Στην ντουλάπα μου, έχω μια μπλούζα που γράφει “Δεν θα γίνουμε η γενιά των 700 ευρώ”. Κάποτε, τη φορούσα εγώ και μερικοί άλλοι αισιόδοξοι και βολοδέρναμε στο κέντρο της Αθήνας, με πανό και καραμούζες. Σήμερα, τη φοράω για να κοιμάμαι και να πετάγομαι τα πρωινά στον καθρέφτη. Η γενιά των 700 ευρώ πέθανε, ΖΗΤΩ ΤΑ 490 ευρώ!
Άλλη μια ήττα φορτώθηκε στην πλάτη αυτής της χαμένης γενιάς, που για το μόνο που έχει να απολογείται μόνιμα, είναι οι μάχες που δεν έδωσε γιατί δεν χρειάστηκε. Ούτε γενιά των λουλουδιών, ούτε του Πολυτεχνείου, ούτε του χάους. Απλά χαμένη, αδιάφορη, άνεργη και άεργη. Για το μόνο που θα μας κατηγορήσουν οι επόμενοι, είναι για τις γούβες που θα αφήσουμε στους καναπέδες μας. Είναι όμως στα αλήθεια έτσι; Αν είμαστε όντως για φτύσιμο, ας μας φτύσει τουλάχιστον κάποιος, που αξίζει τον κόπο να μας κάνει μούσκεμα.
Για αυτό που μπορούμε σίγουρα να περηφανευόμαστε εμείς οι μέχρι τριανταπέντε είναι για το πόσο εκπαιδευμένοι αμόρφωτοι είμαστε. Περάσαμε στα Πανεπιστήμια, κλάψαμε στην ορκωμοσία, ξανακλάψαμε στο μεταπτυχιακό γιατί τότε είδαμε που πάει η δουλειά. Mιλάγαμε στο σκύλο μας, σε όλες τις γλώσσες που βιαστήκαμε να μάθουμε, από το δημοτικό ακόμα. Και πάρε το πτυχίο για τους υπολογιστές έλεγε η μαμά και δούλεψε εθελοντικά γιατί μετράει στο βιογραφικό, έλεγε η θεία. Και δεν βρέθηκε ένας να πει σε αυτή τη γενιά, να πιστέψει στον εαυτό και στην φαντασία της. Κανείς δεν είπε αβίαστα ακολούθα την καρδιά σου, εκτός κι αν έπαιζε καψούρα.
Δεν είναι καθόλου λίγο ξέρεις, να είσαι μεγαλωμένος 18 χρόνια σε μια fake προοδευτική ελληνική οικογένεια και να πρέπει να αποφασίσεις, τι στόχο θα βάλεις για τα επόμενα 30 χρόνια. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι σωστά υπάρχει αυτή η βίαιη διαδικασία, τουλάχιστον ας υπήρχε και κάποιος να μας πει ότι, αν αυτό που επέλεξες στα εφηβικά σου χρόνια, δεν το γουστάρεις ΠΑΡΑΤΑ ΤΟ! Νιώσε ελεύθερος μέσα στο σύμπαν (λέμε τώρα), ελευθέρωσε τις ανάγκες και τα θέλω σου. Όχι το σύμπαν δεν θα κάνει τίποτα για σένα, μην ακούς ανοησίες. Θα σε σεβαστεί όμως περισσότερο, ακόμα και αν αποτύχεις.
Έχω και έχεις γκρινιάξει για δουλειές που έχουμε κάνει κατά καιρούς, για συμβάσεις που έχουμε υπογράψει, για τα “όχι” που έγιναν “ναι”. Καμία γκρίνια μου όμως, δεν συγκρινόταν με το θυμό που ένιωθα κάθε φορά που με σέρβιρε ο Μίλτος. Σπουδάζει γιατρός και πάντα με ρωτάει αν θέλω μέλι ή ζάχαρη στο τσάι μου. Σκεφτόμουν όλες τις ώρες που πέρασε και περνά πάνω από βιβλία και χειρουργικά κρεβάτια και ότι στα μάτια μου, πάντα κρατά ένα δίσκο. Μια μέρα, ο Μίλτος μου είπε ότι είναι πολύ οκ με αυτό που κάνει. Είναι το μεταβατικό του στάδιο, αυτό που θα τον φτάσει εκεί που ονειρεύεται. Δεν σκέφτηκε ποτέ οτι αυτή η δουλειά δεν του ταιριάζει, γιατί πολύ απλά μπορεί να κάνει τα πάντα για να φτάσει στον στόχο του.
Μεταβατικό στάδιο το ονόμασε ο Μίλτος, απόδραση από τη ζώνη ασφαλείας (safe zone) το είπε η Λίνα. Η παιδική μου φίλη, ήξερε από όταν εγώ ήθελα να γίνω πυροσβέστης με χόμπι την αστρονομία, ότι θέλει να γίνει φυσικός. Και έγινε! Πέρασε από τους πρώτους στη σχολή, είπε και τον όρκο στην τελετή λήξης της σταδιοδρομίας της εκεί. Δούλευε που λες σε ένα ερευνητικό κέντρο και έμοιαζε να το αντέχει. Παραιτήθηκε μια μέρα της ελληνικής κρίσης! Μια μέρα, που η ανεργία φώναζε οτι το 48,2 %, το στελεχώνουν νέοι. Δεν είπε πολλά, μόνο ότι στη ζωή πρέπει να είμαστε πρώτα ευτυχισμένοι και μετά πλούσιοι. Παρακολουθεί δωρεάν σεμινάρια βιολογίας στο Coursera και στο Duolingo τελειοποιεί τα Γερμανικά της. Δεν φαντάζεσαι πόσα σεμινάρια, σε διαφορετικά αντικείμενα μπορείς να βρεις με μηδενικό κόστος, αναζητώντας μια νέα αρχή. Σχεδόν μηδενίζουν τις διακιολογίες σου, για οποιαδήποτε μοιρολατρία και ευκαιρία εξέλιξης.
Το λάθος, βρίσκεται στην νοοτροπία που μας πότισαν με μπιμπερό στην κούνια. Σπούδασε, μάζεψε εφόδια, βρες μια δουλίτσα να είσαι σίγουρος και χάζεψε τη ζωή σου να περνά στην πιο μέτρια εκδοχή της. Δηλαδή δεν γίνεται να ισχύουν όλα αυτά και να είσαι και ευτυχισμένος; Ε φυσικά και μπορεί. Όμως για μένα, η ευτυχία είναι εξέλιξη. Ακόμα και αν νιώθεις ότι η σύνταξη (!) θα έρθει από το γραφείο που τώρα κάθεσαι, να ψάχνεις το επόμενο βήμα, που ίσως κάποια στιγμή θελήσεις να κάνεις. Να σκέφτεσαι κάθε στιγμή, αν εκεί που βρίσκεσαι είναι εκεί που ανήκει η ψυχή σου.
Η Παγκόσμια οικονομία βρίσκεται υπό αναμόρφωση και είμαστε εμείς που καλούμαστε να τη συνδιαμορφώσουμε. Μόνο νόημα, είναι αυτό που δίνουμε στις πράξεις μας. Δεν έχει σημασία αν κάνεις μια δουλειά που δεν σου αρέσει, αρκεί το βράδυ την ονειρεύεσαι σαν ένα σκαλοπάτι που θα σε πάει παραπάνω. Δεν πειράζει αν σπούδασες μαθηματικός και νιώθεις φωτογράφος. Οφείλεις να σκεφτείς, πως αυτό θα βρει χώρο και χρόνο στη ζωή σου.
Τις ευκαιρίες τις γεννά η φαντασία, η εργατικότητα και η πίστη στον εαυτό μας. Είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, πως θα επιλέξει να ζήσει τη ζωή του. Είναι όμως αληθινά άσχημο, να χτίζουμε μέρες γεμάτες υποκοριστικά. Δεν αντέχεται άλλο η δουλίτσα, το σπιτάκι, το φαγάκι, το σεξάκι…
