Κανένα άγχος για parking πλέον, μόνο κουμπί για την επόμενη στάση.
Είναι όμως μόνο η οικονομική κρίση, που έφερε αυτήν τη μεταβολή στην κοσμοθεώριση μας; Μάλλον είναι κάτι περισσότερο όπως επισημαίνει το “The Atlantic”. Πιο ουσιώδες, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη. Η γενιά του σήμερα, αναγκάστηκε να επαναπροσδιορίσει το “τι είναι ευτυχία” και να πάρει αποστάσεις, από τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις για αυτήν.
Για τους σημερινούς 35αριδες, η ευτυχία κρύβεται στις εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει ένα ταξίδι, η διεύρυνση των σπουδών τους, οι νέες επαγγελματικές προκλήσεις. Όταν αράζεις πλέον με παρέες, δεν σε ενδιαφέρει να ακούσεις για το ποιος αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο. Σκαλώνεις και ζηλεύεις με το που μπορούν να σε πάνε τα αεροπλάνα, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους, σκαρώνοντας φιλίες ανά τον κόσμο. Αυτό ναι, μπορεί να μοιάζει με συγκινητική ευτυχία.
Ακόμα και ένα ταξίδι που δεν πήγε εντυπωσιακά καλά, έχει κάτι να σου πει. Αν μη τι άλλο, μπορεί να γίνει μια συναρπαστική ιστορία για τα εγγόνια σου αύριο. Ένα άχρηστο αντικείμενο όμως; Που μπορεί να χρησιμεύσει σε μια ζωή, που μοιάζει να αναζητά το αληθινό της νόημα; Άψυχες μηχανές, τα λάφυρα της ανθρώπινης μοναξιάς.
Σήμερα, σταδιακά αποβάλουμε την ανάγκη για σταθερότητα, λέει χαρακτηριστικά ο James Hamblin. Οι συνθήκες άλλωστε, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια για τέτοιες ουτοπίες. Ανά πάσα ώρα και στιγμή, μπορείς να βρεθείς σε άλλη δουλειά και αυτό μοιάζει πλέον με λογική πραγματικότητα. Ο πρόεδρος του ΟΑΕΔ Κ. Ευστρατόγλου, είναι κατηγορηματικός ότι:
“Τα επόμενα χρόνια οι αλλαγές που θα γίνουν στο εργασιακό τοπίο θα είναι τέτοιες που για να διατηρεί κάποιος την εργασία του θα πρέπει να παρακολουθεί διαρκώς τις εξελίξεις στον τομέα του”.
Ουδείς αναντικατάστατος, θα πεθάνουμε όλοι!
Κάπως έτσι όμως, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας, σε όλες τις εκδοχές της. Το ενδιαφέρον για τα υλικά αγαθά, παραμένει τις περισσότερες φορές σε ένα στάδιο ενθουσιασμού, χωρίς να καταλήγει όμως στην αγορά. Άσε που αν για κάποιο λόγο αποφασίσεις να αγοράσεις κάποιο αντικείμενο αξίας, έχεις ανοιχτό συμβόλαιο με τον φόβο και τον τρόμο, του πως θα το διατηρήσεις. Η χαρά όπως και ο έρωτας, εξατμίζονται γρήγορα αν δεν υπάρχει υπόβαθρο και αγάπη.
Τα νέα λοιπόν, είναι μάλλον ευχάριστα για εμάς! Με πιο άδειες τσέπες και πιο γεμάτα μυαλά, μπορούμε να φουσκώσουμε την καρδιά μας με πραγματικά σπουδαίες στιγμές. Ταξιδεύοντας στον κόσμο και μένοντας σε διαφορετικά κάθε φορά σπίτια, κολλημένοι στην κίνηση με κάποιο λιγότερο ακριβό ή όχι δικό μας, μέσο μεταφοράς. Η καταξίωση, θα έρθει από την ικανότητα μας να προοδεύουμε σαν άνθρωποι και όχι σαν μηχανές που περίτεχνα έπλασαν να υπακούν σε πλαστές ανάγκες.
