Είμαι σε μια ηλικία, που θυμάμαι αβίαστα υπολογιστές που έμοιαζαν με πιάνο με ουρά και κινητά που άνοιγες πορτάκι και τράβαγες κεραία για να μιλήσεις. Κοιτούσα τον πατέρα μου σαν ξωτικό πουλί του δάσους, κάθε φορά που προσπαθούσε να συγχρονίσει τις κινήσεις του, σε κάθε εισερχόμενη κλήση. Τον πρώτο υπολογιστή, μας τον χάρισε ένας γείτονας που μετακόμιζε και μέναμε αρκετή ώρα να τον κοιτάμε με τον αδερφό μου, μη μπορώντας να καταλάβουμε σε τι πραγματικά μπορεί να μας χρησιμεύσει (γέλια). Κοινή μας απορία, το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των δύο συσκευών που εισέβαλαν στο σπίτι μας. Καμιά τους δεν αναγνώριζε τους ελληνικούς χαρακτήρες. Έτσι καλωσορίσαμε τα Greeklish…
Η γενιά μου στα εφηβικά της χρόνια, χωρίς να ρωτήσει κανέναν κατασκεύασε μια νέα διάλεκτο! Aφαιρέσαμε φωνήεντα κάνοντας αδιανόητη μείξη ελληνικών και αγγλικών λέξεων, με λατινικούς χαρακτήρες. Μια νέα επικοινωνία είχε αρχίσει μεταξύ μας, στην οποία δεν μπορούσε να συμμετέχει εύκολα κάποιος ενήλικας, μιας και δεν έβγαζε άκρη με τα όσα σκαρώναμε.
“Τα Greeklish αντικατόπτριζαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη γλώσσα της εφηβικής κουλτούρας. Όταν ένα παιδί θέλει να αποκτήσει ταυτότητα, αναζητεί τρόπους να διαφοροποιηθεί από τους ενηλίκους”
Ε.Παπάνης, Καθηγητής Κοινωνιολογίας
Έτσι κάπως μάθαμε να τη σκαπουλάρουμε με τα ορθογραφικά λάθη. Άσε μου δεν χάναμε χρόνο με τόνους και τέτοια περιττά. Σιγά το Ράλλη που κατήργησε την καθαρεύουσα με τη “δημοτική” και μάλιστα κάτω από πιέσεις των λόγιων της εποχής. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ! Απαντούσαμε σε χρόνο μηδέν και ήμασταν φοβερά cool. Χάπατα ακόμη τότε με τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωση, παίρναμε θάρρος από τον κακό μεν άμεσο δε τρόπο προώθησης του γραπτού λόγου σε διαφημίσεις.
Το έλα να δεις βέβαια έγινε, όταν εμφανίστηκαν στην πίστα οι πραγματικά μεγάλοι σταρ. Facebook, Twitter, για μας τους γηρεότερους MSN.
“Paizei msn?”
Πέρασε η γλώσσα σε άλλα χέρια! Καμιά φορά και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε, τι γράφαμε. Προβληματισμένοι οι καθηγητές, προβληματισμένοι οι γονείς, πέρα βρέχει εμείς. Φήμες θέλουν έναν από το Β2, να έγραψε όλο το διαγώνισμα έκθεσης σε Greeklish. Σε άλλα νέα, ο Μπαμπινιώτης έτρωγε κάρβουνα μέσα στα λεξικά του.
“Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία”
Ε και είχε δίκιο να πάρει η ευχή! Σπάει ο διάολος το ποδάρι του και από τα πρώτα μαθήματα του εξαμήνου στο Πανεπιστήμιο είναι η γλώσσα ως κληρονομιά, πολιτικός και πολιτιστικός μας φορέας. Σκάει κόλλα εξεταστικής, αρχίζει το γράψιμο όπως όπως και ξαφνικά κολλάω στην ορθογραφία των λέξεων. Δεν είμαι πια και κανά πιτσιρίκι, να δικαιολογούν για τα ορθογραφικά μου. Κρύος ιδρώτας για τη σωστή ορθογραφία. Προσπαθώ να θυμηθώ πως κλίνεται, βασικούς κανόνες καταλήξεων, τίποτα. Ε ρε ξεφτιλίκια…
Εκείνο το βράδυ, η Ακαδημία Αθηνών ήρθε στον ύπνο μου. Κρατούσε ένα τεράστιο κατάλογο με όλα μου τα μπασταρδεμένα μηνύματα σε κινητά και ιστότοπους και μου ψιθύρισε ότι:
“Η γλώσσα που εμπλούτισε όχι μόνο τη λατινική, αλλά και τις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, που έχει και οπτικά συνδεθεί άρρηκτα με το αλφάβητό της, δεν είναι δυνατό να υποστεί μείωση με την κατάργησή του από εμάς τους ίδιους”
Εφιάλτες σαν και τον δικό που πρέπει να είδαν πολλοί συνομήλικοι μου, λίγο μεγαλύτεροι αλλά και μικρότεροι. Όχι σαν κύμα, αλλά σταδιακά τα Greeklish παύουν να είναι ανάγκη μιμητισμού και κακόγουστη μόδα. Τώρα, άμα τύχει και στείλω μήνυμα βιαστικά με λατινικούς χαρακτήρα, πέραν του ότι δεν βγαίνει νόημα, μου έρχεται και απάντηση:
“Μίλα ελληνικά παιδάκι μου, δεν καταλαβαίνω τι λες”
Η γλώσσα είναι σύμβολο κοινωνικής ταυτότητας, πέρα από εργαλείο σκέψης και επικοινωνίας. Δεν τη χρησιμοποιούμε απλώς, παίρνουμε στάση απέναντι της, την αξιολογούμε. Σχεδόν πάντα τη συνδέουμε με κοινωνικές και πολιτικές πεποιθήσεις. Μια γλώσσα υπάρχει ιστορικά, απλώνεται και καθιερώνεται από τη στιγμή που αποκτά γραπτή έκφραση.
Η γραπτή αναπαράσταση της γλώσσας, είναι ένα πολύ ισχυρό κομμάτι του νήματος. Συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Η άκρη του νήματος θα μπορούσε να είναι η ιστορική ορθογραφία της γλώσσας.
Μου αρέσει η ελληνική γλώσσα! Τη διαβάζω να χορεύει σε ποιήματα και διηγήματα και την καμαρώνω. Πολλές φορές τη νιώθω ατέλειωτη. Για ένα συναίσθημα, σου δίνει ένα σκασμό επιλογές να το εκφράσεις. Και δεν μιλάω για οργή και νεύρα, που αν δεν βρίσεις στα ελληνικά είναι σαν να μην έβρισες. Η γενιά μας, μια χαμένη γενια όπως αρέσει σε πολλούς να τη λένε, τα Greeklish τα νίκησε. Τα δημιουργήσαμε και τα απορρίψαμε. Αποφασίσαμε με κάποιον τρόπο, ότι μπορεί με αυτήν τη χώρα να μας δένουν όλο και λιγότερα, η γλώσσα μας όμως είναι αδιανόητα όμορφη.
